Δείτε ανθρώπους, όχι ψηφοφόρους

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Θα σωθεί ο τόπος εάν γίνουν αυτή την Κυριακή εκλογές;

Θα σωθεί εάν εισέλθει, ενδεχομένως, σε μία νέα περίοδο πολιτικής αστάθειας και καθυστερήσεων στην υλοποίηση των ανειλημμένων δεσμεύσεών του έναντι εταίρων και δανειστών;

Θα σωθεί εάν -παρά τις δεσμεύσεις που έχουν ήδη αναληφθεί- αρχίσει να ξετυλίγεται για ακόμη μία φορά το κουβάρι μίας διαπραγμάτευσης σχετικά με το επίπεδο του πρωτογενούς πλεονάσματος του προϋπολογισμού;

Ας μην κρυβόμαστε, φίλτατοι.

Μετά από τόσα χρόνια ύφεσης και υψηλής ανεργίας, το μόνο που χρειάζεται αυτή η χώρα είναι να μπορέσει να σταθεί μια ώρα αρχύτερα στα πόδια της και να αποκτήσει ελπίδα για το μέλλον.

Αυτή η ελπίδα δεν έρχεται ούτε με εφάπαξ βοηθήματα προς χαμηλοσυνταξιούχους -όσο χρήσιμα κι αν είναι αυτά για τους ίδιους-, ούτε με ατέρμονες «κοκορομαχίες» στη Βουλή, ούτε βεβαίως με τη δημιουργία κάθε λογής προσκομμάτων σε όσους έρχονται να βάλουν τα λεφτά τους στη χώρα.

Έρχεται μόνο με σταθερά βήματα στην οδό της συναίνεσης και της ομοθυμίας για την υλοποίηση των μεγάλων αλλαγών που -όντως- χρειάζεται αυτός ο τόπος ώστε να ορθοποδήσει.

Εάν το πολιτικό προσωπικό της χώρας δεν επιδείξει -ετούτη την ύστατη ώρα- την αναγκαία αποφασιστικότητα για τη χάραξη ενός πραγματικά εθνικού σχεδίου για την ανασυγκρότηση της οικονομίας και συνολικά της χώρας, ελάχιστες ελπίδες υπάρχουν για ομαλή έξοδο από την κρίση.

Ούτε τα «νούμερα» βγαίνουν, ούτε οι δομές αλλάζουν, ούτε ανακτάται η χαμένη αξιοπιστία μας.

Εάν η χώρα αυτή δεν κατορθώσει να πείσει, κατά τρόπο ισχυρό και σαφή, ότι έχει εντοπίσει -και είναι διατεθειμένη- να θεραπεύσει τις γενεσιουργές αιτίες της παρούσας κρίσης, το μέλλον της είναι άδηλο.

Δεν είναι ώρα ούτε για ιδεοληψίες, της μίας ή της άλλης πλευράς, ούτε για μικροκομματικά συμφέροντα.

Το διάστημα έως τη λήξη του παρόντος προγράμματος είναι περιορισμένο και κατά πάσα βεβαιότητα ανεπαρκές, ώστε να κατορθώσει η χώρα να χτυπήσει για ακόμη μία φορά την πόρτα των διεθνών αγορών με επιτυχία, εξασφαλίζοντας χρηματοδότηση έναντι ανεκτών ή εντέλει βιώσιμων επιτοκίων.

Υπό το πρίσμα αυτό και με τη συζήτηση αναφορικά με το χρέος σταθερά τοποθετημένη για μετά το 2018, οδηγούμεθα -στην καλύτερη των περιπτώσεων- σε μία νέα περίοδο χρηματοδότησης έναντι δεσμεύσεων, δηλαδή ένα νέο μνημόνιο.

Αυτή τη φορά, όμως, εάν πράγματι υπάρξει, οι δεσμεύσεις πρέπει να είναι όντως εθνικές και να φέρουν τη «σφραγίδα» της χώρας. Κάτι που είναι δυνατό μόνο με διακομματική συναίνεση ή τουλάχιστον με σημαντικά αυξημένες πλειοψηφίες.

Το εθνικό σχέδιο πρέπει να είναι πράγματι εθνικό. Και, βεβαίως, πρέπει να υπάρξει.

Προϋπόθεση, δε, όλων αυτών είναι η σταθερότητα.

Δίχως πολιτική σταθερότητα, δίχως φορολογική σταθερότητα, δίχως σταθερούς «κανόνες του παιχνιδιού», γιατί να επενδύσει κανείς σε έναν τόπο;

Τα προβλήματα είναι παλιά και γνωστά και δεν θα τα απαριθμήσουμε για ακόμη μία φορά.

Η λύση τους, όμως, η οποία αφορά στην κοινή λογική και στο περίφημο «αυταπόδεικτο», ουδέποτε δόθηκε.

Το πολιτικό προσωπικό της χώρας παραμέρισε τις λύσεις για να εξυπηρετήσει τις πελατειακές ανάγκες του και η κοινωνία το ακολούθησε προθύμως, όποτε της δόθηκε η ευκαιρία.

Έτσι, όμως, όλοι έχασαν.

Όλοι βρεθήκαμε σε χειρότερη θέση και πρώτη η χώρα.

Δεν είναι -ακόμη- αργά να αντιληφθούμε το γεγονός αυτό και να δοθεί η εθνική μάχη για την έξοδο της χώρας από την κρίση.