Ο λόγος σου με… χόρτασε

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η ρητή τοποθέτηση του υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάγερ, με συνέντευξή του στην «Καθημερινή», ότι «η ισχύς της Συνθήκης της Λωζάνης είναι αδιαμφισβήτητη» έχει μια αξία, επίσης, αδιαμφισβήτητη.

Ωστόσο, ο τρόπος με τον οποίο αυτή θα μετουσιωθεί σε πράξη, εάν και όποτε τούτο απαιτηθεί, παραμένει ένα σαφές ζητούμενο.

Για παράδειγμα, άρκεσε μια τηλεφωνική επικοινωνία, πρόσφατα, μεταξύ του πρωθυπουργού Α. Τσίπρα και της καγκελαρίου Α. Μέρκελ, ούτως ώστε να υπάρξει μια δεύτερη, αυτή τη φορά μεταξύ της κας Μέρκελ και του προέδρου της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Πέραν αυτού; Πέρα από τα όποια διεθνή φόρα και τις ευρωπαϊκές ή και υπερατλαντικές πιέσεις που ενδεχομένως να υπάρξουν προς την Άγκυρα, τι υπάρχει και ποια είναι η μορφή που μπορεί να λάβει, σε περίπτωση που τα «πράγματα» γίνουν σοβαρότερα;

Κατά την παρούσα συγκυρία, η οποία -παρά τα αποτελέσματα των χθεσινών προεδρικών εκλογών στην Αυστρία- παραμένει ως μια περίοδος αμφισβήτησης ή και έντονων κλυδωνισμών του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, ο ρόλος της ΕΕ σε ζητήματα ενιαίας εξωτερικής πολιτικής και άμυνας είναι -στη χειρότερη των περιπτώσεων- ανύπαρκτος και στην καλύτερη, μέλλει να προσδιοριστεί.

Υπό το πρίσμα αυτό, όσο κι αν είναι ευπρόσδεκτη από την Αθήνα -αλλά και προσήκουσα βάσει του σεβασμού που απαιτείται προς το Διεθνές Δίκαιο- η πρόσφατη θετική στάση τόσο της κας Μέρκελ όσο και του υπουργού της επί των Εξωτερικών, σε ό,τι αφορά στη Συνθήκη της Λωζάνης, η πορεία των πραγμάτων παραμένει άδηλη.

Βρίσκει, δε, τη χώρα μας εν μέσω μιας συνεχιζόμενης κρίσης, ενός οικονομικού και κοινωνικού μαρασμού, ο οποίος προς το παρόν τουλάχιστον, συνεχίζεται αμείωτος και αποδυναμώνει περαιτέρω τη θέση της Ελλάδος έναντι όσων την επιβουλεύονται.

Ελλοχεύει πάντα, δε, ο κίνδυνος εκτροπής. Το περίφημο «ατύχημα». Ένα «ατύχημα» το οποίο θα μπορούσε να εκφραστεί τόσο στο οικονομικό, όσο και στο γεωπολιτικό πεδίο.

Η χθεσινή τοποθέτηση του φίλτατου Β. Σόιμπλε, περί ανάγκης προώθησης μεταρρυθμίσεων ώστε να μπορέσει η χώρα μας να παραμείνει εντός ευρωζώνης, είναι σαφώς μια υπενθύμιση του γεγονότος αυτού, όπως κι αν εκληφθεί. Είτε ως παραίνεση, που μάλλον ήταν, είτε ως απειλή.

Έτσι, λοιπόν, με ανοικτό το σύνολο των «μετώπων» που θα μπορούσαν να αποτελέσουν τμήμα της εξίσωσης περί ενός πιθανού «ατυχήματος», η μόνη «φρόνιμη» οδός είναι αυτή της σταθερότητας.

Μια οδός η οποία καλεί την παρούσα κυβέρνηση αλλά και το σύνολο του πολιτικού κόσμου της χώρας, να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να θέσουν στην άκρη οποιεσδήποτε άλλες σκοπιμότητες, αποκλείοντας το ενδεχόμενο μιας εκλογικής περιπέτειας για τη χώρα, ιδίως ελλοχεύοντος του κινδύνου των επαναλαμβανόμενων αναμετρήσεων.

Οι εκλογές μπορεί να δίνουν «λύσεις», υποκρύπτουν όμως και το ενδεχόμενο αστάθειας και ενίοτε «ατυχήματος».

Αντίθετα, η σταθερότητα διασφαλίζεται μόνον με την ομαλή υπέρβαση των αντικειμενικών δυσχερειών που υπάρχουν για την έξοδο της χώρας από την οικονομική και κοινωνική κρίση και την επιστροφή της σε κάποιο είδος «κανονικότητας».

Οι εντολές που μόλις προ έτους έλαβε η παρούσα κυβέρνηση από το εκλογικό σώμα υπήρξαν σαφείς και έχουν ακριβώς αυτό το περιεχόμενο.

Η επίκληση της αδυναμίας ανάληψης δεσμεύσεων πέραν του 2018, επί της οποίας φέρεται να προσκρούει η παρούσα κυβέρνηση αναφορικά με τα αιτήματα των δανειστών μας, δεν συνιστά άλλοθι.

Η χώρα έχει ανάγκη από ισχυρή διακυβέρνηση και διαθέτει ήδη μια προσφάτως εκλεγμένη κυβέρνηση.

Ας κάνει τη δουλειά της.