Δεν αλλάζουμε, γι’ αυτό βουλιάζουμε

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Σε όλα αντίθετοι, σε όλα κόντρα, ακόμη και σε αυτά που… ίσως συμφωνούν.

Από το 2010, που μπήκε η χώρα σε μνημόνιο, έως και σήμερα, οι φορές που ο πολιτικός κόσμος της εμφάνισε σημεία συναίνεσης σε ό,τι αφορά στην ακολουθητέα πορεία του τόπου ήταν σχεδόν μηδενικές.

Μόνη  τρανή εξαίρεση κοινοβουλευτικής συναίνεσης και πλειοψηφίας άνω των 200 βουλευτών (2/3 του συνόλου) ήταν τα 222 «ναι» που εξασφάλισε το τελευταίο μνημόνιο, ενώ το πρώτο είχε υπερψηφιστεί με συνολικά 172 ψήφους από το ΠΑΣΟΚ, το ΛΑΟΣ και την κ. Ντ. Μπακογιάννη και το δεύτερο, επί κυβέρνησης Παπαδήμου, με συνολικά 199 ψήφους (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ).

Ακόμη όμως κι έτσι, σήμερα, σχεδόν δύο χρόνια μετά την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, ούτε συμφωνία με τους δανειστές υπάρχει ακόμη, ούτε και ρητός ορίζοντας για την ολοκλήρωση της β' αξιολόγησης αυτού του μνημονίου.

Αντίθετα, μέρα με τη μέρα, η χώρα βυθίζεται ολοένα και βαθύτερα σε αβεβαιότητα για την πορεία της, γεγονός το οποίο δεν αποτυπώνεται μόνο σε βασικούς μακροοικονομικούς δείκτες αλλά ακόμη και στις δηλώσεις στελεχών της κυβερνητικής παράταξης, όπως του φίλτατου κ. Χρυσόγονου, ο οποίος βλέπει τον Ιούλιο να… πλησιάζει απειλητικά.  

Όσο για την ανάπτυξη 2,7% του ΑΕΠ που προβλέπει ο προϋπολογισμός, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε….

Η λογική του «εσείς τα διαπραγματευτήκατε, εσείς να τα ψηφίσετε», βάσει της οποίας η ΝΔ αρνείται να υπερψηφίσει την όποια συμφωνία φέρει η κυβέρνηση στη Βουλή, δίχως αμφιβολία, έχει μία βάση.

Όμως, υπερβαίνει κάθε έννοια λογικής η άρνηση υπερψήφισης τμημάτων αυτής της συμφωνίας, ακόμη και σε ζητήματα τα οποία η ίδια η ΝΔ… προτείνει.

Την προηγουμένη Τετάρτη, ημέρα κατά την οποία ο φίλτατος κ. Γ. Σταθάκης διαπραγματευόταν στις Βρυξέλλες -στο πλαίσιο της αέναης διαπραγμάτευσης- τον τρόπο με τον οποίο θα μειωθεί το μερίδιο της ΔΕΗ στην αγορά ηλεκτρικής ενέργειας έως το 50%, η ΝΔ παρουσίαζε τη δική της πρόταση για την πώληση μονάδων της Επιχείρησης και την είσοδο στρατηγικού επενδυτή σε αυτήν, αλλά και την ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ, για την επίτευξη περίπου του ίδιου σκοπού.

Με άλλα λόγια, η ΝΔ παρουσίασε μία πρόταση που είχε σχεδόν ταυτόσημο στόχο με εκείνον που έχει δεσμευτεί να υλοποιήσει  η κυβέρνηση -διαπραγματευόμενη πλέον τον τρόπο-, αλλά δηλώνει ότι θα καταψηφίσει εάν έρθει ως «συμφωνία πακέτο» στη Βουλή.

Πόσο ανάγκη έχει ο τόπος πολιτικές πρακτικές όπως αυτή;

Πόσο ανάγκη έχει ο τόπος μία κυβέρνηση, η οποία διαπραγματεύεται αενάως μία συμφωνία, κρατώντας την οικονομία υπό ομηρεία;

Πόσο ανάγκη έχει μία αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία «στυλώνει τα πόδια» και αρνείται να υπερψηφίσει ακόμη και μέτρα με τα οποία ιδεολογικά συμφωνεί, αλλά και συνολικά μία συμφωνία η οποία θα βγάλει τη χώρα από την αβεβαιότητα, δηλώνοντας ότι όταν και όποτε γίνει κυβέρνηση θα την επαναδιαπραγματευτεί;

Ουδέποτε ελληνική κυβέρνηση ανέλαβε  αυτό που είναι γνωστό ως «η ιδιοκτησία» του προγράμματος προσαρμογής της οικονομίας μας, εξαιτίας και του γεγονότος -μεταξύ άλλων- ότι πάντα είχε απέναντί της μία αντιπολίτευση που έλεγε «όχι σε όλα».

Επί ΓΑΠ, το ΠΑΣΟΚ ψήφισε το μνημόνιο, αλλά διακήρυττε ότι το έκανε με πόνο ψυχής.

Ο φίλτατος Αντ. Σαμαράς, μέχρι να βάλει την περίφημη «τζίφρα» του στην επιστολή προς τους δανειστές ήταν αντιμνημονιακός και βεβαίως ο φίλτατος Αλ. Τσίπρας, μέχρι να υπογράψει και αυτός το μνημόνιο, «το έσκιζε με έναν νόμο και ένα άρθρο».

Τι δεν καταλαβαίνουμε σε αυτή τη χώρα και δεν αλλάζουμε όσα έπρεπε να είχαμε αλλάξει έτσι κι αλλιώς από μόνοι μας, ώστε να γλιτώσουμε και τα μνημόνια και τη σημερινή μας κατάντια;