Νόμος είναι το δίκιο του… πελάτη

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Το βαρύ κόστος της υπερφορολόγησης αλλά και των πελατειακών σχέσεων μεταξύ της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας του τόπου και σειράς «ομάδων πίεσης», συμπεριλαμβανομένων συντεχνιών και καρτέλ, αποτυπώνει κατά τρόπο οξύμωρο αλλά και συνάμα αποκαρδιωτικό, η ολοένα διευρυνόμενη ψαλίδα μεταξύ των -ανοδικών- τιμών σειράς καταναλωτικών αγαθών και της πτωτικής πορείας του δείκτη τιμών λιανικής, στη διάρκεια των τελευταίων 3,5 ετών.

Μολονότι η χώρα μας βρίσκεται σε κατάσταση αποπληθωρισμού τους τελευταίους 44 μήνες, ελάχιστα ή μηδαμινά είναι τα οφέλη από το γεγονός αυτό για την τσέπη του καταναλωτή, ο οποίος επιπροσθέτως έχει δει τα πάσης φύσεως εισοδήματά του να κατακρημνίζονται κατά την περίοδο αυτή.

Πρόκειται για μια κατάσταση που ισοδυναμεί με «μηδέν εις το πηλίκον», όπως ιδιαίτερα εύστοχα επισημαίνει ο συνάδελφος Σταμάτης Ζησίμου, σε δημοσίευμά του υπό τον τίτλο «οι στρεβλώσεις που κρατούν στα ύψη τις τιμές», το οποίο καταγράφει τις δύο βασικές παθογένειες οι οποίες μαστίζουν την ελληνική αγορά: την υπερφορολόγηση -ιδίως στο  επίπεδο της έμμεσης φορολογίας- και την απουσία όρων ανταγωνισμού, που επίσης ευθύνεται για τη διατήρηση των τιμών σε υψηλά επίπεδα.

Είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικό του φαινομένου αυτού, το γεγονός ότι παρά την εξακολουθητικά υψηλή ανεργία από την οποία υποφέρει ο τόπος και τη σφοδρή εσωτερική υποτίμηση της τελευταίας πενταετίας, ομάδες προϊόντων που απαρτίζουν το λεγόμενο «καλάθι της νοικοκυράς» ή ακόμη και το κόστος στέγασης καταγράφουν συνεχείς αυξήσεις τιμών.

Αυτό, όμως, είναι το κόστος που καλούνται να καταβάλλουν οι πολίτες αυτής της χώρας, ως αποτέλεσμα της συστηματικής άρνησης που έχουν επιδείξει όσοι κρατούν τα ηνία της τα τελευταία χρόνια, σε ό,τι αφορά στην προώθηση μεταρρυθμίσεων στον τρόπο λειτουργίας της οικονομίας.

Σειρά συντεχνιών, συμπεριλαμβανομένων των εμπόρων, των φαρμακοποιών, των μηχανικών και τόσων άλλων, έχουν λειτουργήσει ως «κράτος εν κράτει», εμποδίζοντας το άνοιγμα των επαγγελμάτων τους, επιβάλλοντας το ωράριο λειτουργίας που επιθυμούν ή και με άλλους τρόπους.

Αντίστοιχες ή και ακόμη σημαντικότερες, ωστόσο, είναι οι στρεβλώσεις στη λειτουργία της αγοράς -που οδηγούν σε απουσία ανταγωνισμού και άρα σε αδυναμία αποκλιμάκωσης των τιμών- εκ μέρους μεγάλων πολυεθνικών ή και εγχώριων εταιριών.

Πρόκειται για φαινόμενα τα οποία αν και έχει διαπιστώσει και καταγράψει η Επιτροπή Ανταγωνισμού επανειλημμένως, παραμένουν… άγνωστα για την εκάστοτε κυβέρνηση και τον νομοθέτη και άρα αθεράπευτα.

Εάν τώρα στην εικόνα αυτή προσθέσουμε και την -έως τώρα- απουσία συνθηκών ανταγωνισμού στην εγχώρια αγορά ενέργειας, το κόστος της οποίας επηρεάζει κάθε παραγόμενο προϊόν ή υπηρεσία καθώς και την αδυναμία της Πολιτείας να αντιμετωπίσει τα φαινόμενα του παραεμπορίου και της φοροδιαφυγής, τότε σχηματίζεται μπροστά μας κατά τρόπο ιδιαίτερα γλαφυρό το καρκίνωμα της ελληνικής οικονομίας.

Εξυπηρετώντας έτσι, όμως, τις εκάστοτε «ομάδες πίεσης»  ή τα όποια άλλα συμφέροντα, το πολιτικό προσωπικό του τόπου έχει φανεί κατώτερο των περιστάσεων και ιδιαίτερα μυωπικό έναντι των πραγματικών αιτίων της κρίσης που διανύει ο τόπος.

Υπό τις παρούσες συνθήκες, ούτε η οικονομία μπορεί να αποκτήσει ανταγωνιστικό προβάδισμα και να δημιουργήσει εξαγώγιμα αγαθά και υπηρεσίες, ούτε οι πολίτες αυτού του τόπου να απολαύσουν βελτίωση του βιοτικού τους επιπέδου.

Όσο το πολιτικό προσωπικό παραμένει δέσμιο των πελατειακών του σχέσεων, τόσο θα αδικούνται οι απλοί πολίτες αυτής της χώρας αλλά και θα μειώνονται οι δυνατότητές της οικονομίας να ανακάμψει.