«Ολίγον Ευρώπη» δεν υπάρχει

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η διάλυσή της έχει ήδη αρχίσει με το επικείμενο Brexit, τα σύνορα ορισμένων εκ των κρατών μελών της «κοσμούνται» με φράχτες και άλλων αμφισβητούνται εμπράκτως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ενώ στο εσωτερικό της ογκώνεται ημέρα με την ημέρα σκεπτικισμός, με κύριο εκφραστή αμφότερα τα πολιτικά άκρα, σχετικά με την ανάγκη ύπαρξής της.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, σε οποιαδήποτε μορφή ή έκφανσή της, από τη Συνθήκη Άνθρακα και Χάλυβα έως τη σημερινή, μπορεί να συνεισέφερε στην εξασφάλιση της μακρύτερης περιόδου ειρήνης που έχουν γνωρίσει οι λαοί της Γηραιάς Ηπείρου, όμως, πλέον -ως έχει- δεν αρκεί.

Είναι αδιανόητο μία ομάδα κρατών να υποστηρίζει ότι συνιστά κάτι περισσότερο από μία χαλαρή οικονομική και εμπορική ένωση, όταν στέκει σχεδόν αδιάφορη στην κατοχή τμήματος των εδαφών ενός μέλους της από μία τρίτη χώρα, η οποία συνάμα απειλεί την εδαφική ακεραιότητα ακόμη ενός μέλους της ομάδας αυτής.

Μπορεί η μνημειώδης αναποφασιστικότητα και ολιγωρία (συνεχής διαβούλευση το ονομάζουν οι φίλοι μας στις Βρυξέλλες), που χαρακτηρίζει τη διαδικασία λήψης αποφάσεων στην ΕΕ, να γινόταν ανεκτή σε καιρούς οικονομικής ευμάρειας, όμως η έλευση της οικονομικής κρίσης και ταυτόχρονα της προσφυγικής και μεταναστευτικής έφεραν στο προσκήνιο το σύνολο των ατελειών του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, που πλέον απαιτούν άμεση «θεραπεία».

Ενός οικοδομήματος, το οποίο δεν απειλείται μόνο από την «παραδοσιακή» απουσία μίας ενιαίας εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής αλλά, πλέον, από κτυπήματα στην «καρδιά» όσων φέρεται να πρεσβεύει, είτε σε ό,τι αφορά στα ανθρώπινα δικαιώματα και στις ατομικές ελευθερίες, με αφορμή τον τρόπο χειρισμού της προσφυγικής-μεταναστευτικής κρίσης, είτε σε ό,τι έχει να κάνει με το ελεύθερο εμπόριο, υπό το φως του φαινομένου Τραμπ και της ενδεχόμενης επιβολής εμπορικών δασμών από τις ΗΠΑ.

Υπό αυτό το πρίσμα, η χθεσινή τοποθέτηση του υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, ότι απαιτείται η Ευρωπαϊκή Ένωση να έχει μία κοινή εξωτερική πολιτική και μία κοινή πολιτική στους τομείς της Άμυνας και της Ασφάλειας, καθώς και ότι από μία Εσωτερική Αγορά πρέπει να υπάρξει «επιτέλους» μία εξέλιξη σε ένα σύστημα κοινωνικής οικονομίας της αγοράς στην Ευρώπη, δεν έχει καθυστερήσει ούτε μία ημέρα.

Η ώρα για αποφάσεις είναι τώρα και αυτή η ανάγκη οφείλει να αποτυπωθεί στις προεκλογικές περιόδους των δύο μεγαλύτερων κρατών-μελών της, της Γαλλίας και της Γερμανίας, ως απάντηση στον ευρωσκεπτικισμό που ορθώνεται σε όλο το εύρος της ΕΕ.

Εάν η ΕΕ δεν κάνει το «ποιοτικό άλμα» στη λειτουργία της, επιδεικνύοντας το απαραίτητο πολιτικό θάρρος για τη θεσμοθέτηση δομών που θα επιτρέψουν την έκφραση μίας ενιαίας φωνής επί ζητημάτων εξωτερικής πολιτικής αλλά και μία συλλογική ευρωπαϊκή ευθύνη σε ζητήματα άμυνας και ασφάλειας, δεν θα έχει κάνει τίποτε για να αντιστρέψει τις σημερινές τάσεις διάλυσής της.

Η αρχή, δε, θα μπορούσε να γίνει ακριβώς εδώ. Στην Ελλάδα.

Σε μία χώρα από την οποία -ορθώς- ζητείται να διορθώσει τα κακώς κείμενα του παρελθόντος της, μέσω μίας κολοσσιαίας δημοσιονομικής προσαρμογής και ταυτόχρονα της ανατίθεται ο ρόλος της φύλαξης των λεγόμενων ευρωπαϊκών συνόρων, με βαρύ δημοσιονομικό κόστος άνω του 2% του ΑΕΠ της και μάλιστα εν μέσω της χειρότερης προσφυγικής και μεταναστευτικής κρίσης που έχει βιώσει η Ευρώπη μετά τον Β' Π.Π.

Πόσο πιο «μόνη» μπορεί να νιώσει μία χώρα, όταν εγκαταλείπεται τόσο βίαια από τους «εταίρους» της, στη μάχη που από κοινού όφειλαν να δίδουν;