Όταν η Δεξιά βάζει… μυαλό!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ουδείς εχέφρων πολιτικός εκλέγεται υποσχόμενος απολύσεις μισού εκατομμυρίου ανθρώπων από το δημόσιο -εντός πενταετίας-, περικοπές των δημόσιων δαπανών κατά 100 δισ. ευρώ, αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και επέκταση της εργάσιμης εβδομάδας, με την κατάργηση του 35ωρου.

Οι πελατειακές σχέσεις των απανταχού πολιτικών, ιδίως των Ευρωπαίων, αποτρέπουν τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα, που συνήθως εναλλάσσονται στην εξουσία, από την εξαγγελία τόσο βαθιά… αντιλαϊκών πολιτικών.

«Υποσχέσεις» όπως αυτές είναι απλά «κόκκινο πανί».

Στη Γαλλία, η επικράτηση του Φρανσουά Φιγιόν στη «δεξιά», δηλαδή τη ρεπουμπλικανική παράταξη, ανέτρεψε τις εκτιμήσεις αυτές.

Τις ανέτρεψε, δε, κυρίως διότι η γαλλική δεξιά συνειδητοποίησε ότι εάν δεν έχριζε τον Φιγιόν ως εκπρόσωπό της, θα κινδύνευε να χάσει όχι μόνον την προεδρική εκλογική αναμέτρηση του προσεχούς Μαΐου, αλλά κυριότερα τη μάχη ενάντια στην οικονομική κρίση της χώρας.

Σε μια χώρα στην οποία ο ρόλος των συνδικάτων παραμένει κυρίαρχος, η εργατική νομοθεσία συνιστά «ιερή αγελάδα», η γραφειοκρατία βασιλεύει και η οικονομία έχει ανάγκη από μεταρρυθμίσεις δομικού χαρακτήρα, απαιτείται μια πραγματική πολιτική υπέρβαση, όπως αυτή που υπόσχεται ο Φιγιόν.

Πέραν των προφανών πολιτικών σκοπιμοτήτων που αφορούν στη συνένωση των διαφορετικών ρευμάτων της γαλλικής Δεξιάς αλλά και του «αντιλόγου» που αυτή προβάλλει στη Λε Πέν, η υποψηφιότητα Φιγιόν απαντά στην ανάγκη εκσυγχρονισμού και μεταρρύθμισης που έχει ανάγκη η οικονομία της Γαλλίας.

Υποσχόμενος στους Γάλλους μεταρρυθμίσεις που αντιστοιχούν σε «πακέτο» τριών ελληνικών μνημονίων «διανθισμένων» με απολύσεις μισού εκατομμυρίου ανθρώπων από τον δημόσιο τομέα, ο Φιγιόν δείχνει ότι εκτιμά, τουλάχιστον, ως ατελέσφορο τον οικονομικό -και κατά προέκταση κοινωνικό- δρόμο που ακολουθεί σήμερα η Γαλλία.

Πρόκειται για ένα μήνυμα, το οποίο έχει γίνει κατανοητό μόνον έως ένα βαθμό στη γειτονική Ιταλία και τον σοσιαλιστή ηγέτη της Μ. Ρέντσι.

Μολονότι στη διάρκεια της διακυβέρνησης Ρέντσι προωθήθηκε σειρά μεταρρυθμίσεων για τη χαλάρωση της εργατικής νομοθεσίας με στόχο την τόνωση της οικονομικής δραστηριότητας (+0,9% το 2016), αλλά και στην κατεύθυνση του εκσυγχρονισμού της δημόσιας διοίκησης, η Ιταλία παραμένει μια χώρα με χρόνια απουσία αναπτυξιακής δυναμικής, ανεργία της τάξης του 11-12% και στάσιμα εισοδήματα των νοικοκυριών.

Ταυτόχρονα, παραμένει η χώρα με το υψηλότερο χρέος στην Ευρωζώνη (2,6 τρισ. ευρώ), η σχέση του οποίου ως προς το ΑΕΠ (131%) δεν πρόκειται να βελτιωθεί όσο απουσιάζει η αναπτυξιακή δυναμική της χώρας, παρά μόνον εάν υιοθετηθεί η οδός των περικοπών, στις οποίες όμως ανθίσταται ο φίλτατος Ρέντσι.

Αντίθετα, επιλέγει την οδό της δημοσιονομικής επέκτασης, επιχειρώντας, μέσω του δημοψηφίσματος της Κυριακής, -μεταξύ άλλων- να δώσει στην κεντρική διοίκηση της χώρας του την ευθύνη των λεγόμενων «μεγάλων έργων».

Η οδός που επιλέγει είναι ιδιαίτερα ακανθώδης.

Όχι μόνον εξαιτίας της γνωστής δημοσιονομικής ατραπού στην οποία μπορεί να οδηγήσει τα δημόσια οικονομικά της χώρας αυτής, αλλά διότι εμπεριέχει τον κίνδυνο της πολιτικής αστάθειας.

Υπό το νέο εκλογικό νόμο της χώρας -επίσης εμπνεύσεως Ρέντσι-, που ενισχύει το πρώτο κόμμα, το περίφημο κίνημα του κ. Γκρίλο, των «πέντε αστέρων», αποκτά μια ρεαλιστική πιθανότητα να βρεθεί τουλάχιστον στη θέση του συγκυβερνώντος κόμματος, με ό,τι προοπτικές διανοίγει το ενδεχόμενο αυτό για την τύχη της Ιταλίας στην ευρωζώνη.

Στη Γαλλία, το οικονομικό αδιέξοδο οδηγεί σε βαθιές και σαφώς οδυνηρές τομές, η ολοκλήρωση των οποίων υπόσχεται τόνωση της ανταγωνιστικότητας και ανάπτυξη.

Στην Ιταλία, υπόσχεται, στην καλύτερη των περιπτώσεων, επεκτατική πολιτική και πιθανώς υψηλότερο χρέος και στη χειρότερη, αστάθεια και αποσταθεροποίηση της ευρωζώνης.

Ποιος είναι ο σοφότερος δρόμος, άραγε;