Καιρός να αλλάξετε… κανάλι!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ουδεμία αμφιβολία υπάρχει ότι το ζήτημα της αδειοδότησης των τηλεοπτικών σταθμών οφείλει να ρυθμιστεί κατά τον τρόπο που επιτάσσει το Σύνταγμα της χώρας.

Όπως επίσης ουδεμία αμφιβολία υπάρχει ότι η υφιστάμενη νομοθεσία (νόμος Παππά) οφείλει να προσαρμοστεί βάσει όσων έκρινε το Συμβούλιο της Επικρατείας, μεταφέροντας αρμοδιότητες που σήμερα ασκεί ο φίλτατος κ. Παππάς στο ΕΣΡ, μπας και -επιτέλους- μπει κάποια τάξη στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο, κατά τρόπο που να συνάδει με το Σύνταγμα.

Όμως, μέχρι εδώ και ούτε ένα βήμα παραπέρα.

Είναι αδιανόητο για μια χώρα που βρίσκεται στην κατάσταση της Ελλάδας, το ζήτημα των τηλεοπτικών αδειών να μονοπωλεί το ενδιαφέρον της κυβέρνησης -εδώ και τόσο καιρό.

Με την ανεργία να παραμένει στα ύψη, με τα επιχειρηματικά λουκέτα να διαδέχεται το ένα το άλλο, με το ζήτημα των «κόκκινων δανείων», επιχειρηματικών τε και στεγαστικών, ακόμη ανοικτό, με τους κεφαλαιακούς περιορισμούς σε ισχύ, τους πλειστηριασμούς ακινήτων να εμφανίζονται ως «καζάνι που βράζει» και με τη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών να αδυνατούν να τα «βγάλουν πέρα» και να έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές στην εφορία, στην τράπεζα, στα ασφαλιστικά ταμεία, στη ΔΕΗ και όπου αλλού, αυτή η χώρα δεν έχει την πολυτέλεια να αναλώνεται στο ζήτημα των τηλεοπτικών αδειών.

Τόσο απλά!

Όσο νοσηρό ή αμαρτωλό κι αν ήταν το παρελθόν (ή και το παρόν) στο ζήτημα αυτό, η διαιώνισή του και η συνεχής ενασχόληση της κυβέρνησης με αυτό δίδει την εντύπωση ότι η υπόθεση αφορά είτε εμπάθεια, είτε σκόπιμη προσπάθεια μετατόπισης του ενδιαφέροντος της κοινής γνώμης.

Διότι, διαφορετικά η υπόθεση αυτή θα πρέπει να αφορά ανεπάρκεια…

Αυτό που χρειάζεται σήμερα ο τόπος, ώστε να αποφύγει τα χειρότερα, είναι ένα ποιοτικό άλμα προς τα εμπρός.

Τη βούληση και την αποφασιστικότητα που θα σταθούν ικανές να υλοποιήσουν ένα ευρύ μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, με στόχο την επανεκκίνηση της οικονομίας και την έξοδο της χώρας από την κρίση.

Αντ’ αυτού τι έχουμε;

Την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης του τρέχοντος μνημονίου με καθυστέρηση ενός έτους και σημαντικά προβλήματα, ή εντέλει διχογνωμία μεταξύ οικονομικού επιτελείου και εκπροσώπων των δανειστών στη δεύτερη αξιολόγηση, γεγονός που ενδέχεται να οδηγήσει και σε νέες καθυστερήσεις.

Το τρέχον μνημόνιο, ως γνωστόν, ολοκληρώνεται το 2018. Έως τότε η Ελλάδα πρέπει να έχει ανακτήσει πρόσβαση στις διεθνείς αγορές, ώστε να μπορεί να ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις της.

Εάν δεν μπορέσει να το κατορθώσει αυτό, ο μόνος δρόμος που της απομένει είναι είτε ένα τέταρτο μνημόνιο, είτε η χρεοκοπία και η διαγραφή των κόπων και των προσπαθειών των τελευταίων έξι ετών.

Υπό το φως, δε, της πορείας που έχουν λάβει τα προηγούμενα μνημόνια, της απροθυμίας της χώρας να μεταβάλει κατά τρόπο ουσιαστικό το οικονομικό της μοντέλο, αλλά και των εκπεφρασμένων απόψεων -και όρων- του ΔΝΤ για το ενδεχόμενο συμμετοχής του στο ελληνικό πρόγραμμα, είναι μάλλον αμφίβολο κατά πόσον η Ελλάδα θα μπορέσει να αποσπάσει ένα τέταρτο μνημόνιο από τους λοιπούς δανειστές της.

Εκεί είμαστε.

Για να ξεκολλήσουμε από εκεί χρειάζεται άμεση δράση, αποφασιστικότητα και διάθεση για πραγματική αλλαγή, ώστε η οικονομία να απαλλαγεί από τις παθογένειες, τη διαφθορά και την απουσία πλαισίου υγιούς ανταγωνισμού που την οδήγησαν στη σημερινή της κατάντια.

Ο χρόνος κυλά εις βάρος μας. Είναι αντιληπτό το γεγονός αυτό;