Όταν η λογική χάνει το… τρόλεϊ

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Το περιστατικό είναι πραγματικό και συνέβη το βράδυ της Δευτέρας, 19 του μηνός, στο κέντρο της Αθήνας.

Θύμα κλοπής αντικειμένων από το αυτοκίνητό του κατήγγειλε το γεγονός στην Αστυνομία, επισημαίνοντας ότι μεταξύ των κλοπιμαίων είναι και χαρτοφύλακας με προσωπικά έγγραφα, πολύτιμα για τον ίδιο, αλλά μηδενικής αξίας για τους ληστές.

«Μπορείτε να τα βρείτε στη Νομική», ήταν η απάντηση του αξιωματικού υπηρεσίας.

«Εκεί… ανοίγουν τα κλοπιμαία και συνήθως πετούν ό,τι δεν θέλουν να κρατήσουν, οι ληστές…», συνέχισε.

«Περίφημα», κατόρθωσε να αρθρώσει ο καταγγέλλων και πρόσθεσε: «Θα μας συνοδεύσετε φυσικά…».

«Α, αυτό δεν γίνεται. Υπάρχει το "άσυλο" για εμάς», του απάντησε ο αστυνομικός, ο οποίος όμως έκανε λόγο για έναν αλλοδαπό που έχει απρόσκοπτη πρόσβαση… στη Νομική και θα μπορούσε να βοηθήσει τον παθόντα στην αναζήτησή του.

Η παραπάνω διήγηση -και μόνον-, η οποία είναι απολύτως ακριβής, αρκεί για να αντιληφθούμε πολλά και κυριότερα ότι το «κακό» είναι βαθιά ριζωμένο.

Ουδεμία ανάγκη υπάρχει να υπενθυμίσουμε ότι σε ευνομούμενα κράτη το έγκλημα τιμωρείται και ότι οι διώκτες του εγκλήματος, όπως και ο κάθε πολίτης, μπορούν να έχουν πρόσβαση σε δημόσια κτίρια.

Ουδεμία ανάγκη υπάρχει να θυμίσουμε ότι δεν υπάρχουν τμήματα των πόλεων που θεωρούνται «άβατα» για την Αστυνομία ή ότι τα τρόλεϊ, τα λεωφορεία, τα περίπτερα, τα βιβλιοπωλεία, οι κινηματογράφοι ή τα γραφεία των πολιτικών κομμάτων, δεν γίνονται βορά του καθενός σε πρώτη ευκαιρία.

Τίποτε από όλα αυτά δεν είναι απαραίτητο υπενθύμισης ή άλλης μνείας, διότι πολύ απλά, αυτά τα φαινόμενα σε ευνομούμενες πολιτείες δεν υφίστανται ή ακόμη κι αν υπάρχουν, διώκονται και τιμωρούνται κατά τον προσήκοντα -εκ του νόμου- τρόπο.

Όσα ζούμε στην Αθήνα, όχι μόνο τώρα αλλά επί σειρά ετών, συνιστούν φαινόμενα βαθιάς σήψης και παρακμής.

Αντικατοπτρίζουν όχι μόνο τους περιορισμούς υπό τους οποίους τίθεται ο μηχανισμός τήρησης του νόμου αλλά, κυριότερα, τις ιδεοληψίες που κληρονομήσαμε ως απότοκο άλλων εποχών, όταν η αστυνόμευση συνιστούσε μηχανισμό πολιτικής καταστολής.

Ως αποτέλεσμα, όμως, έχουμε φθάσει στο εντελώς αντίθετο άκρο.

Σε εκείνο το άκρο, το οποίο αποτρέπει τους συγκοινωνιακούς φορείς να σταματούν σε στάσεις της Πατησίων, πέριξ του Πολυτεχνείου, ή που ωθεί τις αστυνομικές αρχές μακριά από τα Εξάρχεια, ή ακόμη και στο να προτρέπουν τους πολίτες να χρησιμοποιήσουν τις… υπηρεσίες τρίτων, ώστε να ανακτήσουν τα κλαπέντα αντικείμενά τους.

Ο φίλτατος κ. Ν. Τόσκας υποστήριξε χθες ότι τα Εξάρχεια δεν συνιστούν «άβατο» για την Αστυνομία, υπενθυμίζοντας τις επιτυχημένες δράσεις της κατά εμπόρων ναρκωτικών στην περιοχή.

Είναι, άραγε, επιλεκτική η εφαρμογή του νόμου; Όσοι διαδήλωναν κατά των κυκλωμάτων ναρκωτικών -ορισμένοι εξ αυτών κρατώντας όπλα- δεν παραβίαζαν τον νόμο;

Όσοι έχουν καταλάβει αυθαιρέτως δεκάδες κτίρια στη συγκεκριμένη περιοχή δεν παραβιάζουν τον νόμο; Όσοι καίνε δημόσια περιουσία, η οποία χρησιμοποιείται από τον κάθε πολίτη και δη τους ανθρώπους της καθημερινής βιοπάλης, δεν παραβιάζουν τον νόμο;

Η βία και το έγκλημα δεν έχουν πολιτικό πρόσημο. Η Δικαιοσύνη οφείλει να είναι «τυφλή» και ο νόμος να ισχύει για όλους.

Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.

Δίχως έναν βαθμό «ανοχής» οδηγούμεθα, ενδεχομένως, σε κράτη αστυνομικού χαρακτήρα και σε απώλεια «σοφίας».

Όμως εμείς τείνουμε, εάν δεν το έχουμε ήδη καταφέρει, να χάσουμε την κοινή λογική.

Το γεγονός αυτό, δε, συνεπάγεται ένα κόστος που δεν μπορούμε να αντέξουμε, εάν επιθυμούμε -έστω και κατ’ όνομα- να αποκαλούμεθα «κράτος δικαίου».