Μας φάγαν τα συμφέροντα!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Επί επτά χρόνια αυτή η χώρα βαυκαλίζεται ότι θα διορθώσει τα κακώς κείμενα, θα φτιάξει τα του οίκου της και θα αφήσει πίσω της τις αιτίες που την οδήγησαν στην κρίση.

Το μόνο που έχει καταφέρει, ωστόσο, είναι να «διεκδικεί» κάθε χρόνο -και μάλιστα με συστηματική επιτυχία- την τελευταία θέση «…τόσο μεταξύ των οικονομιών της ΕΕ-28 όσο και μεταξύ όλων των προηγμένων οικονομιών», από πλευράς ανταγωνιστικότητας, όπως μας θύμισε χθες με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γιάννης Στουρνάρας.

Μπορεί η Ελλάδα να κατόρθωσε να ξεπεράσει το δημοσιονομικό της έλλειμμα, αν και με τη λάθος συνταγή της υπερφορολόγησης, ωστόσο, για το έτερο των «μεγάλων» προβλημάτων της, την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας της, οι προσπάθειές της ισοδυναμούν με ένα σύγχρονο «γεφύρι της Άρτας».

Από τη μεταρρύθμιση των ταξί έως εκείνες του ψωμιού και του γάλακτος, αλλά και από τη μία «Λευκή Βίβλο» του ΟΟΣΑ έως τη δεύτερη και τελικά την τρίτη, ελάχιστες υπήρξαν στην πράξη οι βαθιές τομές που κατόρθωσε να κάνει η Ελλάδα για την περιβόητη «απελευθέρωση» της οικονομίας, των αγορών και των επαγγελμάτων.

Στο «χαρτί», μιλιούνια. Ως αποτέλεσμα, όμως, πενιχρό.

Μας τα θύμισε χθες ο φίλτατος Γ. Στουρνάρας, για να μην τα… ξεχνάμε!

Σύμφωνα με τον δείκτη «ευχέρειας στο επιχειρείν» (Ease of Doing Business) της Παγκόσμιας Τράπεζας, η θέση της Ελλάδας στην παγκόσμια κατάταξη υποχώρησε από την 58η στην 61η μεταξύ 190 κρατών.

Σύμφωνα με τον «δείκτη παγκόσμιας ανταγωνιστικότητας» του World Economic Forum, η θέση της Ελλάδας υποχώρησε το 2016 από την 81η στην 86η μεταξύ 138 κρατών.

Σύμφωνα με τον πίνακα επιδόσεων παγκόσμιας ανταγωνιστικότητας του IMD, η Ελλάδα έπεσε κατά 6 θέσεις και το 2016 βρέθηκε στην 56η θέση μεταξύ 61 κρατών.

Συνολικά, δε, και παρά το «κύμα» μεταρρυθμίσεων που υποτίθεται ότι έχει εφαρμόσει η χώρα μας στη διάρκεια των μνημονιακών της ετών, «… οι αγορές προϊόντων στην Ελλάδα παραμένουν μεταξύ των πλέον ρυθμιζόμενων (regulated) αγορών στις χώρες του ΟΟΣΑ», όπως διαπιστώνει αυτός ο παγκόσμιος οργανισμός.

Αν όμως έχουν έτσι τα πράγματα, ας μην απορούμε για τη σημερινή μας κατάντια.

Όταν πηγαίνουμε στα λεγόμενα «ευγενή επαγγέλματα», ας μην απορούμε που πληρώνουμε βάσει του τιμοκαταλόγου «ελαχίστων χρεώσεων» που έχει επιβάλει το συνδικάτο τους και όχι βάσει των κανόνων της αγοράς.

Αντίστοιχα, ας μην ατενίζουμε εκστατικοί την αντίσταση που παρουσιάζει το κόστος του «καλαθιού της νοικοκυράς» να ακολουθήσει την αποκλιμάκωση του δείκτη τιμών καταναλωτή -επί 45 μήνες-, μειώνοντας έτσι ακόμη περισσότερο την αγοραστική δύναμη του κάθε κατοίκου αυτής της χώρας.

Τώρα, δε, που γύρισε «θετικός» και ο δείκτης του πληθωρισμού… εκεί να δείτε χαρές και πανηγύρια!

Η λυσσαλέα άρνηση των ανθρώπων που κράτησαν τα ηνία της χώρας κατά την τελευταία οκταετία να υλοποιήσουν τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος, με ελάχιστες λαμπρές εξαιρέσεις, αντικατοπτρίζει ωστόσο την ίδια την κοινωνία μας.

Μια κοινωνία που εξακολουθεί να οχυρώνεται -μυωπικά- πίσω από βολικές συντεχνιακές ή ακόμη και ολιγοπωλιακές πρακτικές και αδυνατεί να συμμεριστεί την ανάγκη αλλαγής του οικονομικού μοντέλου επί του οποίου πορεύεται.

Εικόνα και ομοίωση αυτής της κοινωνίας, οι πολιτικοί της ηγήτορες, αντιμετώπισαν ευθύς εξαρχής τα μνημόνια ως ανάθεμα και την ανάγκη μεταρρύθμισης της οικονομίας ως «τον πολιορκητικό κριό» στον πόλεμο ξένων και ντόπιων συμφερόντων, για την άλωση του πλούτου μας.

Ως αποτέλεσμα, όμως, ούτε πλούτο παράγουμε, με τη μορφή διεθνώς εμπορεύσιμων προϊόντων και υπηρεσιών, ούτε τα όποια οφέλη της εσωτερικής υποτίμησης που υφιστάμεθα όλα αυτά τα χρόνια μπορούμε να απολαύσουμε.

Έτσι, όμως, αν ψάχνουμε για την αιτία του κακού, ας μην κοιτάξουμε πολύ… μακριά.