Στο τέλος δεν θα πάρουν ούτε το κεφάλαιο

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η έκθεση Fiscal Monitor που δημοσιοποίησε χθες το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έρχεται να προστεθεί στη μακρά σειρά των “mea culpa” που έχει κατά καιρούς αναφωνήσει αυτός ο διεθνής  οργανισμός, αναφορικά με τις δημοσιονομικές και μακροοικονομικές προβλέψεις του για την Ελλάδα.

Υπό το φως -πλέον- της εκτίμησής του περί διαμόρφωσης του πρωτογενούς πλεονάσματος στο επίπεδο του 3,3% του ΑΕΠ για το 2016, καταρρίπτεται τόσο η πρόβλεψή του, του Οκτωβρίου 2016, που έκανε λόγο για πρωτογενές πλεόνασμα μόλις 0,1% του ΑΕΠ, αλλά ακόμη και η «αναθεώρησή» της, προ διμήνου, που τοποθετούσε τον πήχη του πρωτογενούς πλεονάσματος στο επίπεδο του 0,9% του ΑΕΠ.

Εάν, δε, ο φίλτατος κ. Τσίπρας δεν είχε διανείμει και το περίφημο έκτακτο επίδομα τον περασμένο Δεκέμβριο, το πρωτογενές πλεόνασμα θα ήταν υψηλότερο, καθιστώντας έτσι ακόμη επισφαλέστερες τις προβλέψεις του ΔΝΤ…

Σε ό,τι αφορά στις λοιπές του προβλέψεις, τόσο περί ανάπτυξης, όσο και περί πρωτογενών πλεονασμάτων κατά τα προσεχή έτη, θα ήταν ίσως ασφαλέστερο να προστρέξουμε στις υπηρεσίες… χαρτορίχτρας.

Ίσως μάλιστα όχι εντελώς άδικα. Σε μια οικονομία η οποία εξακολουθεί να διακατέχεται από νομισματική αβεβαιότητα, κεφαλαιακούς περιορισμούς, υπερφορολόγηση, φοροδιαφυγή, απουσία ανταγωνιστικότητας και σειρά άλλων εγγενών παθογενειών αλλά και αστάθμητων διεθνών παραμέτρων, πόσο ακριβείς μπορούν να αποδειχθούν οι όποιες προβλέψεις σχετικά με την πορεία της σε εύρος χρόνου;

Εάν υπάρχει, όμως, ένα σημείο στο οποίο το ΔΝΤ έχει απόλυτο δίκιο, αυτό είναι ότι η ελληνική κοινωνία δεν αντέχει άλλο την αφόρητη πίεση που επωμίζεται, ώστε να υπάρξουν πλεονάσματα της τάξης του 3,5%, όπως την υποχρεώνουν οι Ευρωπαίοι εταίροι και δανειστές της.

Η επιβεβαίωση, δε, της εκτίμησης αυτής του ΔΝΤ δεν έρχεται από το ίδιο και τις όποιες αναλύσεις του, αλλά από τα στατιστικά στοιχεία της ελληνικής Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων, που είδαν το φως της δημοσιότητας και καταγράφουν βήμα βήμα τη φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας από το 2009 έως και το 2015.

Όχι μόνον οι φτωχοί έγιναν φτωχότεροι, αλλά κυριολεκτικά συντρίφτηκαν οι «μεσαίοι», οι οποίοι σηκώνουν το κύριο βάρος της υπερφορολόγησης, ώστε να εξασφαλιστούν αυτά τα επίπεδα πρωτογενών πλεονασμάτων του προϋπολογισμού.

Πλέον, η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε ένα αυθεντικά οριακό σημείο, που αν το διαβεί είναι πιθανόν να οδηγηθεί σε απρόβλεπτες εξελίξεις, ιδίως μετά την έναρξη των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών για τα ακίνητα με «κόκκινες οφειλές».

Υπό το πρίσμα αυτό και δεδομένης της σταθερής γραμμής που ακολουθεί στη διάρκεια της τελευταίας διετίας σχετικά με την ανάγκη διαμόρφωσης των πρωτογενών πλεονασμάτων στο επίπεδο του 1,5%, το ΔΝΤ οφείλει να στρέψει την πίεσή του προς την ευρωπαϊκή πλευρά, με στόχο τη ριζική ελάφρυνση του ελληνικού δημόσιου χρέους.

Πρόκειται για μια εξίσωση η οποία πολύ απλά δεν βγαίνει.

Η πίεση που ασκείται τόσο στην ελληνική οικονομία, όσο και στην ίδια την κοινωνία, για την εξασφάλιση τόσο υψηλών στόχων -της τάξης του 3,5% και μάλιστα επί σειρά ετών- όχι μόνον της στερούν τη δυνατότητα να επιστρέψει σε μια δυναμική αναπτυξιακή πορεία, αλλά υπονομεύουν την όποια προοπτική υπάρχει για έξοδο από την κρίση.

Η Ελλάδα μπορεί να έχει «μείνει πίσω» στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, αλλά έχει υλοποιήσει στη διάρκεια των μνημονιακών ετών την εντυπωσιακότερη δημοσιονομική προσαρμογή στην παγκόσμια οικονομική ιστορία και της αξίζει μια «ανάσα».

Εάν δεν πάρει αυτή την «ανάσα», το μέλλον, τόσο το δικό της όσο και της εκπλήρωσης των όποιων υποχρεώσεών της, δεν μπορεί παρά να θεωρείται άδηλο.