Ο Σόιμπλε και ο χαμένος… ελέφαντας

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Είτε πλέον μας αντιμετωπίζει μόνον στην …πλάκα, είτε έχει σοβαρό πρόβλημα να δει -και να πει- τα πράγματα όπως έχουν πραγματικά.

Σε οποιαδήποτε των περιπτώσεων, ωστόσο, τη «νύφη» την πληρώνουμε εμείς.

Η χθεσινοβραδινή αποκάλυψη Σόιμπλε, περί της εκμυστήρευσης που του έκανε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ότι «…αισθάνεται πως έχει κολλήσει μεταξύ δύο ελεφάντων» και πως ο ίδιος μπορεί να αναγνωρίσει τον έναν στο πρόσωπο του ΔΝΤ, αλλά αδυνατεί να εντοπίσει τον έτερο, αναγάγει τη συζήτηση για το συνεχιζόμενο ελληνικό δράμα, σε ιλαροτραγωδία.

Διότι μόνον υπό το πλαίσιο αυτό –και μάλιστα μετά πολλών κόπων- μπορεί κανείς να παραγνωρίσει τη λυσσαλέα διαμάχη στην οποία έχουν εμπλακεί το ΔΝΤ και η Ευρωζώνη, (διάβαζε, κυρίως η Γερμανία), αναφορικά με το ελληνικό ζήτημα και ειδικότερα το χρέος της χώρας και το ύψος των πρωτογενών πλεονασμάτων που αυτή πρέπει να εμφανίζει για την εξυπηρέτησή του.

Όταν όλη η συζήτηση, της οποίας προΐσταται το ΔΝΤ, αφορά στην παροχή ενός εύλογου δημοσιονομικού χώρου, μέσω της «διευθέτησης» του χρέους, ώστε να μπορέσει η Ελλάδα να ανασάνει και να ανακάμψει μετά από 6 χρόνια ασφυκτικής λιτότητας αλλά και τις σφοδρές αντιστάσεις που προβάλλει κυρίως η Γερμανία στο ενδεχόμενο αυτό καθώς και στη μείωση του επιπέδου των πρωτογενών πλεονασμάτων από το διαβόητο 3,5%, είναι μάλλον μάταιο να προσπαθείς να κρύψεις το πρόβλημα «κάτω από το χαλί» ή να «σφυρίξεις αδιάφορα».

Αν και η παρότρυνση Σόιμπλε, πως «οι έλληνες ηγέτες καλό είναι να σταματήσουν να λένε στους Έλληνες πολίτες ότι ‘‘κάποιοι ξένοι’’ φταίνε για τα ελληνικά προβλήματα», είναι απολύτως ορθή και συνάδει με την πραγματικότητα, στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση κινείται η προσπάθειά του να υποβαθμίσει την διαμάχη στην οποία έχουν εμπλακεί η ευρωζώνη (και πάλι διάβαζε, κυρίως η Γερμανία) με το ΔΝΤ.

Εάν τα πράγματα έχουν όντως έτσι, τότε οφείλουμε να υποθέσουμε είτε ότι έχει έναν σαφή και μάλλον αποτρόπαιο στόχο αναφορικά με τη χώρα μας, είτε ότι αδυνατεί να αντιληφθεί την πραγματικότητα.

Επειδή, δε, πρόκειται περί ενός ευφυούς και ιδιαίτερα συγκροτημένου ανθρώπου, η πλάστιγγα κλίνει μάλλον προς το πρώτο ενδεχόμενο…

«Τα νούμερα πρέπει να βγαίνουν», λέει κατά τρόπο μονότονο το ΔΝΤ προς τους ευρωπαίους και πολύ απλά έχει δίκιο. Επίσης μονότονα επαναλαμβάνει, δε, ότι πρωτογενή πλεονάσματα ύψους 3,5% του ΑΕΠ είναι απαγορευτικά για την Ελλάδα στην παρούσα κατάσταση της οικονομίας της και ως εκ τούτου ζητεί τη διαμόρφωσή τους σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα, της τάξης του 1,5%, ώστε να της δοθεί ο απαραίτητος δημοσιονομικός χώρος να «ανασάνει».

Αντ’αυτού η Γερμανία, δια στόματος Σόιμπλε, επιμένει στην διατήρηση του επιπέδου του 3,5% -κυρίως για εσωτερικούς πολιτικούς της λόγους- και μάλιστα επί μια δεκαετία, όπως έγινε γνωστό στο περιθώριο του πρόσφατου Eurogroup.

Σε όλη αυτή τη συζήτηση, δε, η οποία εξελίχθηκε στη διάρκεια του τρέχοντος έτους, πρωταγωνιστικό ρόλο είχε ο ίδιος…

Όπως πρωταγωνιστικό ρόλο έχει, από το 2012 έως και σήμερα, στην επαναλαμβανόμενη συζήτηση περί Grexit, το οποίο έχει προτείνει κατά το παρελθόν, έναντι μάλιστα αντιπαροχών προς την Ελλάδα, σε πλείονες του ενός Έλληνες πολιτικούς …

Έτσι, λοιπόν, ελάχιστη υπηρεσία προσφέρει προς τον ίδιο, την ευρωζώνη αλλά και την Ελλάδα όταν εμφανίζεται, έστω χαριτολογώντας, να επιχειρεί να κρύψει αυτήν την υπαρκτή διαμάχη.

Το πρόβλημα, ούτε θα λυθεί, ούτε θα εξαφανιστεί…