Οι νέοι κανόνες του παιχνιδιού

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Σε πρώτη ανάγνωση τα έχουν βρει και μας κουνάνε το δάχτυλο, σχετικά με το τι πρέπει να κάνουμε. Σε δεύτερη ανάγνωση, τίποτε δεν έχει «κλείσει» και ακόμη όλα «παίζονται».

Μετά τη συνεδρίαση του Eurogroup, στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε, ο Γερούν Ντάισελμπλουμ, εμφανίστηκε να θέτει τους  νέους κανόνες του «ελληνικού παιχνιδιού».

Πρώτον, όπως υποστήριξε, η παραμονή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα είναι αδιαπραγμάτευτη.

Δεύτερον, υπάρχει ομοφωνία μεταξύ των Θεσμών ως προς το τι πρέπει να γίνει στο ελληνικό πρόγραμμα και

τρίτον, «Έλληνες κάντε ό,τι πρέπει να κάνετε», δηλαδή, μεταρρυθμίσεις.

Στη διάρκεια της ίδιας συνέντευξης, ωστόσο, στάθηκε αδύναμος να καθορίσει, -απαντώντας σε ερωτήσεις της Μ. Αρώνη, του ΑΠΕ-ΜΠΕ, πρώτον, τι χρειάζεται ώστε να επιστρέψει η τρόικα στην Αθήνα και να αρχίσουν και πάλι οι συζητήσεις για την ολοκλήρωση της Β’ αξιολόγησης και δεύτερον, ποια είναι ακριβώς η χρονική διάρκεια που περιγράφεται ως «μεσοπρόθεσμο διάστημα» στο τελευταίο μνημόνιο, κατά την οποία η Ελλάδα πρέπει να εμφανίζει πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 3,5%.

Με άλλα λόγια, δεν απάντησε σε ερωτήματα που βρίσκονται στην «καρδιά» της τρέχουσας φάσης του ζητήματος και αποκάλυψε, έτσι, ότι επί της ουσίας η λεγόμενη «ομοφωνία» μεταξύ των Θεσμών ακροβατεί και δεν πρέπει να προεξοφλείται…

Ο βαθμός, δε, που δεν πρέπει να προεξοφλείται η ύπαρξη ομοφωνίας επί του ελληνικού ζητήματος γίνεται ακόμη σαφέστερος υπό το φως και των διαρροών που αποδίδονται στο ΔΝΤ,  πριν τη συνεδρίαση του Eurogroup, περί μη βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους ακόμη κι αν υιοθετηθεί η πρόταση Σόιμπλε και επεκταθεί επί μία δεκαετία –μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος το 2018- η υποχρέωση  της Ελλάδας για πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ.

Για τον ψύχραιμο παρατηρητή, είναι σαφές ότι το ευρωπαϊκό σκέλος των Θεσμών επιθυμεί -και τονίζει διαμέσου της ρητορικής του- την ανάγκη παραμονής του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα.

Όπως, αντιστοίχως, σαφές είναι ότι ακόμη δεν έχει βρει τον τρόπο να εξασφαλίσει αυτήν του την επιθυμία, ιδίως υπό το φως της κυβερνητικής αλλαγής στις ΗΠΑ και των όποιων επιπτώσεων αυτή έχει επί της στάσης που τηρεί το ΔΝΤ, αλλά και της γερμανικής απροθυμίας να υπάρξει άμεσα γενναία ρύθμιση του ελληνικού χρέους.

Εάν υπήρχε –-στη διάρκεια του προηγουμένου δωδεκαμήνου- μία τάση «επιστροφής στις αρχές» εκ μέρους του ΔΝΤ και -άρα- υιοθέτησης κάθετης στάσης ως προς την ανάγκη  εξασφάλισης της βιωσιμότητας του ελληνικού δημόσιου χρέους, η εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ, δίχως αμφιβολία, την ενίσχυσε, καθιστώντας έτσι απολύτως σαφή την περαιτέρω γραμμή αυτού του διεθνούς Οργανισμού στο ελληνικό ζήτημα.

Πρόκειται για κάτι, το οποίο, εμμέσως πλην σαφώς, παραδέχθηκε χθες και ο φίλτατος Γερούν, λέγοντας ότι το ΔΝΤ έχει απολύτως ξεκάθαρες θέσεις ως προς την ανάγκη, πρώτον, αξιοπιστίας στις μεταρρυθμίσεις, δεύτερον, εφικτής δημοσιονομικής πορείας και τρίτον, βιωσιμότητας του χρέους.

Ως προς το πρώτο σημείο, δεν υπάρχει σημαντικό πεδίο διαφωνιών μεταξύ του ΔΝΤ και των ευρωπαϊκών Θεσμών. Ως προς τα άλλα δύο, τα οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένα, προφανώς υπάρχει ακόμη χάος…

Υπό το φως αυτών των περιστάσεων, αλλά και της υπεραπόδοσης που έχουν εμφανίσει έναντι των αρχικών προβλέψεων, τόσο η πορεία της οικονομίας όσο και του προϋπολογισμού, την οποία παραδέχθηκαν χθες οι Π. Μοσκοβισί και Γ. Ντάισελμπλουμ - και επικαλέστηκε και ο Ευκλ. Τσακαλώτος επιχειρηματολογώντας κατά της ανάγκης λήψης μέτρων για την περίοδο μετά το 2018- είναι σαφές ότι ο δρόμος για την ολοκλήρωση της τρέχουσας αξιολόγησης παραμένει μακρύς, αφού ακόμη και οι… «κανόνες» του προγράμματος τώρα διαμορφώνονται.

Στο μεταξύ, η αβεβαιότητα συνεχίζεται…