Τολμηρές αποφάσεις για το πλαστικό χρήμα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Σε μα χώρα στην οποία η φοροδιαφυγή έχει αναχθεί σε εθνικό σπορ, η πάταξή της απαιτεί υπερβάσεις και τολμηρές αποφάσεις.

Υπό το πρίσμα αυτό, η κυοφορούμενη κατάθεση του νομοσχεδίου για το άυλο (πλαστικό και ηλεκτρονικό) χρήμα οφείλει να εξαντλήσει κάθε δυνατότητα παροχής κινήτρων για τη χρήση του εκ μέρους του συνόλου των συναλλασσομένων, εμπόρων και καταναλωτών.

Η εμπειρία των τελευταίων 18 μηνών, διάστημα κατά το οποίο η χώρα βρίσκεται σε καθεστώς κεφαλαιακών περιορισμών, καλώς ή κακώς αυτό δείχνει, δεδομένου του οφέλους που υπήρξε για τα δημόσια έσοδα από την αύξηση της χρήσης πλαστικού χρήματος κατά την περίοδο αυτή.

Έτσι, λοιπόν, σε ό,τι αφορά στους εμπόρους, η κυβέρνηση οφείλει να μην «καταθέσει τα όπλα» αναφορικά με τον λεγόμενο «ακατάσχετο» λογαριασμό και να διεκδικήσει εκ νέου, κατά τις επικείμενες συνομιλίες της με τους θεσμούς, τη θέσπισή του για τον εμπορικό κόσμο, ο οποίος εμφανίζει ληξιπρόθεσμες οφειλές έναντι του δημοσίου.

Ποιο το νόημα προώθησης της χρήσης πλαστικού χρήματος, όταν ο έμπορος θα γνωρίζει εκ των προτέρων ότι τα όποια έσοδά του από συναλλαγές με το κοινό κινδυνεύουν με άμεση κατάσχεση;

Δεύτερον, παρά τους περί του αντιθέτου ισχυρισμούς τους, οι προμήθειες των τραπεζών επί άυλων συναλλαγών παραμένουν υψηλές και επενεργούν ως αντικίνητρο στη χρήση του πλαστικού χρήματος, εκ μέρους εμπόρων και καταναλωτών, στην καθημερινότητα.

Μπορεί το επίπεδο των προμηθειών αυτών να αντιστοιχίζεται ή και να είναι χαμηλότερο από το αντίστοιχο ευρωπαϊκό, όπως διατείνονται οι τράπεζες, οφείλουμε όμως να μην ξεχνάμε ότι η χώρα μας είναι η μόνη υπό καθεστώς κεφαλαιακών περιορισμών στην ευρωζώνη, γεγονός που πρέπει να αντικατοπτρίζεται και στο ύψος του κόστους των ηλεκτρονικών συναλλαγών, οι οποίες είναι εν πολλοίς υποχρεωτικές.  

Τέλος, σε ό,τι αφορά στο καταναλωτικό κοινό, ο επανακαθορισμός του ανώτατου ποσοστού δαπανών επί του συνολικού εισοδήματος σε υψηλότερα επίπεδα, αντί των χαμηλότερων που φέρεται να προβλέπει το υπό κατάθεση νομοσχέδιο, πρέπει να θεωρηθεί ως υποχρεωτικός.  

Παροχή κινήτρων σημαίνει εξάντληση των περιθωρίων και μεγιστοποίηση της ελκυστικότητας της χρήσης πλαστικού χρήματος.

Έτσι, λοιπόν, αντί μείωσης του ανώτατου ποσοστού δαπανών με πλαστικό και ηλεκτρονικό χρήμα, από 30% σε 20% που φέρεται να προβλέπει το σχετικό νομοσχέδιο, ο νομοθέτης οφείλει να κινηθεί στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Ήτοι στην αύξησή του σε σημαντικότερα υψηλά ποσοστά, που μπορούν να ανέλθουν έως και στο 60% του εισοδήματος του κάθε φορολογούμενου.

Όταν οι δαπάνες ενός μέσου νοικοκυριού για έξοδα διαβίωσης και μετακίνησης υπερκαλύπτουν το επίπεδο του 20% ή και του 30% του εισοδήματός του, ποιο το όφελος από τη διατήρηση του «πλαφόν» στα επίπεδα αυτά για το κτίσιμο του «αφορολόγητου»;

Εάν από δημοσιονομικής πλευράς τούτο δεν κρίνεται σκόπιμο, η απάντηση είναι γνωστή: Μειώστε τις κρατικές δαπάνες…

Η φοροδιαφυγή -είναι πάγια πεποίθησή μας- αποτελεί τη μεγαλύτερη πηγή οικονομικής και κοινωνικής αδικίας στην Ελλάδα και ο νομοθέτης οφείλει να δείξει, επιτέλους, ότι είναι σε θέση να λάβει μέτρα που θα τη δαμάσουν.

Σε μια εποχή κατά την οποία η συντριπτική πλειονότητα των φορολογουμένων διαθέτει είτε χρεωστικές-πιστωτικές κάρτες, είτε πρόσβαση σε ηλεκτρονικές συναλλαγές, η παροχή κινήτρων για τη μεγιστοποίηση της χρήσης του «πλαστικού χρήματος» αποτελεί μια ασφαλή οδό μείωσης του φαινομένου της φοροδιαφυγής.

Γιατί δεν την ακολουθούμε;