Έκαναν το όνειρο του κάθε νοικοκύρη, εφιάλτη!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η παροχή της δυνατότητας εκχώρησης ακινήτου στο δημόσιο για την κάλυψη φορολογικών υποχρεώσεων εκ κληρονομίας ή άλλου λόγου, την οποία φέρεται αποφασισμένο να ενεργοποιήσει το υπουργείο Οικονομικών, αντικατοπτρίζει το τελευταίο σκαλί στη μακριά κλίμακα απαξίωσης που κατέρχεται η κτηματική αγορά στη διάρκεια της τρέχουσας κρίσης.

Η διάταξη, η οποία παραμένει αδρανής από το 2014, οπότε θεσμοθετήθηκε, όπως μας θύμισε χθες από του βήματος της Βουλής ο φίλτατος κ. Τρ. Αλεξιάδης, θα ενεργοποιηθεί υπό το φως του κύματος αποποιήσεων κληρονομιαίων ακινήτων που σημειώθηκε πέρυσι (συνολικά περί τις 45.600 υποθέσεις, κατά τον κ. Δ. Καμμένο των ΑΝΕΛ) και παρέχει τη δυνατότητα συμψηφισμού των σχετικών οφειλών φόρου κληρονομίας με το εκτιμώμενο τίμημα του ακινήτου.

Σε περίπτωση, δε, υπέρτερης αξίας του ακινήτου, η διαφορά δεν θα καταβάλλεται τοις μετρητοίς προς τον εκχωρούντα, αλλά θα συμψηφίζεται με τυχόν μελλοντικές του οφειλές προς το δημόσιο.

Εάν, έστω προς στιγμήν και χάριν συζητήσεως, αποστρέψει κανείς το βλέμμα του από την υποτιθέμενη φορολογική «ευελιξία» που θα παρέχεται έτσι προς τους φορολογούμενους -οι οποίοι σε αντίθετη περίπτωση θα αποποιούνταν της κληρονομίας τους δίχως άλλα οφέλη-, οφείλει κανείς να αναλογιστεί, πρώτον,  το επίπεδο της ένδειας στο οποίο έχει οδηγηθεί η ελληνική κοινωνία -αρνούμενη ακόμη και την κληρονομιά της- και δεύτερον, την απαξίωση μιας αγοράς, εν προκειμένω της κτηματικής, η οποία προ κρίσης συνεισέφερε στη διαμόρφωση του ΑΕΠ με διψήφια ποσοστά.

Οι πολίτες αυτής της χώρας, υπό το φως της κυριολεκτικά τρομακτικής -καθώς τους προκαλεί πλέον τρόμο- υπερφορολόγησης που υφίστανται, αρνούνται να επωμιστούν την επιβάρυνση τόσο του φόρου κληρονομιάς (που σε περιπτώσεις συγγένειας Α’ βαθμού μπορεί να είναι έως και μηδενική), όσο και των λοιπών φορολογικών βαρών, όπως ο φόρος επί της περιουσίας, που συνοδεύουν τα ακίνητα.

Υιοθετούν, δε, τη στάση αυτή, απεμπολώντας τυχόν δυνητικά έσοδα που θα μπορούσαν να έχουν από την ενοικίαση αυτών των ακινήτων, υπό το φως τόσο της φορολόγησης επί εσόδων από ενοίκια (15% έως τις 12.000 ευρώ ετησίως), όσο και των λοιπών υποχρεώσεων που θα μπορούσαν να τους προκαλέσουν αυτά τα ακίνητα σε περίπτωση αιφνίδιας «φυγής» των ενοικιαστών (φορολογία επί ανείσπρακτων ενοικίων, εκτός και εάν έχει κατατεθεί -έναντι κόστους- αγωγή, τυχόν απλήρωτοι λογαριασμοί, ζημίες επί του ακινήτου κ.α.).

Προτιμούν, με άλλα λόγια, να τα χαρίσουν, παρά να επωμιστούν και άλλα βάρη και μάλιστα φορολογικά, πέραν όσων ήδη υφίστανται…

Η εικόνα, δε, της κτηματικής αγοράς, ενόσω συνεχίζεται η παρούσα λαίλαπα υπερφορολόγησης αλλά και εκκρεμούσης της διευθέτησης του ζητήματος των «κόκκινων» στεγαστικών δανείων και των πλειστηριασμών που ενδέχεται να τα συνοδεύσουν, είναι περίπου βέβαιον ότι θα επιδεινωθεί, καθιστώντας το πάλαι ποτέ «όνειρο» του κάθε νοικοκύρη, έναν πραγματικό εφιάλτη.

Ακόμη κι αν ο ΕΝΦΙΑ καταργηθεί και υποκατασταθεί με κάποιον άλλον φόρο επί της περιουσίας, όπως προαναγγέλλει η κυβέρνηση, ο εισπρακτικός του στόχος θα παραμείνει ακριβώς ο ίδιος στα 2,65 δισ. ευρώ και μάλιστα με σημαντικά υψηλότερη βεβαίωση, περί τα 3,2 δισ. ευρώ, ελέω της παραμέτρου της «εισπραξιμότητας».

Αντίστοιχα, ακόμη κι αν οι -ακόμη- πλασματικές αντικειμενικές αξίες καταργηθούν το επόμενο έτος, όπως επίσης προαναγγέλλει ο κ. Αλεξιάδης, μέλλει να εξευρεθεί ένας αξιόπιστος τρόπος προσδιορισμού της εμπορικής αξίας των ακινήτων, υπό το φως της ανυπαρξίας ικανού δείγματος πράξεων αγοραπωλησίας στην κτηματική αγορά.

Με λίγα λόγια, ένα πραγματικό δράμα.

Εάν δεν υπάρξει και μάλιστα σύντομα μια συντονισμένη πολιτική για την αποφόρτιση των βαρών που υφίστανται σήμερα οι πολίτες σε σχέση με την ακίνητη περιουσία τους, είναι βέβαιον ότι θα οδηγηθούμε σε κοινωνική έκρηξη.

Το πολιτικό προσωπικό της χώρας και ιδίως η κυβέρνηση οφείλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους.

Οτιδήποτε λιγότερο πολύ απλά δεν αρκεί.