Εθνικό το πρόβλημα, εθνική η λύση

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η παρούσα κυβέρνηση ορθώς υποστηρίζει ότι δεν είναι δυνατόν με τις αποφάσεις της να δεσμεύσει τον τόπο για έτη πέραν της θητείας της, ή ακόμη και για την επόμενη δεκαετία, όπως φέρεται να ζητά μερίδα των εταίρων και δανειστών μας.

Μολονότι σε πρώτη ανάγνωση οι αποφάσεις οποιασδήποτε κυβέρνησης επί μακρόπνοων υποχρεώσεων, όπως π.χ. η ανάληψη χρέους ή η σύναψη συμφωνιών πολυετούς διάρκειας, δεσμεύουν τις επόμενες, η χάραξη δημοσιονομικής και οικονομικής πολιτικής με τόσο μακρόπνοο ορίζοντα ασφαλώς απαιτεί διευρυμένη πολιτική νομιμοποίηση, που ξεπερνά μια απλή κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Ακόμη κι αν υπάρξουμε απολύτως κυνικοί και υπενθυμίσουμε ότι οι νόμοι αλλάζουν με νόμους, ενδεχομένως από την κυβέρνηση της επόμενης ημέρας, η οδός αυτή οδηγεί σε πολλές ατραπούς -με βασικό διακύβευμα την αξιοπιστία της-, τις οποίες η χώρα οφείλει να αποφύγει.

Ούτως ή άλλως, η σαφής απουσία αξιοπιστίας ήταν που μας οδήγησε στην παρούσα κρίση και μόνον διαμέσου της ανάκτησής της μπορούμε να την ξεπεράσουμε.

Έτσι, λοιπόν, υπό το φως της δυστοκίας στην υπέρβαση του παρόντος κωλύματος ενώπιον του οποίου βρίσκεται η ολοκλήρωση της Β’ αξιολόγησης του μνημονίου, αλλά και των αυξημένων απαιτήσεων που εμφανίζονται να έχουν οι δανειστές έναντι της Ελλάδας, η όποια λύση δοθεί οφείλει να φέρει «εθνικό» πρόσημο, με τη μορφή μιας διευρυμένης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.

Μετά από 8 χρόνια βαθιάς κρίσης, η χώρα δεν αντέχει μια νέα παράταση της αβεβαιότητας και περαιτέρω καθυστερήσεις στον δρόμο επιστροφής της προς μία στοιχειώδη κανονικότητα.

Το σύνολο των προβλέψεων για την επιστροφή της χώρας στην ανάπτυξη, από το επόμενο έτος, εδράζεται στο σκεπτικό της ομαλούς εκπλήρωσης των υποχρεώσεών της έναντι των εταίρων και δανειστών και ως εκ τούτου της απρόσκοπτης συνέχισης της χρηματοδότησής της.

Εάν η προϋπόθεση αυτή δεν εκπληρωθεί, όχι μόνον κινδυνεύουν να αποδειχθούν φρούδες οι ελπίδες περί ανάπτυξης αλλά ο τόπος ενδέχεται να βρεθεί προ νέων περιπετειών.

Υπό το πρίσμα αυτό, το πολιτικό προσωπικό της χώρας οφείλει να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να αναλάβει από κοινού το έργο της εξόδου της από την κρίση.

Η εξασφάλιση περαιτέρω πολιτικής νομιμοποίησης με τη μορφή μιας αυξημένης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, άνω των 180 ή και των 200 εδρών, όχι μόνο θα ενίσχυε το διαπραγματευτικό κύρος της ελληνικής πλευράς, αλλά θα παρείχε και ισχυρότερα εχέγγυα αξιοπιστίας έναντι των εταίρων και δανειστών μας.

Δίχως κλίμα πολιτικής και οικονομικής σταθερότητας είναι μάταιο να προσδοκούμε την προσέλκυση επενδύσεων και δίχως αυτές, είναι ανέφικτη η έξοδος της χώρας από την κρίση.

Δεν είναι καιρός για ιαχές, είτε αυτές αφορούν σε «Ζάππεια», είτε σε «σκίσιμο του μνημονίου». Τις «λύσεις» αυτές τις είδαμε στην πράξη και όλες τους απεδείχθησαν χαμηλότερες των υπεσχημένων.

Ο πολιτικός καιροσκοπισμός οφείλει να φθάσει σε ένα τέλος, υπό το βάρος της γενικευμένης και παρατεταμένης δυσπραγίας στην οποία έχει περιέλθει ο τόπος.

Ούτε δημοψηφίσματα, ούτε εκλογές μπορούν να οδηγήσουν τη χώρα στην προσδοκώμενη σταθερότητα. Δίχως, δε, αυτήν, τα προβλήματα θα γίνουν μόνο χειρότερα.

Όσο ξένη κι εάν εμφανίζεται η λύση της ομοψυχίας για το πολιτικό προσωπικό της χώρας, υπό τις παρούσες περιστάσεις, είναι η μόνη δόκιμη, ώστε να αποφευχθούν τα χειρότερα.

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα είναι εθνικά και οφείλουν να επιλυθούν με εθνικό τρόπο.