Νέες ιδέες από… παλιά μυαλά;

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ο εμμονικός τρόπος με τον οποίο ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε αντιτίθεται σε οποιαδήποτε συζήτηση σχετικά με τη διευθέτηση του ελληνικού δημόσιου χρέους, πέραν αυτής που αφορά στα βραχυπρόθεσμα μέτρα, δεν άπτεται μόνον της απουσίας εμπιστοσύνης που ενδεχομένως τρέφει έναντι της χώρας μας και της βούλησής της για μεταρρυθμίσεις.

Κυριότερα, εδράζεται -για ακόμη μια φορά- σε σκοπιμότητες πολιτικού χαρακτήρα, που αφορούν κυρίως στην εγχώρια σκηνή του.

Διαφορετικά, η ιδέα του «conditionality», δηλαδή της εφαρμογής των όποιων μέτρων αποφασιστούν για την ελάφρυνση του χρέους σταδιακά και υπό τον όρο της προηγούμενης εκπλήρωσης των όποιων νέων ελληνικών δεσμεύσεων, δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη.

Πολύ περισσότερο, δεν θα μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητα τα επανειλημμένα αιτήματα του ΔΝΤ -το οποίο, θυμίζουμε, εντάχθηκε στην ελληνική διάσωση κατόπιν επιμονής της ίδιας της Γερμανίας- για τη μείωση των στόχων περί πρωτογενών πλεονασμάτων, υπό το φως των υφεσιακών επιπτώσεων που αυτά έχουν στην ελληνική οικονομία.

Το ΔΝΤ για ακόμη μια φορά επανέλαβε χθες, διά στόματος Τζέρι Ράις, ότι «τα νούμερα πρέπει να βγαίνουν». Μια άποψη πέραν αμφισβητήσεως αρμόζουσα για την ελληνική κρίση, η οποία χαρακτηρίζεται εδώ και τόσα χρόνια από αστοχίες, ένθεν και ένθεν, αλλά και από απουσία ρεαλισμού.

Ουδεμία οικονομία, πλην ελαχίστων διεθνώς, είναι δυνατόν να ανακάμψει έχοντας την υποχρέωση να στερείται  ρευστότητα που αντιστοιχεί σε ποσοστό 3,5% του ΑΕΠ ετησίως, όπως προβλέπεται στο ελληνικό πρόγραμμα από το 2018 και μετά.

Κάθε σεντ και κάθε ευρώ από αυτό το 3,5% του ΑΕΠ που πρέπει να παραδίδει η Ελλάδα στους δανειστές της για την κάλυψη των ετήσιων υποχρεώσεών της, αντιστοιχεί στη ρευστότητα που δυνητικά θα μπορούσε να διοχετευτεί στην οικονομία της, επενεργώντας πολλαπλασιαστικά για την ανάκαμψή της.

Υπό τις παρούσες συνθήκες, όπως το ίδιο το ΔΝΤ καθιστά σαφές, οι στόχοι αυτών των πρωτογενών πλεονασμάτων είναι είτε ανέφικτοι -και άρα η εξασφάλισή τους απαιτεί νέα περιοριστικά μέτρα-, είτε εφικτοί υπό το βαρύ κόστος της διατήρησης της χώρας μας σε καθεστώς ανέχειας.

Σε αμφότερα τα ενδεχόμενα αυτά, το ΔΝΤ δηλώνει ότι στέκει αντίθετο.

Με άλλα λόγια, πρόκειται για μια εξίσωση που δεν βγαίνει και η λύση της σαφώς απαιτεί νέες ιδέες στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης.

Ο φίλτατος κ. Ράις καλωσόρισε χθες τη δήλωση του αντιστοίχως φίλτατου κ. Γ. Ντάισελμπλουμ, περί «νέων ιδεών», δηλώνοντας ότι  το ΔΝΤ είναι έτοιμο να τις συζητήσει.

Ας μην κρατάμε μεγάλο καλάθι.

Το Βερολίνο, υπό το φως των παρόντων πολιτικών συσχετισμών στη Γερμανία, συμπεριλαμβανομένης της ενίσχυσης των δύο άκρων του πολιτικού φάσματος, είναι ιδιαίτερα αμφίβολο κατά πόσον θα συναινέσει σε νέες ιδέες για την ελληνική κρίση.

Από την έναρξη αυτής της κρίσης έως και την παρούσα στιγμή και ανεξαρτήτως της ιδιαίτερα φτωχής ανταπόκρισης του ελληνικού πολιτικού προσωπικού για τη μεταρρύθμιση της οικονομίας, το Βερολίνο έχει αποδείξει ότι κινείται βάσει της δικής του ατζέντας.

Δίχως τη διάσωση της Ελλάδας το 2010, το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα -και ιδίως οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες- θα είχε κλονιστεί σοβαρά ή και καταρρεύσει, διεκδικώντας έτσι για τη διάσωσή του  πολύ σημαντικότερα ποσά από τον Ευρωπαίο φορολογούμενο.

Σήμερα, ωστόσο, μετά από έξι χρόνια «pretend and extend» που λέγει και ο φίλτατος Γιάνης (με ένα ν), η υπόθεση της ελληνικού χρέους παραμένει ανεπίλυτη και η όλη εξίσωση βρίσκεται πάλι σε αδιέξοδο.

Θα αποτελέσει έκπληξη εάν όντως υπάρξουν «νέες ιδέες» στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης για το ελληνικό χρέος, τις οποίες θα μπορούσε να αποδεχθεί το Βερολίνο.

Η μέχρι τώρα εμπειρία, αυτό δείχνει.