Οταν χάνεται η λογική…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ούτε ειρμό, ούτε και λογική έχουν όσα συμβαίνουν περί τη β’ αξιολόγηση, υπό το φως όσων διακυβεύονται για τη χώρα μας.

Οι εταίροι και δανειστές μας -διάβαζε κυρίως οι Γερμανοί- επιμένουν στην παραμονή του ΔΝΤ, αλλά αρνούνται λυσσαλέα να εισακούσουν τις προτροπές του για ριζική βελτίωση του «προφίλ» του ελληνικού δημόσιου χρέους, διεκδικώντας έτσι την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο….

Το ΔΝΤ μάς ζητά επιπρόσθετα μέτρα και μάλιστα προληπτικά, ώστε να «βγουν τα νούμερα», την ίδια ώρα που -πρώτο αυτό- υποστηρίζει ότι η ελληνική κοινωνία δεν «αντέχει» επιπρόσθετα μέτρα και ότι -πλέον- η οικονομία δεν επιδέχεται διόρθωσης (beyond repair).

Αντίστοιχα, οι Ευρωπαίοι εταίροι και δανειστές μάς ζητούν να θεσμοθετήσουμε επιπρόσθετα μέτρα, όταν ορισμένα από τα ήδη θεσμοθετημένα, στη διάρκεια της τελευταίας διετίας, υπεραποδίδουν και άλλα αναμένεται να αποδώσουν το επόμενο διάστημα, όπως η «διαβόητη» μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος.

Ακόμη, μας ζητούν να θεσμοθετήσουμε προληπτικό και υπό αίρεση «κόφτη» για μετά το πρόγραμμα, όταν «κόφτης» ήδη υπάρχει, ως απότοκο της α' αξιολόγησης.

Όλα αυτά, δε, συμβαίνουν ενώ η κυβέρνηση απορρίπτει κατηγορηματικά το ενδεχόμενο να λάβει επιπρόσθετα μέτρα και η αξιωματική αντιπολίτευση δηλώνει με αντίστοιχη κατηγορηματικότητα ότι δεν θα τα ψηφίσει, μολονότι με την υπογραφή της και τις ψήφους της «πέρασε» το γ' μνημόνιο!

Με άλλα λόγια, οι μεν μάς λένε «εμείς δεν θα πάρουμε νέα μέτρα» και οι δε απαντούν «ακόμη και να πάρετε, εμείς δεν τα ψηφίζουμε», αν και τα προηγούμενα τα ψηφίσαμε, διότι πλέον κρίνουμε ότι «πρέπει να φύγετε».

Ως «κερασάκι στην τούρτα», δε, η κυβέρνηση εμφανίζεται να αναμένει στωικά την έλευση της ανάπτυξης, δίκην ώριμου φρούτου που η ελληνική οικονομία δικαιούται, αναπτύσσοντας θεωρήματα περί «πιεσμένων ελατηρίων» και άλλων τινών και «ξεχνώντας» να προωθήσει κρίσιμες μεταρρυθμίσεις που θα φέρουν την ανάπτυξη.

Ενώ στην Ελλάδα συμβαίνουν όλα αυτά, μάλιστα, στην Ευρώπη ξετυλίγεται ένα μακρύ νήμα εκλογικών αναμετρήσεων (Ολλανδία, Γαλλία, Γερμανία), το οποίο είναι βέβαιον ότι κουβαλά μαζί του και μια γερή δόση λαϊκισμού και αναβίωσης της ρητορικής περί Grexit, ενώ ήδη στην αντιπέρα όχθη του Ατλαντικού, τα θηρία του λαϊκισμού, του απομονωτισμού και του αυταρχισμού φαίνεται να έχουν αποκτήσει προπύργιο.

Πρόκειται περί μιας πραγματικής παράνοιας.

Στην πραγματικότητα, το μόνο που συμβαίνει ως αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η απώλεια πολύτιμου χρόνου και ευκαιριών.

Με το «τρένο» της ποσοτικής χαλάρωσης να κινδυνεύει να χαθεί και την ολοκλήρωση της β’ αξιολόγησης να καθυστερεί, η ελληνική οικονομία αποδεικνύεται ο μόνος μεγάλος χαμένος της υπόθεσης αυτής.

Ήδη, υπό το φως της καθυστέρησης στην ολοκλήρωση της αξιολόγησης, η Moody’s κτύπησε το καμπανάκι του κινδύνου για το ελληνικό τραπεζικό σύστημα και την απουσία μέτρων για την αντιμετώπιση των «κόκκινων δανείων», αλλά και σχετικά με τις επιπτώσεις που θα έχει στην οικονομία μια πιθανή αναστολή νέων επενδύσεων καθώς και η έλλειψη ρευστότητας στην αγορά.

Τι από όλα αυτά «βγάζει νόημα» για τη χώρα μας;

Σε τι από όλα αυτά μπορεί να βασιστεί ένα νοικοκυριό ή μια επιχείρηση, ώστε να σχεδιάσει και να προγραμματίσει, έστω στοιχειωδώς, την επόμενη ημέρα και εντέλει πόσο βαρύ θα είναι το κόστος αυτής της αβεβαιότητας για τον τόπο;

Εάν έχει δείξει ένα πράγμα η πολύχρονη κρίση που ταλανίζει τον τόπο μας, είναι ότι εκεί που υπάρχει βούληση -από όλες τις πλευρές-, υπάρχει και λύση.

Πλέον, αυτή η βούληση υπάρχει ή οδεύουμε προς νέες περιπέτειες;