Χωρίς ταμείο... δουλειά δεν γίνεται!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Πόσα καντάρια ευφυΐας ή και απλής λογικής χρειάζονται, άραγε, ώστε να καταστεί σαφές προς τους δανειστές μας, ότι δίχως μια στοιχειώδη προστασία των εσόδων της είναι αδύνατη η λειτουργία οποιασδήποτε επιχείρησης;

Η στείρα εμμονή που επιδεικνύουν επί σειρά μηνών οι «θεσμοί» στην άρνησή τους να αποδεχθούν την πρόταση της ελληνικής πλευράς για τη θέσπιση του λεγόμενου «ακατάσχετου λογαριασμού» για τις επιχειρήσεις που έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το δημόσιο, όχι μόνον προσκρούει στην κοινή λογική, καθώς καθιστά αδύνατη την περαιτέρω λειτουργία τους, αλλά αποτελεί και την πλέον ασφαλή οδό για την οριστική απώλεια αυτών των βεβαιωμένων εσόδων από το δημόσιο, καθώς η μόνη «εναλλακτική» οδός που μπορούν να ακολουθήσουν είναι το... λουκέτο.

Η παροχή πλήρους προστασίας στους τραπεζικούς λογαριασμούς των επιχειρήσεων με ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το δημόσιο θα συνιστούσε, όντως, «αμνηστία» των οφειλών τους και άρα θα οδηγούσε σε ηθικό ατόπημα έναντι όσων επιχειρήσεων είναι συνεπείς προς τις φορολογικές τους υποχρεώσεις.

Υπό το πρίσμα αυτό, ορθώς δεν έγινε αποδεκτή αυτή η μαξιμαλιστικού χαρακτήρα διεκδίκηση που προέβαλε αρχικώς η ελληνική πλευρά.

Όμως, η απόρριψη και της νέας πρότασής της, περί τα μέσα Σεπτεμβρίου, βάσει της οποίας θα προστατευόταν μόνο ένα ποσοστό των εσόδων των συγκεκριμένων λογαριασμών, της τάξης του 60%, κατέδειξε την ύπαρξη εμμονών αλλά και την απουσία διορατικότητας σε σχέση με τη μελλοντική λειτουργία των εμπλεκόμενων επιχειρήσεων καθώς και του συνόλου της οικονομίας, δεδομένου του πλήθους των επιχειρήσεων με ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το δημόσιο.

Πλέον, η τρίτη πρόταση που εμφανίζεται να έχει βάλει στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης αφορά στη χρήση «πάγιων εντολών», μέσω των οποίων θα εξοφλούνται κατά προτεραιότητα οι οφειλές των επιχειρήσεων προς το δημόσιο, τα ασφαλιστικά ταμεία, οι λογαριασμοί των ΔΕΚΟ, οι εργαζόμενοι και οι προμηθευτές και το υπόλοιπο θα προστατεύεται -μόνον κατά ένα ποσοστό- από κατάσχεση, που ωστόσο παραμένει αδιευκρίνιστο μέχρι στιγμής...

Δεν πρόκειται για την πλέον δόκιμη λύση, ούτε συνιστά πανάκεια έναντι της κρίσης.

Αποτελεί, όμως, μια ενδεχόμενη «ανάσα» για την αγορά, η οποία σήμερα αγκομαχά να αντεπεξέλθει στην κρίση και εναγωνίως προσπαθεί να επιβιώσει.

Εάν το σύνολο των εσόδων μιας επιχείρησης είναι ευάλωτο σε κατασχέσεις εξαιτίας των ληξιπρόθεσμων οφειλών που αυτή έχει έναντι του δημοσίου -και στην κατηγορία αυτή εντάσσονται σήμερα δεκάδες χιλιάδες ελληνικές επιχειρήσεις-, πώς είναι δυνατόν να λειτουργήσει;

Ποιο είναι το κίνητρο που έχει ο κάθε επαγγελματίας να πάει το πρωί στη δουλειά του, εάν γνωρίζει εκ προοιμίου πως ό,τι έσοδο κατορθώσει να φτάσει έως τον τραπεζικό λογαριασμό της επιχείρησής του, μέσω των POS ή των διαδικτυακών συναλλαγών, κινδυνεύει να κατασχεθεί;

Σήμερα, στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα μας δεν χωρούν ούτε δογματισμοί, ούτε ιδεοληψίες.

Ασφαλώς το μέτρο θα ήταν χαριστικού χαρακτήρα, εάν δεν διασφαλιζόταν η πρότερη εξόφληση των τρεχουσών οφειλών που έχουν οι επιχειρήσεις έναντι του δημοσίου, των ασφαλιστικών ταμείων, των υπαλλήλων και προμηθευτών τους, για όσους είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις αυτές.

Όμως δεν είναι και εάν δεν υπάρξει κάποιου είδους συμβιβαστική λύση σχετικά με την υιοθέτησή του, σύντομα παρά αργότερα, είναι δεδομένο ότι θα οδηγηθούμε στην πλήρη ασφυξία και στον θάνατο της επιχειρηματικής κοινότητας.

Πόσο δύσκολο είναι να γίνει αντιληπτό αυτό;