Η φωνή της λογικής και το χρέος

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η περίπτωση της Ελλάδας, πράγματι, διαφέρει έναντι άλλων κρατών που εμφάνισαν προβλήματα χρέους, κατά το παρελθόν.

Ποτέ δεν έχει υπάρξει μεγαλύτερο πρόγραμμα κρατικής «διάσωσης», όπως αυτό που χορηγήθηκε στην Ελλάδα, συνολικού ύψους άνω των 240 δισ. ευρώ, από τα οποία τα 174 δισ. ευρώ εκ μέρους θεσμικών ευρωπαϊκών οργάνων, όπως ο ESM και ο EFSM.

Ποτέ δεν έχει υπάρξει μεγαλύτερο «κούρεμα» χρέους του ιδιωτικού τομέα, όπως το PSI του 2012, χάρη στο οποίο μειώθηκε η ονομαστική αξία του ελληνικού δημόσιου χρέους κατά 107 δισ. ευρώ και πλέον.   

Ποτέ κατά το παρελθόν μία χώρα αποκλεισμένη από τις αγορές δεν έχει κατορθώσει να εξασφαλίσει ένα τόσο χαμηλό κόστος εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους της, όπως η Ελλάδα, συχνά χαμηλότερο ακόμη και έναντι εκείνου που πρέπει να επωμιστούν όσα κράτη τη... δανείζουν.

Ο λόγος, δε, για όλα αυτά, είναι ένας: Το γεγονός ότι είναι μέλος της Ευρωζώνης.

Υπό αυτό το πρίσμα, οι ενστάσεις που διατύπωσε χθες ο γενικός διευθυντής του ESM Κ. Ρέγκλινγκ έναντι της διαπίστωσης του ΔΝΤ ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν είναι βιώσιμο, εδράζονται σε στέρεα και νηφάλια επιχειρήματα.

«Το Ταμείο ως τώρα δεν είναι σε θέση να εντάξει στην ανάλυσή του για την Ελλάδα δομικούς παράγοντες που διαφοροποιούν ένα μέλος της Ευρωζώνης από άλλες χώρες του πλανήτη», υποστήριξε ο φίλτατος Ρέγκλινγκ, υπονοώντας την περιβόητη παράμετρο της «αλληλεγγύης», η οποία δεν θα ήταν «διαθέσιμη» για οποιαδήποτε τρίτη χώρα.

Ωστόσο, η αντιστοίχως νηφάλια και λογική φωνή του Τζ. Ράις, εκπροσώπου του ΔΝΤ, υπενθύμιζε λίγο αργότερα ότι τουλάχιστον σε δύο περιπτώσεις, αυτή η περίφημη ευρωπαϊκή αλληλεγγύη -αν και πρόσκαιρα- απουσίαζε, όταν η Ελλάδα δεν υλοποιούσε τα «συμπεφωνημένα».

«Είδαμε δύο φορές τα τελευταία χρόνια (2012, 2015) που η χώρα αντιμετώπισε κρίση, γιατί δεν πιάστηκαν οι στόχοι, ότι η Ευρώπη διακράτησε τη βοήθεια. Αυτό πυροδότησε τη συζήτηση για Grexit», υποστήριξε ο επίσης φίλτατος Ράις, υπεραμυνόμενος της ανάγκης άμεσης εξασφάλισης της βιωσιμότητας του ελληνικού δημόσιου χρέους.

Εάν ξεπεράσουμε την -διόλου αμελητέα- παράμετρο της όποιας πολιτικής σκοπιμότητας πίσω από την οποία ενδεχομένως εδράζεται η ευρωπαϊκή επιφυλακτικότητα σχετικά με την εξασφάλιση αυτής της βιωσιμότητας του χρέους (διάβαζε, επί της ουσίας «κούρεμα του δημόσιου τομέα»), αλλά και όσων φρόντισε να μας υπενθυμίσει χθες ο Β. Σόιμπλε σχετικά με τις επιπτώσεις ενός τέτοιου «κουρέματος» (διάβαζε Grexit), αμφότεροι οι Ρέγκλινγκ και Ράις έχουν δίκιο, ο καθένας από τη δική του σκοπιά.

Αμφότεροι, όμως, αμέλησαν να αναφερθούν στο έτερο σκέλος της υπόθεσης «αλληλεγγύη», την οποία συχνά πυκνά μάς θυμίζει η Άνγκελα Μέρκελ: «Αλληλεγγύη έναντι ιδίας ευθύνης» ή αλλιώς «αλληλεγγύη έναντι προσπάθειας».

Με άλλα λόγια, για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε της χρηματοδοτικής στήριξης των Ευρωπαίων εταίρων και δανειστών μας, οφείλουμε και εμείς, ως χώρα, να τιμούμε τις δεσμεύσεις μας, προωθώντας τις μεταρρυθμίσεις που -ούτως ή άλλως- έχει ανάγκη ο τόπος.

Εάν το πολιτικό προσωπικό της χώρας είχε το θάρρος και την τόλμη να αντιμετωπίσει ευθέως τα δομικά προβλήματα και τις -γνωστές σε όλους- παθογένειες της ελληνικής οικονομίας, εδώ και χρόνια, δεν θα είχαμε ήδη σταθεί στα πόδια μας;

Το ΔΝΤ έχει δεχθεί και κατά το παρελθόν «τον λόγο» των Ευρωπαίων εταίρων μας ότι «θα μας καλύψουν» εάν υπάρξει «πρόβλημα» με το χρέος.

Για να δώσουν, όμως, οι Ευρωπαίοι «τον λόγο τους», πρέπει να κρατάμε και εμείς τον δικό μας…