Η «ασφυκτική» μοναξιά του κέντρου

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Όταν διακηρυγμένος στόχος σου είναι η σωτηρία του τόπου -ό,τι κι αν σημαίνει αυτό-, τότε πολιτικές του τύπου «καλύτερα πρώτος στο χωριό, παρά τελευταίος στην πόλη» δεν χωρούν.

Εάν η μεταρρυθμιστική ατζέντα αποτελεί όντως την κοινή συνισταμένη των δυνάμεων του λεγόμενου κεντρώου χώρου, τότε αυτές οφείλουν να συνασπιστούν υπό την σκέπη της, με κύριο στόχο την προώθηση και επικράτησή της.

Η σημερινή εικόνα κατακερματισμού του λεγόμενου μεσαίου χώρου -και κυρίως της κεντρο-αριστεράς-  ελλοχεύει τον κίνδυνο του εκλογικού του αφανισμού, υπό το φως των συμπληγάδων που συνιστούν τα δύο μεγάλα κόμματα, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της ανόδου που εμφανίζουν τα άκρα του πολιτικού φάσματος.

Ο κίνδυνος αυτός δεν αφορά μόνον το Ποτάμι, από το οποίο οι αποχωρήσεις τείνουν να καταστούν καθημερινό φαινόμενο, με τελευταία τη χθεσινή της κας Κ. Μάρκου, αλλά κυριότερα τον χώρο στον οποίο κατοικούν πολιτικά η Δημ. Συμπαράταξη (ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) και παλιότερα η Ελιά.

Πρόκειται για έναν χώρο ο οποίος, αν και σχεδόν ταυτόσημος πολιτικά, εμφανίζεται σήμερα κατακερματισμένος, με ορισμένα τμήματά του να φέρονται ότι φλερτάρουν με τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλα να εμμένουν στη μοναχική τους καθοδική πορεία, τουλάχιστον, όπως αυτή αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις.

Σε περίπτωση, δε, που η επόμενη εκλογική κάλπη, όποτε κι αν αυτή στηθεί, αποδειχθεί άγονη, τότε η χώρα κινδυνεύει να οδηγηθεί σε περίοδο ακυβερνησίας, δεδομένου ότι το εκλογικό σύστημα με το οποίο θα διεξαχθούν οι μεθεπόμενες εκλογές θα είναι η απλή αναλογική, με τη μορφή που ψηφίστηκε από την υφιστάμενη κυβερνητική πλειοψηφία.

Υπό το πρίσμα αυτό και στον βαθμό που τα κόμματα του κεντρώου χώρου, της ΝΔ συμπεριλαμβανομένης, συμμερίζονται την ανάγκη ριζικών αλλαγών στον τόπο και προώθησης εκείνων των δομικών μεταρρυθμίσεων που χρειάζεται η ελληνική οικονομία, τότε οφείλουν να κάτσουν στο τραπέζι του διαλόγου, με στόχο τη χάραξη της κοινής τους πορείας.

Δίχως τη γνωστή φιλολογία των «καπετανάτων» και με επικεφαλής ένα κοινής αποδοχής πρόσωπο, οι δυνάμεις του κεντρώου χώρου οφείλουν να συνασπιστούν υπό ενιαίο προγραμματικό λόγο και στόχους, το συντομότερο δυνατό.

Η «ανασυγκρότηση της δημοκρατικής παράταξης» και «η ανάγκη δημιουργίας μιας ομοσπονδίας του προοδευτικού κέντρου και της συμμαχίας των ευρωπαϊκών δυνάμεων ευρύτερα σε μια μετεκλογική προοπτική…», για την οποία έκανε λόγο χθες η φίλτατη κ. Μάρκου, στην επιστολή παραίτησής της από το Ποτάμι, είναι όντως υπαρκτή.

Σε μια εποχή κατά την οποία η σταθερότητα προβάλλει ως απαραίτητη προϋπόθεση για την επανεκκίνηση της οικονομίας και την έξοδο από την κρίση, μόνον ισχυρά πολιτικά σχήματα μπορούν να την προσφέρουν και να εγγυηθούν για τη διατήρησή της.

Με τη χώρα να παραμένει δέσμια της απουσίας μεταρρυθμιστικής βούλησης και να σύρεται από τη μια αξιολόγηση στην άλλη και από το ένα μνημόνιο στο επόμενο, δίχως τίποτε να αλλάζει, η ανάγκη ελπίδας είναι εντονότερη παρά ποτέ.

Για να καταστεί αυτό όραμα πειστικό, ωστόσο, απαιτείται αποφασιστικότητα και ικανότητα υπέρβασης. Ούτε προσωπικές ατζέντες χωρούν, ούτε περιχαράκωση πέριξ κομματικών φέουδων, αλλά ούτε και εσωστρέφεια.

Μπορούν όσοι κρατούν σήμερα τα ηνία να προσφέρουν την απαραίτητη ομοψυχία;

Διότι διαφορετικά, οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν δεν αφορούν μόνον το άθροισμα των δικών τους δυνάμεων, αλλά το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας.