Πολύ κακό για το… «τίποτα»

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ως συνολικό ποσό, αμελητέο δεν μπορείς να το πεις. Για 617 εκατ. ευρώ πρόκειται, εξάλλου.

Το γεγονός, όμως, ότι θα δοθεί άπαξ και ότι θα έχει «πλαφόν» μόνον τα 300 ευρώ, για έναν σημαντικό αριθμό συνταξιούχων οι οποίοι λαμβάνουν μηνιαίως έως 850 ευρώ, έχει τη σημασία του και τη σημειολογία του.

Όπως αντίστοιχα έχουν τη σημασία τους και όλα όσα συνόδευσαν την εξαγγελία αυτού του μέτρου από τον πρωθυπουργό Α. Τσίπρα.

Πρόκειται, δε, για εξελίξεις τις οποίες απλά… δεν είχαμε ανάγκη.  

Ούτε την άνοδο στις αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων, από τις οποίες κρίνεται και η δυνατότητα επιστροφής μας στις αγορές, είχαμε ανάγκη, ούτε τη νέα «κόντρα» με τους θεσμούς -αυτή την οποία χαρακτήρισε χθες βράδυ ως «παρεξήγηση» ο πρωθυπουργός- είχαμε ανάγκη, αλλά ούτε και την επιστροφή της χώρας μας κατά τρόπο αρνητικό στα πρωτοσέλιδα του διεθνούς Τύπου.

Σαφώς, δε, δεν είχαμε… ανάγκη το «πάγωμα» των βραχυπρόθεσμων μέτρων ελάφρυνσης του χρέους, από τον ESM, ανεξαρτήτως εάν αυτή η απόφαση -όπως διαφαίνεται- ελήφθη «καθ’ υπαγόρευση», δίχως την προηγούμενη γνώση ή συγκατάθεση ενός αριθμού κρατών- μελών της ευρωζώνης.

Ούτως ή άλλως, η -εκ των πραγμάτων- κατόπιν εορτής, ευθυγράμμιση Ολάντ, Σουλτς, Μοσκοβισί, Πιτέλα, καθώς και σειράς άλλων προσωπικοτήτων του χώρου της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας στη γραμμή προάσπισης του δικαιώματος της Ελλάδας να χορηγήσει το εξαγγελθέν επίδομα προς τους χαμηλοσυνταξιούχους, δείχνει τουλάχιστον ένα πράγμα: εάν η Ελλάδα έψαχνε για στήριξη πριν προχωρήσει στις εξαγγελίες της, πιθανότατα θα την έβρισκε.

Δεδομένου, μάλιστα, ότι ο ισχυρισμός πως η Ελλάδα δεν θα παρεκκλίνει των μνημονιακών της υποχρεώσεων με τη χορήγηση  του επιδόματος αυτού, είναι πιθανότατα βάσιμος και ισχυρός, προκαλεί απορία ο τρόπος με τον οποίο προωθήθηκε η εξαγγελία αυτού του μέτρου, εν μέσω της Β’ αξιολόγησης του προγράμματος προσαρμογής.  

Όπως οι ίδιοι οι θεσμοί αποφάνθηκαν, στην πρώτη τους έκθεση προς τον ESM,  αν και η διανομή των 617 εκατ. ευρώ μειώνει το «μαξιλάρι» ασφαλείας για την επίτευξη των στόχων του 2016, δεν θα έχει σημαντικές επιπτώσεις για τα έτη 2017-18.

Έτσι, είτε αυτή εδράζεται σε κίνητρα προεκλογικού χαρακτήρα, είτε αμιγώς ανθρωπιστικού, η απόφαση για τη χορήγηση μιας εφάπαξ χρηματικής ενίσχυσης προς 1,6 εκατ. χαμηλοσυνταξιούχους θα μπορούσε να είχε, τουλάχιστον, τεθεί υπόψη των θεσμών, για λόγους αμιγώς σημειολογικούς.

Υπήρχε «υποχρέωση» ως προς αυτό; Τυπικά, πιθανώς, όχι. Ουσιαστικά, όμως, όπως έδειξαν τα πράγματα, προφανώς υπήρχε και όποιος αρνείται το γεγονός αυτό εθελοτυφλεί, υπό το φως των περιστάσεων.

Αν και είναι -όπως ο ίδιος ο πρωθυπουργός φέρεται να δήλωσε χθες- δικαίωμα της ελληνικής κυβέρνησης να προχωρά σε μέτρα στήριξης της κοινωνίας, στον βαθμό που αυτά δεν παραβιάζουν το πρόγραμμα και δεν θέτουν σε κίνδυνο τους στόχους του, η τήρηση των «προσχημάτων» ουδένα έβλαψε κατά το παρελθόν.

Αντίθετα, η προηγούμενη απλή ενημέρωσή τους εκ μέρους της Αθήνας θα ήταν μια ανέξοδη κίνηση, η οποία θα επιβεβαίωνε την προσήλωση της χώρας προς στους στόχους του προγράμματος και του σεβασμού της προς τους ευρωπαϊκούς θεσμούς.

Σαφώς, δε, θα στερούσε το έδαφος καλλιέργειας σεναρίων κάθε μορφής, τα οποία θέλουν την κίνηση της εξαγγελίας και όσα αρνητικά τη συνόδευσαν, να εντάσσονται είτε σε προεκλογικές σκοπιμότητες από πλευράς Αθηνών, είτε σε πολεμική προς τη χώρα μας εκ μέρους ορισμένων πλευρών της ευρωζώνης.

Μια απλή κίνηση στοιχειώδους -ευρωπαϊκής, αν θέλετε- «διπλωματίας», πιθανότατα θα μας γλίτωνε από τους σημερινούς «τζάμπα» μπελάδες.

Εκτός κι αν η στόχευση ήταν όντως διαφορετική… Οπότε, οι όποιοι μπελάδες μας μόλις αρχίζουν.