Οι «παρωπίδες» του χρέους

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Το ΔΝΤ έχει πέσει «έξω» στους υπολογισμούς του επανειλημμένως.

Έπεσε «έξω» κατά την έναρξη του προγράμματος, υποεκτιμώντας την υφεσιακή επίδραση των μέτρων περιοριστικής πολιτικής, με τη διαβόητη υπόθεση των χαμηλών πολλαπλασιαστών, και αναφώνησε στη συνέχεια «mea culpa».

Έπεσε «έξω» στα τέλη του δεύτερου προγράμματος, ζητώντας επιπρόσθετα μέτρα από την κυβέρνηση Σαμαρά -πέρα από το περίφημο e-mail Χαρδούβελη- και συνέβαλαν έτσι, πέραν της προεδρικής εκλογής, στην πτώση της τότε κυβέρνησης.  

Έπεσε «έξω» και τώρα, με το τρίτο μνημόνιο, προβλέποντας για το 2016 τόσο χαμηλότερη ανάπτυξη, όσο και πρωτογενές πλεόνασμα, έναντι εκείνων που κατόρθωσαν τελικά να παρουσιάσουν η οικονομία της χώρας και ο κρατικός προϋπολογισμός της.

Οι «εξηγήσεις» ή οι δικαιολογίες για τα σφάλματα αυτά μπορεί να ήσαν πολλές και ενίοτε δικαιολογημένες, όπως τα ατελή ή και εσφαλμένα στοιχεία που τους παρασχέθηκαν κατά την έναρξη του προγράμματος, όμως σε αυτά τα πράγματα, όπως και σε οτιδήποτε άλλο, τελικά «μετράει» το τελικό αποτέλεσμα και αυτό ήταν… λάθος.

Αυτό στο οποίο ουδέποτε έκανε λάθος, όμως, το ΔΝΤ -κατά έμμεση ομολογία και του φίλτατου Γ. Στουρνάρα- ήταν το χρέος και η σημασία που θα είχε η εμπροσθοβαρής απομείωσή του για τη συνολική επιτυχία του προγράμματος προσαρμογής στο οποίο εισήλθε η Ελλάδα το 2010.

Ήταν σαφώς λάθος τους -και κατά τα φαινόμενα, το έχουν αναγνωρίσει, με μεγάλη καθυστέρηση-, το γεγονός ότι δεν επέμειναν ευθύς εξαρχής επί της απομείωσης αυτής, αλλά βεβαίως, η «δικαιολογία» που δίνουν είναι έως έναν βαθμό πειστική, υπό το φως των τότε περιστάσεων: η κρίση δεν έπρεπε να μεταδοθεί στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα.

Πλέον -εδώ και πάνω από ένα χρόνο-, διεκδικούν ευθέως από τους Ευρωπαίους εταίρους και δανειστές μας τη ριζική ελάφρυνση του ελληνικού δημόσιου χρέους, στο πλαίσιο της περίφημης «κόντρας» για το ύψος του πρωτογενούς πλεονάσματος, με κύριο επιχείρημα όχι μόνον τις -ενδεχομένως εσφαλμένες- αμφιβολίες τους ότι δεν είμαστε ικανοί να το εξασφαλίσουμε, αλλά κυριότερα ότι δεν θα έπρεπε, δεδομένης της ένδειας στην οποία έχει περιπέσει η ελληνική κοινωνία.

Κάνουν και πάλι λάθος;

Η ελληνική πλευρά -η κυβέρνηση, η αξιωματική αντιπολίτευση και ακόμη και ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος- δεν έχουν επανειλημμένως ζητήσει χαμηλότερα πρωτογενή πλεονάσματα, από το επίπεδο του 3,5% που προβλέπει μεσοπρόθεσμα μετά τη λήξη του τρέχοντος προγράμματος το μνημόνιο;

Έτσι, λοιπόν, αν και το ΔΝΤ μιλά εκ του ασφαλούς, καθώς τα δικά του δάνεια προς την Ελλάδα ούτε «κουρεύονται», ούτε «καλλωπίζονται», έχει απόλυτο δίκιο να ζητά εξασφάλιση της βιωσιμότητας του χρέους διαμέσου της γενναίας ελάφρυνσής του από τους λοιπούς δανειστές, εκτιμώντας ότι οι στόχοι για πρωτογενές πλεόνασμα στο 3,5% είναι αν όχι ανέφικτοι, τουλάχιστον επιζήμιοι για την ελληνική κοινωνία.

Τώρα, κατά πόσον η χθεσινή «διάρρηξη των ιματίων» στην οποία προχώρησε ο φίλτατος Γ. Ντάισελμπλουμ σχετικά με τις «αχρείαστα απαισιόδοξες» εκτιμήσεις του ΔΝΤ αφορά στην ουσία των πραγμάτων ή ακόμη μια προσπάθεια αποφυγής της περαιτέρω απομείωσης του ελληνικού χρέους, μέσω της περιγραφής ή ακόμη και της υλοποίησης των περίφημων «μεσοπρόθεσμων μέτρων», είναι κάτι ανοικτό σε… συζήτηση.

Το βέβαιον, ωστόσο, είναι ότι για πρώτη φορά αυτή η «κόντρα» ΔΝΤ και Ευρωπαίων ήρθε τόσο ανοικτά στον αέρα, με «μήλο της έριδος», τι άλλο, παρά το ελληνικό χρέος…