Δίχως περίοδο χάριτος...

Φίλτατοι καλή σας ημέρα!

Μόνον εκ του αποτελέσματος.

Μόνον εξ αυτού οφείλει να κριθεί η νέα κυβέρνηση, ανεξαρτήτως των όποιων, τυχόν, ιδιαιτεροτήτων χαρακτηρίζουν την παρούσα σύνθεσή της.

Σε περίπτωση που το αποτέλεσμα αυτό είναι φτωχό, η χώρα θα οδεύσει είτε σε τέταρτο μνημόνιο, είτε στη χρεοκοπία.

Σε περίπτωση που υπάρξει αποτελεσματικότητα στην εκπλήρωση των υποχρεώσεων της Αθήνας έναντι των δανειστών της και ταχεία ανταπόκριση στην αντιμετώπιση των κάθε λογής αναγκών που εμφανίζει η οικονομία, ενδεχομένως, να οδεύσουμε στην ανάκαμψη και την ανάπτυξη.

Στην παρούσα φάση, ωστόσο, το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν υπάρχει διαθέσιμος χρόνος.

Μόνον εάν αυτή η κυβέρνηση κατορθώσει, παρά τις περί του αντιθέτου αμφιβολίες, να ανταποκριθεί άμεσα στις μεγάλες ανάγκες αλλαγής αυτού του τόπου, υπάρχει περίπτωση να γλιτώσουμε τα χειρότερα.

Από την πρώτη στιγμή που η χώρα εισήλθε σε καθεστώς μνημονίου, τον Μάιο του 2010, έως και τώρα, επιδείχθηκε μία στιβαρή αντίσταση στη θεραπεία των κακώς κειμένων, εκ μέρους σχεδόν του συνόλου όσων κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο. Και βεβαίως της ελληνικής κοινωνίας.

Επί της ουσίας, ούτε οι αγορές ή τα επαγγέλματα άνοιξαν, ούτε οι συνθήκες ανταγωνισμού βελτιώθηκαν σημαντικά, ούτε η αδιαφάνεια και η φοροδιαφυγή πατάχθηκαν ενώ, αντίθετα, το κράτος παρέμεινε στο επίκεντρο της οικονομικής δραστηριότητας, προβάλλοντας κάθε λογής κωλύματα στη λειτουργία του επιχειρείν, οι συντεχνίες και τα καρτέλ συνέχισαν να είναι κυρίαρχα και η υπερφορολόγηση βασίλευσε.

Οι περίφημες «εργαλειοθήκες» του ΟΟΣΑ, που κατέγραφαν επακριβώς τα βήματα που έπρεπε να γίνουν για τη βελτίωση των όρων ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, εν πολλοίς και με ελάχιστες εξαιρέσεις, αγνοήθηκαν.

Το αποτέλεσμα όλων αυτών, δε, ήταν η βάθυνση της ύφεσης και η περαιτέρω αποδυνάμωση του επενδυτικού ενδιαφέροντος για τη χώρα μας.

Παρά τα τραγικά αποτελέσματα που είχε το αρχικό επτάμηνο διακυβέρνησης από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και τη μακρά καθυστέρηση ολοκλήρωσης -ενός έτους- που χαρακτήρισε την πρώτη αξιολόγηση, η κυβέρνηση, υπό τη νέα σύνθεσή της, οφείλει να ανταποκριθεί στο ζητούμενο.

Το οποίο δεν αφορά μόνον στην ταχεία εκπλήρωση των δεσμεύσεων της Ελλάδας έναντι των δανειστών της, ή ακόμη και στη βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών, όπως επεσήμανε και ο φίλτατος κ. Τσίπρας, αλλά, κυριότερα, στην ανάταση του τόπου.

Στην επίδειξη αποτελεσματικότητας, μεθοδικότητας και αποφασιστικότητας για την προώθηση των μεγάλων αλλαγών που χρειάζεται η χώρα.

Τις παθογένειες τις γνωρίζουμε καλά, όπως και τους τρόπους θεραπείας τους.

Η αποφασιστικότητα και η αποτελεσματικότητα ήσαν το μεγάλο έλλειμμα έως τώρα.

Έτσι, λοιπόν, ελάχιστα ενδιαφέρει εάν ο νυν υπουργός Οικονομίας Δημήτρης Παπαδημητρίου έχει ταχθεί κατά το παρελθόν υπέρ ενός «παράλληλου» νομίσματος, ή εάν η νέα υπουργός Εργασίας Έφη Αχτσιόγλου εμφανίστηκε λάβρα κατά το παρελθόν έναντι πολιτικών τις οποίες έχει δεσμευθεί να εφαρμόσει η παρούσα κυβέρνηση.

Αντίθετα, αυτό που όντως ενδιαφέρει, είναι κατά πόσον υπήρξαν διδαχές από την παρούσα κρίση και εάν υπάρχει πραγματική βούληση για την αλλαγή των κακώς κειμένων.

Τι χρεία έχουν ο τόπος και η οικονομία από τον καθορισμό του κατώτατου μισθού σε επίπεδα άνω των 750 ευρώ, εάν οι επιχειρήσεις κλείνουν ή μία μετά την άλλη, αδυνατώντας να τον καταβάλουν;

Εντέλει, τι νόημα έχει η ρητορική περί «δίκαιης ανάπτυξης», όταν ακόμη απέχουμε έστω και από την ανάκαμψη της οικονομίας;

Εάν έχουν υπάρξει «μαθήματα» από την κρίση και εάν η χώρα μας και όσοι κρατούν τα ηνία της έχουν διδαχθεί από αυτά, τώρα θα φανεί.

Όχι αργότερα! Τώρα.