Οι άλλοι βάζουν ταχύτητα και εμείς πάμε με νεκρά!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Αναλώνοντας τις δυνάμεις μας στην αέναη διαπραγμάτευση μέτρων και αντιμέτρων, δείχνουν να μας «ξεφεύγουν» δύο μεγάλες συζητήσεις.

Η πρώτη έχει να κάνει με το «δικό μας» σχέδιο εξόδου από την κρίση -μια κουβέντα που σαφώς ακόμη δεν έγινε σε αυτή τη χώρα- και η δεύτερη, τι θα γίνει εάν αλλάξουν όλα όσα θεωρούσαμε έως τώρα ως δεδομένα: όταν, δηλαδή, «ξυπνήσουμε» ένα ωραίο πρωινό και δούμε ότι η Ευρώπη έχει αποκτήσει «πολλαπλές ταχύτητες», όπως προανήγγειλε πρόσφατα και με κάθε μεγαλοπρέπεια, η φιλτάτη κα Μέρκελ. 

Σε περίπου δύο εβδομάδες, στις 25 Μαρτίου, ημέρα εθνικής επετείου για εμάς, η Ευρώπη γιορτάζει τα δικά της 60χρονα και συνάμα βάζει στο τραπέζι το μέλλον της.

Στη Σύνοδο της Ρώμης, όπου θα «εορταστούν» οι ιδρυτικές Συνθήκες  της ΕΕ και -ενδεχομένως- ανοίξει ο δρόμος για την περαιτέρω «οικοδόμηση» (αλλά μάλλον, αποδόμηση) του έως τώρα ενιαίου οικοδομήματος, η χώρα μας με ποιες θέσεις -αλήθεια- προσέρχεται;

Πόσο έχει γίνει αυτή η συζήτηση στην Ελλάδα -της κρίσης ή της ανάνηψης- και πόσο βουτηγμένοι στη δική μας εσωστρέφεια είμαστε, ώστε να μπορέσουμε να συμμετάσχουμε κατά τρόπο έντιμο και ειλικρινή σε αυτόν τον διάλογο;

Ο φίλτατος κ. Τσίπρας, μετά τη συνάντησή του στις αρχές του μήνα με τον κ. Γ. Μουσκάτ,  πρωθυπουργό της Μάλτας, μας μίλησε για τις αβεβαιότητες με τις οποίες είναι αντιμέτωπη η ΕΕ, για την ανάγκη διατήρησης του ευρωπαϊκού κεκτημένου, για τον κοινωνικό πυλώνα,  για το πλήγμα που έχει επιφέρει η πολιτική της λιτότητας και για την ανάγκη ύπαρξης ενός νέου ευρωπαϊκού οράματος.

Ακόμη πιο πρόσφατα, με τον Γάλλο ομόλογό του, κ. Μπ. Καζνέβ, εμφανίστηκε αντίθετος στην (δρομολογούμενη;) ΕΕ του «σκληρού πυρήνα», λέγοντας ότι «…οποιαδήποτε συζήτηση για μελλοντικά βήματα προς περαιτέρω ολοκλήρωση πρέπει να είναι και να παραμένει ανοιχτή σε όλα τα κράτη-μέλη» καθώς και ότι «οι διαφοροποιημένες ταχύτητες, παραδείγματος χάρη, στην ασφάλεια, στην άμυνα, θα ενισχύουν την Ευρωπαϊκή Ένωση εάν είναι ανοιχτές σε όλους…».

Αντίστοιχα, ο φίλτατος κ. Κ. Μητσοτάκης δήλωσε  πρόσφατα ενώπιον ακροατηρίου πρέσβεων των χωρών της ΕΕ ότι «δέσμευσή μας είναι η Ελλάδα να παραμείνει στο κέντρο της Ευρώπης. Δεν μπορούμε να φανταστούμε τους εαυτούς μας να μένουν πίσω»… και έκανε ιδιαίτερη αναφορά στο ζήτημα της ασφάλειας και φύλαξης των ευρωπαϊκών συνόρων, ως βασικού πυλώνα για το μέλλον της Ευρώπης.

Αν, όμως, είναι όντως έτσι τα πράγματα, και οι δυο κυριότεροι πολιτικοί εκφραστές του τόπου διατυπώνουν τις ανησυχίες τους σχετικά με την τροπή των ευρωπαϊκών πραγμάτων, υπονοώντας έναν ιδιότυπο αποκλεισμό της χώρας μας από αυτές τις διεργασίες, τότε ποια είναι η «εθνική γραμμή» τους ως προς αυτό;

Πότε κάθισαν στο τραπέζι του διαλόγου οι αρχηγοί των κομμάτων, για να δουν από κοινού τη στάση που οφείλει, ή εντέλει επιθυμεί, να τηρήσει η χώρα μας έναντι του ισχυρότερου πολιτικού και οικονομικού συνασπισμού στον οποίο συμμετέχει (κατά άλλους, ανήκει);

Κατά πάσα βεβαιότητα -αν και ακόμη και αυτό παραμένει ασαφές- το επόμενο βήμα της Ευρώπης θα αφορά τόσο στους τομείς της άμυνας και της ασφάλειας, όσο και στην περαιτέρω «ομογενοποίησή» της στο οικονομικό πεδίο.

Είμαστε έτοιμοι για μια τέτοια κουβέντα;

Είμαστε έτοιμοι ακόμη και για τη συζήτηση μιας ενιαίας ευρωπαϊκής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής; Για αυστηρότερους -και πάντως ενιαίους- δημοσιονομικούς  κανόνες, είμαστε σε θέση να συζητήσουμε;

Αν όχι, τότε τι ακριβώς κάνουμε στο πιο «κλειστό» -έως τώρα- κλαμπ της ΕΕ, την ευρωζώνη;