Επιχείρηση «ανοιχτά χαρτιά»!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Μπορεί όντως «όλα τα λεφτά» να είναι η λέξη «net» -όπως ανέφερε χθες ο φίλτατος Τσακαλώτος, επικαλούμενος τον Μοσκοβισί-, όμως, επειδή κατά πάσα βεβαιότητα εμείς θα τα πληρώσουμε αυτά τα «λεφτά», θα ήταν χρήσιμο να μας πει κάποιος ακριβώς πόσα είναι και σε τι αφορούν.

Διότι, όπως επίσης παραδέχεται ο Τσακαλώτος, «κάποιοι θα χάσουν και κάποιοι θα κερδίσουν», ακόμη κι αν το «νέτο» δημοσιονομικό αποτέλεσμα μεταξύ μέτρων και «αντίμετρων» είναι… μηδενικό για τον προϋπολογισμό.

Έτσι, λοιπόν, επειδή σε όλη αυτή την αέναη υπόθεση της διαπραγμάτευσης περί το μνημόνιο υπάρχουν τινά που τελευταίοι τα μαθαίνουν εκείνοι που σηκώνουν τα πραγματικά βάρη, χρήσιμο θα ήταν να μας δώσει κάποιος ένα ακριβέστερο στίγμα των πραγμάτων, κάπως, κατά την πολιτική… «ανοιχτά χαρτιά», που εξήγγειλε χθες το ΔΝΤ.

Ασχέτως της όποιας συμφωνίας -φέρεται- να υπήρξε μεταξύ Μέρκελ - Λαγκάρντ, κατά την πρόσφατη συνάντησή τους στο Βερολίνο, βάσει της οποίας η υπόθεση του χρέους ετεροχρονίζεται για… αργότερα και πάντως για μετά τις γερμανικές εκλογές, ο φίλτατος Τζ. Ράις, εκπρόσωπος του Ταμείου, ζήτησε χθες από τους Ευρωπαίους εταίρους μας σαφή, αξιόπιστη και αναλυτική δέσμευσή τους για την αναδιάρθρωση αυτού του χρέους, ακόμα και αν τούτη πραγματοποιηθεί σε μελλοντικό στάδιο.

Για να μπει το ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα, το θέμα του χρέους είναι εξίσου σημαντικό με τις μεταρρυθμίσεις, τόνισε, ζητώντας την παροχή συγκεκριμένων δεσμεύσεων εκ μέρους των Ευρωπαίων εταίρων αναφορικά με τις προθέσεις τους στο θέμα αυτό.

Ευλόγως, ο άνθρωπος έχει δίκιο.

Από την περίφημη απόφαση του Eurogroup, του Νοεμβρίου 2012, ότι θα υπάρξουν περαιτέρω μέτρα ελάφρυνσης του ελληνικού δημόσιου χρέους εφόσον τούτο χρειαστεί, έχουν κυλήσει πέντε χρόνια και κανά δυο μνημόνια ενώ πλέον η συζήτηση περιστρέφεται πέριξ των λεγόμενων «μεσοπρόθεσμων» μέτρων ελάφρυνσης του χρέους, τα οποία αν και δεν θα λύσουν συνολικά το πρόβλημα -αφού θα απαιτηθούν και «μακροπρόθεσμα μέτρα»-, ούτε να την… ακούει δεν θέλει ο φίλτατος Σόιμπλε.

Βέβαια, υπάρχουν λόγοι γι' αυτό, είτε αυτοί αφορούν στις επικείμενες εκλογές στην πατρίδα του, είτε στο έλλειμμα αξιοπιστίας που διαχρονικά επιδεικνύει η ελληνική πλευρά.

Έτσι, λοιπόν, για να είναι όλα σαφή και καθαρά, τόσο για τις μεταρρυθμίσεις (ή τα μέτρα και τα αντίμετρα), όσο και για το χρέος, οι διαπραγματεύσεις που διαφαίνεται ότι ξεκινούν την επόμενη εβδομάδα οφείλουν, πρώτον, να είναι διαφανείς ως προς το ποιες πτυχές του ασφαλιστικού, των εργασιακών και των φορολογικών αφορούν και, δεύτερον, να συνοδευτούν στη συνέχεια από την περίφημη συζήτηση για το χρέος. 

Εάν δεν υπάρξει αυτή η συζήτηση και εάν η αντιμετώπιση του ελληνικού ζητήματος συνεχίσει να αφορά στην πολιτική «κλωτσάμε το ντενεκεδάκι πιο κάτω στον δρόμο», που έλεγε και ο φίλτατος Βαρουφάκης, είναι βέβαιον ότι το τέλος θα είναι οδυνηρό.

Το ΔΝΤ πράττει άριστα που ζητά εχέγγυα για την υπόθεση του χρέους, όχι μόνον διότι οφείλει να το πράξει βάσει των προβλέψεων του καταστατικού του, αλλά κυριότερα, επειδή η ίδια η επιτυχία του προγράμματος και βεβαίως η πορεία της χώρας μας εξαρτάται από αυτές τις εγγυήσεις.

Εάν δεν υπάρξουν αυτές οι «εγγυήσεις», πόσο εφικτή είναι άραγε η περίφημη «έξοδός» μας στις αγορές, πριν το τέλος του προγράμματος;

Τώρα, πώς συγκεράζεται η ανάγκη αυτή με το ζήτημα των εκλογών στη Γερμανία είναι μια άλλη υπόθεση… Όμως τα πράγματα, δυστυχώς, έτσι έχουν.