Ούτε 180, ούτε εκλογές!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Εάν το συγκριτικό πλεονέκτημα που προτάσσει η αξιωματική αντιπολίτευση είναι η προσήλωσή της στις αναγκαίες για τον τόπο μεταρρυθμίσεις, με στόχο την ανόρθωσή του και την ανάκτηση της χαμένης αξιοπιστίας του, τότε ελάχιστη υπηρεσία προσφέρει προς αυτή την κατεύθυνση το εμμονικό της «όχι» στα νέα μέτρα.

Μπορεί να έχει απόλυτο δίκιο, όταν ισχυρίζεται ότι η παρούσα κυβέρνηση αγνόησε πλήρως το κλίμα κοινοβουλευτικής συναίνεσης επί του οποίου υπερψηφίστηκε η τρέχουσα συμφωνία με τους δανειστές.

Μπορεί να έχει απόλυτο δίκιο όταν υποστηρίζει ότι οι συνεχείς καθυστερήσεις στην ολοκλήρωση της εκάστοτε αξιολόγησης έχουν βαρύ κόστος για την οικονομία του τόπου.

Όπως -προφανώς- έχει δίκιο όταν λέγει ότι το όποιο αποτέλεσμα της τρέχουσας διαπραγμάτευσης θα βαρύνει πολιτικά την κυβέρνηση και μόνον.

Όμως, είναι αντίστοιχα απόλυτο το λάθος της όταν διολισθαίνει σε διαρροές περί ενδεχόμενης επαναδιαπραγμάτευσης της όποιας συμφωνίας καταλήξει η χώρα με τους δανειστές, εφόσον βρεθεί στην εξουσία, όπως καταγράφει το ρεπορτάζ υπό τον τίτλο «ΝΔ: «Γιατί δεν δεσμευόμαστε για τα νέα μέτρα», που δημοσίευσε χθες το Euro2day.gr.

Εάν το έλλειμμα αξιοπιστίας οδήγησε αυτόν τον τόπο στη σημερινή του κατάντια, τότε -νισάφι- δεν θα πάρουμε άλλο.

Από τον διεθνή διασυρμό των Greek statistics έως τα Ζάππεια Σαμαρά και τα «σχίζω με έναν νόμο και ένα άρθρο» Τσίπρα, η Ελλάδα έχει κατέλθει ένα προς ένα τα σκαλιά στην κλίμακα της αναξιοπιστίας. Ας μην την εξαντλήσουμε.

Ούτε η χώρα το αντέχει, ούτε και η οικονομία.

Αντίστοιχα, ποια η χρησιμότητα της χθεσινής υπόμνησης του κ. Τζανακόπουλου ότι η κυβέρνηση διαθέτει την απαιτούμενη -από το Σύνταγμα- πλειοψηφία για να περάσει τη συμφωνία από τη Βουλή;

Τι ήταν ασαφές πριν την υπόμνηση του κυβερνητικού εκπροσώπου;

Το Σύνταγμα ή η κυβερνητική πλειοψηφία;

Ποιος είναι, άρα, ο αποδέκτης της υπόμνησής του, αν όχι όσοι ήδη μίλησαν ανοικτά για την ανάγκη μιας ευρύτερης συναίνεσης κατά την υπερψήφιση των μέτρων, όπως ο κ. Σκουρλέτης;

Διότι, ούτως ή άλλως, το ΔΝΤ έχει καταστήσει σαφές ότι δεν ζητά κάτι τέτοιο και ας μην ανοίξουμε κουβέντα περί Σαπέν και περί «δακτύλων»…

Θα ήταν απολύτως χρήσιμη η ύπαρξη ενός ευρύτερου κλίματος συναίνεσης, αν όχι στη διακυβέρνηση του τόπου, τουλάχιστον στις δεσμεύσεις που αυτός αναλαμβάνει, αλλά όπως λέει και ο φίλτατος Τσακαλώτος... και εγώ θα ήθελα να πιω κοκτέιλ με τη Σκάρλετ Γιόχανσον…

Υπό το φως λοιπόν της παντελούς απουσίας αυτού του κλίματος, ας κάνει ο καθένας τη δουλειά του, έτσι όπως αυτή του αναλογεί.

Ούτε σενάρια για ρήξη με τους εταίρους και εκλογές ή ακόμη και «καθαγιασμένες» οικουμενικές χρειαζόμαστε, ούτε -πλέον- διλήμματα  περί ανάγκης μιας ευρύτερης πλειοψηφίας για την υπερψήφιση των μέτρων.

Το είδαμε το έργο και πρέπει να πάμε παρακάτω…

Αντίθετα, αυτό που χρειαζόμαστε -και μάλιστα άμεσα- είναι να τελειώσει όλη αυτή η ιστορία της αέναης διαπραγμάτευσης, μήπως και τερματιστεί η αβεβαιότητα για την πορεία του τόπου, που τη συνοδεύει.

Μπορεί ο φίλτατος Ντάισελμπλουμ να λέει πολλά (εν τη ρύμη του λόγου του ή… όχι) για τον Νότο, τα ποτά και τις γυναίκες, όμως είχε απόλυτο δίκιο όταν μας θύμιζε ότι κάτι πήγαμε να φτιάξουμε τα πρώτα τρία τρίμηνα πέρυσι, αλλά στη συνέχεια μας «έφαγε» η… διαπραγμάτευση.