Δεν πάει άλλο...

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Τα στοιχεία των φετινών φορολογικών δηλώσεων, που δόθηκαν πρόσφατα στη δημοσιότητα, είναι όντως εντυπωσιακά.

Όχι μόνον διότι δείχνουν πως το 55% των μισθωτών και των συνταξιούχων -δύο κατά τεκμήριο «ειλικρινών» κατηγοριών φορολογουμένων- δηλώνουν εισοδήματα χαμηλότερα από το αφορολόγητο όριο των 9.500 ευρώ, που ίσχυε πέρυσι·

ούτε επειδή καταδεικνύουν πως τα εισοδήματα του συνόλου των 8,5 εκατ. φορολογουμένων έκαναν κυριολεκτικά «ελεύθερη πτώση» στη διάρκεια της τελευταίας πενταετίας, διαμορφούμενα από 104 δισ. ευρώ στις δηλώσεις του 2011 (χρήση 2010) σε μόλις 74,5 δισ. ευρώ, πέρυσι, ως αποτέλεσμα της λεγόμενης εσωτερικής υποτίμησης που βιώνει η χώρα μας.

Κυριότερα, είναι εντυπωσιακά διότι δείχνουν ότι... δεν πάει άλλο.

Δείχνουν, με άλλα λόγια, ότι 3,2 εκατ. άνθρωποι, σε σύνολο 5,4 εκατ. μισθωτών και συνταξιούχων αυτής της χώρας, δήλωσαν συνολικά εισοδήματα ύψους 16,75 δισ. ευρώ ή σε μέσα επίπεδα 5.546 ευρώ έκαστος, για το έτος, που σε μηνιαία βάση μεταφράζεται σε 462,16 ευρώ.

Δηλαδή, εισοδήματα ένδειας ή φτωχοποίησης.

Αντίστοιχα, καταδεικνύουν ότι το συνολικό βάρος της φορολογίας εισοδήματος σηκώνουν τα υπόλοιπα 5,3 εκατ. φορολογουμένων, οι οποίοι επίσης λυγίζουν υπό το βάρος της υπερφορολόγησης, γεγονός που αποτυπώνεται τόσο στην αύξηση των ληξιπρόθεσμων οφειλών με ρυθμό της τάξης του ενός δισ. ευρώ μηνιαίως ή και περισσότερο, όσο και στο πλήθος όσων έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές έναντι του Δημοσίου, συνολικά 4,3 εκατ. φορολογούμενοι τον Σεπτέμβριο, που υπερβαίνει το 50% του συνόλου.

Εάν υπάρχει ορισμός του «αδιεξόδου», τότε τα παραπάνω στοιχεία δείχνουν ότι βρισκόμαστε πολύ κοντά σε αυτό.

Πρόκειται για ένα αδιέξοδο, δε, την ευθύνη του οποίου φέρει το σύνολο του πολιτικού προσωπικού της χώρας, της παρούσας κυβέρνησης συμπεριλαμβανομένης.

Όχι μόνον διότι επελέγη από το σύνολο των λεγόμενων μνημονιακών κυβερνήσεων η οδός των οριζόντιων μαχαιριών σε μισθούς και συντάξεις καθώς και η υπερφορολόγηση ως η προτιμητέα οδός δημοσιονομικής προσαρμογής, αλλά -κυριότερα- διότι όλα αυτά τα χρόνια δεν προωθήθηκε κατά τρόπο συντονισμένο και αποτελεσματικό η αναμόρφωση της ελληνικής οικονομίας, μέσω σειράς αναγκαίων μεταρρυθμίσεων.

Αυτό ακριβώς το αδιέξοδο είναι που οδηγεί ένα από τα πλέον ελπιδοφόρα τμήματα του ανθρώπινου δυναμικού της χώρας στην αναζήτηση της τύχης του στο εξωτερικό και ευθύνεται για το λεγόμενο «brain drain».

Η απουσία προοπτικής στον ίδιο σου τον τόπο.

Μολονότι οι κυριότερες προβλέψεις περί ανάπτυξης, συμπεριλαμβανομένου του προϋπολογισμού, της Κομισιόν και του ΔΝΤ, μιλούν για άλμα ΑΕΠ της τάξης του 2,7% ή και περισσότερο το 2017, το αίσθημα της ελπίδας για έξοδο από την κρίση απουσιάζει από τους περισσότερους σε αυτόν τον τόπο.

Για να υπάρξει ελπίδα, όπως μας είπε χθες και ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπ. Ομπάμα, με συνέντευξή του στην «Καθημερινή της Κυριακής», πρέπει οι άνθρωποι σε αυτήν τη χώρα να δουν και να διαπιστώσουν ότι... κάτι γίνεται. Ότι κάτι αλλάζει και να πιστέψουν σε αυτό.

«Πιστεύω ακράδαντα ότι για να είναι βιώσιμες οι μεταρρυθμίσεις, οι άνθρωποι χρειάζονται ελπίδα», είπε ο φίλτατος Ομπάμα και επαναβεβαίωσε «.... τη στήριξη των ΗΠΑ σε μεταρρυθμίσεις που βελτιώνουν το επενδυτικό κλίμα, διασφαλίζουν ότι δεν θα ξαναεμφανισθούν οι ανισορροπίες που προκάλεσαν την κρίση και βάζουν τα θεμέλια για μία πιο ισχυρή οικονομική ανάκαμψη που θα βελτιώσει την καθημερινότητα των Ελλήνων».

Πρέπει να το ακούσουμε από τον Ομπάμα, ώστε να το εμπεδώσουμε;

Από τους δικούς μας πολιτικούς, οι οποίοι αρνούνται να συναινέσουν έστω και στο ελάχιστο, δεν είναι κατανοητό το γεγονός αυτό;