Ιδού η Ρόδος...

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Μία συμφωνία πολιτικού χαρακτήρα, όπως αυτή στην οποία κατέληξε χθες η Αθήνα με τους εταίρους και δανειστές της, μπορεί να προσφέρει ικανοποίηση -ή τουλάχιστον να διασώσει τα προσχήματα- προς όλες τις πλευρές.

Απέχει, όμως, από μία -επί της ουσίας- οικονομική συμφωνία για το ελληνικό ζήτημα, η οποία θα «διευθετούσε» ή εντέλει θα έβαζε «σε τάξη» τα εκκρεμή θέματα μεταξύ των δύο πλευρών, η οποία, ούτως ή άλλως, δεν αναμενόταν από το χθεσινό Eurogroup.

Υπό αυτό το πρίσμα, αν και καταγράφεται μία επανάληψη της διαδικασίας που ο φίλτατος Γιάνης (με ένα ν) περιέγραψε με τη φράση «kicking the can down the road» (ήτοι, ετεροχρονίζοντας την επίλυση του προβλήματος), στην πραγματικότητα έχουμε μία επανάληψη του διαλόγου μεταξύ όλων των εμπλεκομένων πλευρών, εξέλιξη ευλόγως θετική.

Θετική, ακόμη κι αν αυτή οφείλεται στην πολιτική πίεση να «φύγει από το κάδρο» το ζήτημα της Ελλάδας, ενόσω εξελίσσεται η προεκλογική περίοδος για σειρά κρατών, καίριων «παικτών» της Ευρωζώνης.

Η ύπαρξη και μόνον αυτής της -πολιτικού χαρακτήρα- συμφωνίας ανοίγει τον δρόμο για την επιστροφή των θεσμών στην Ελλάδα, εκκινώντας εκ νέου μία διαπραγμάτευση -έως τώρα παγωμένη- με τη συμμετοχή του ΔΝΤ, το οποίο αν και παραμένει επιφυλακτικό έναντι του ελληνικού ζητήματος (διάβαζε βιωσιμότητα χρέους), συμφωνεί να κάτσει για ακόμη μία φορά στο τραπέζι του διαλόγου.

Και τούτο, δίχως να έχει υπάρξει έστω και μία μνεία, στη διάρκεια όσων λέχθηκαν -δημοσίως- μετά τη συνεδρίαση του Eurogroup, από επίσημα χείλη, σχετικά με την υπόθεση των μεσοπρόθεσμων μέτρων για το χρέος, τα οποία παραπέμπονται για συζήτηση μετά την ολοκλήρωση του Staff Level Agreement.

Όπως, αντίστοιχα, θετική είναι και η αναγνώριση του γεγονότος ότι η Ελλάδα τα «πάει καλά», καθώς επέστρεψε στην ανάπτυξη και εμφάνισε πρωτογενές πλεόνασμα 2% το 2016, όπως μας είπε ο φίλτατος Μοσκοβισί.

Από εκεί και μετά, ωστόσο, υπάρχει η «ουσία».

Μία ουσία, η οποία μέλλει να ξετυλιχτεί, τόσο στο επίπεδο της τεχνικού χαρακτήρα διαπραγμάτευσης που ξεκινά την επόμενη Τρίτη, όσο και σε κοινοβουλευτικό επίπεδο, στη συνέχεια.

Η φερόμενη ως στροφή έμφασης, όπως την περιέγραψε ο φίλτατος Ντάισελμπλουμ, από τη λιτότητα στις μεταρρυθμίσεις, επί της ουσίας περιλαμβάνει την αποδοχή της Αθήνας στην ανάγκη προνομοθέτησης μέτρων «ουδέτερης» δημοσιονομικής επίπτωσης, τόσο φορολογικού, όσο και ασφαλιστικού περιεχομένου, για την περίοδο που έπεται του τέλους του «προγράμματος».

Μία κίνηση, η οποία, όπως εκτιμάται, επέτρεψε τη συναίνεση των δανειστών μας στην ανακίνηση των «εργασιακών» και στην ενδεχόμενη επιστροφή των συλλογικών διαπραγματεύσεων.

Εάν αυτά τα μέτρα μπορούν να δημιουργήσουν συνάμα και τον απαραίτητο καθαρό -net, όπως μας είπε ο Μοσκοβισί- «δημοσιονομικό χώρο», ώστε να προκύψουν πόροι που θα μπορούσαν να διοχετευτούν για αναπτυξιακούς σκοπούς, μέλλει να καταδειχθεί, επιβεβαιώνοντας ή όχι, έτσι, το περίφημο «ούτε ένα ευρώ περισσότερη λιτότητα», της ελληνικής πλευράς.

Όπως και να έχει, η αναγνώριση της ανάγκης περιορισμού της λιτότητας αλλά και τόνωσης της αναπτυξιακής διαδικασίας στην Ελλάδα, εκ μέρους των εταίρων μας, καθίσταται σαφής και από τις «ευλογίες» που φέρεται να έδωσε η Κομισιόν στην εξαίρεση πόρων -έως και 3 δισ. ευρώ- από τον υπολογισμό του πρωτογενούς πλεονάσματος, για τη δημιουργία 100.000 θέσεων εργασίας τα επόμενα δυόμισι χρόνια, όπως, επίσης, υποστηρίχθηκε από ελληνικής πλευράς.

Εξέλιξη που συνδέεται άμεσα και με τις διαβουλεύσεις που ήδη διεξάγει η Αθήνα, τόσο με την EBRD, όσο και με την Παγκόσμια Τράπεζα και πάλι υπό τις «ευλογίες» των Ευρωπαίων εταίρων της.

Συνολικά, η συμφωνία του χθεσινού Eurogroup έσωσε τα προσχήματα και προσέφερε θετική επιχειρηματολογία, τόσο για την Αθήνα, όσο και για άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.

Κατά πόσον αυτή μπορεί να μετουσιωθεί σε «κάτι» ουσιαστικότερο, εναπόκειται, κατά κύριο λόγο, στην Αθήνα, η οποία πρέπει να πείσει όχι μόνον τους εταίρους στην Ευρώπη αλλά και την κυβερνητική πλειοψηφία για το δόκιμο των προτάσεών της.