Μεγάλος αδελφός που μας χρειάζεται!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Το μόνο βέβαιο στην Ελλάδα είναι ο θάνατος. Όλα τα άλλα είναι… «σχετικά».

Σε άλλες χώρες, οι οποίες σέβονται τη ζωή και την καθημερινότητα των πολιτών τους, πέραν του θανάτου, υπάρχει και η βεβαιότητα των φόρων.

Τόσο από πλευράς σταθερότητας φορολογικού συστήματος, γεγονός που επιτρέπει σε κάθε νοικοκύρη ή επιχείρηση να κάνουν το «κουμάντο» τους, όσο και ελέγχων, οι οποίοι δημιουργούν την κοινή πεποίθηση ότι όσοι φοροδιαφεύγουν, τελικά «θα πιαστούν». 

Αυτά σε προηγμένα κράτη.

Στην πατρίδα μας, ούτε το αγαθό της σταθερότητας απολαμβάνουμε, αφού η φορολογική νομοθεσία αλλάζει πιο συχνά κι από τον άνεμο, ούτε φοβάται ο φοροφυγάς την εφορία, αφού η φοροδιαφυγή, χρόνια τώρα, έχει αναχθεί σε… εθνικό σπορ.

Για να αντιληφθούμε καλύτερα το εύρος αυτού του σπορ -οι ακριβείς διαστάσεις του οποίου μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο εικασιών και μόνον-, ας αρκεστούμε στη διαπίστωση, στην οποία καταλήγει σχετικά πρόσφατη μελέτη της διαΝΕΟσις, ότι «η συνολική ποσοτικοποιημένη έκταση της φοροδιαφυγής θα μπορούσε να κυμαίνεται περίπου από 6% έως 9% του ΑΕΠ».

Σύμφωνα με την ίδια έρευνα (ανανεωμένη 17/03/2017), «… εάν για το σύνολο της παραοικονομίας στην Ελλάδα δεν αποδίδονταν φόροι, κάτι το οποίο θα αποτελούσε μάλλον ακραίο σενάριο, με εκτιμώμενο μέγεθος παραοικονομίας στη χώρα μας για το 2014 τα €43 δισ. περίπου (23,3% του ΑΕΠ) και τελικό συνολικό συντελεστή 28%, η συνεπαγόμενη φοροδιαφυγή θα έφτανε περίπου στα €12 δισ. ή στο 6,5% του ΑΕΠ».

Με άλλα λόγια, φοροδιαφυγή αυτής της έκτασης συνιστά την κυριότερη πηγή κοινωνικής και οικονομικής αδικίας στην πατρίδα μας, δημιουργώντας όχι μόνο επιχειρήσεις δύο ταχυτήτων, καταλύοντας έτσι κάθε έννοια υγιούς ανταγωνισμού, αλλά και πολίτες δύο ταχυτήτων, αφού οι μεν επιβαρύνονται τα βάρη των δε, με τη μορφή αυξημένων φορολογικών συντελεστών.

Θα υπήρχε τόση συζήτηση για τα πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ, εάν μπορούσε να καρπωθεί ο κρατικός κορβανάς το ήμισυ της διαφεύγουσας φορολογητέας ύλης;

Δεν θα άνοιγε ο δρόμος έτσι, τόσο για τη διεύρυνση της φορολογικής βάσης (πλήθους φορολογουμένων) όσο και για τη μείωση των φορολογικών συντελεστών;

Υπό αυτό το πρίσμα, ο «μεγάλος αδελφός» που θα ανακοινώσει σήμερα η κυβέρνηση, διά στόματος Ευκλ. Τσακαλώτου, Κατ. Παπανάτσιου και Γ. Πιτσιλή, για την ηλεκτρονική διασταύρωση τραπεζικών κινήσεων και φορολογικών δηλώσεων, όχι μόνο μας χρειάζεται, αλλά και κάτι παραπάνω.

Εάν βάσει αυτού του συστήματος μπορέσει να δαμάσει η Πολιτεία έστω και ένα τμήμα της φοροδιαφυγής στην πατρίδα μας, τα οφέλη θα είναι υπαρκτά -και μάλιστα κατά τρόπο πολλαπλασιαστικό- για όλους, πλην φοροφυγάδων.

Εκείνων, δηλαδή, οι οποίοι επί τόσα χρόνια βλέπουν τους ειλικρινείς φορολογούμενους να τραβούν μόνοι τους κουπί στη βάρκα της ελληνικής οικονομίας και γελούν.

Ίσως, δε, τότε να μπορέσει και ο φίλτατος Τσακαλώτος να μετουσιώσει το πρόσφατο «mea culpa» του προς τα μεσαία εισοδηματικά στρώματα της χώρας, σε μειώσεις φορολογικών συντελεστών και μία καλύτερη φορολογική αντιμετώπισή τους.

Διότι, έτσι όπως ελέχθη,  δεν αρκεί.

Η φορολογική μεταχείριση όσων ακόμη εργάζονται και έχουν την ατυχία να κερδίζουν κάτι καλύτερο από τον βασικό μισθό, δεν αντικατοπτρίζει μόνο την ανικανότητα της Πολιτείας να πατάξει τη φοροδιαφυγή.

Ακόμη χειρότερα, αντικατοπτρίζει την καταφυγή της στην εύκολη λύση και στη «θυματοποίηση» της μεσαίας τάξης ως «Ιφιγένειας» στον βωμό της κρίσης.

Κάντε, λοιπόν, κάτι, έστω και τώρα, έστω και με τον «μεγάλο αδελφό».