Χάνοντας τον πραγματικό στόχο

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ο κύριος στόχος της προσπάθειας που καταβάλλει η χώρα μας καθ’ όλη τη διάρκεια της μακράς κρίσης την οποία διανύει, από το πρώτο έως και το τρέχον μνημόνιο, είναι να ανακτήσει την αξιοπιστία της, ώστε να μπορέσει να κτυπήσει ξανά την πόρτα των διεθνών αγορών.

Δίχως την ανάκτηση αυτής της χαμένης αξιοπιστίας, εύλογα, ούτε επενδύσεις μπορούμε να περιμένουμε, ούτε ουσιαστική ανάκαμψη, αλλά ούτε και επιστροφή σε μια στοιχειώδη κανονικότητα.

Υπό τις παρούσες συνθήκες, δε, ο μόνος τρόπος για να το καταφέρουμε αυτό είναι να τιμήσουμε την υπογραφή μας και να εκπληρώσουμε όσα δεσμευτήκαμε να υλοποιήσουμε, μόλις προ έτους, συνάπτοντας το τρίτο μνημόνιο, όποιες κι αν είναι οι προβλέψεις του.

Υπό το πρίσμα αυτό, το συνεχές αίτημα, που εσχάτως σηκώνει η αξιωματική αντιπολίτευση, για την αναθεώρηση των στόχων περί πρωτογενών πλεονασμάτων ως το 2018 (-0,25% για το 2015, 0,5% για εφέτος, 1,75% για το 2017 και 3,5% για το 2018) αποτελεί βήμα προς τη λάθος κατεύθυνση, το οποίο θρυμματίζει τα όποια ψιχία αξιοπιστίας κατορθώσαμε να ανακτήσουμε.

Δίχως απολύτως καμία αμφιβολία, μετά τη λήξη του προγράμματος, οι στόχοι πρέπει να αλλάξουν (για να διαμορφωθεί ο περιβόητος «δημοσιονομικός χώρος» που θα βοηθήσει στη μείωση της φορολογίας). Αυτό μπορεί να γίνει με τη ρύθμιση του χρέους.

Τους στόχους του προγράμματος που συμφωνήθηκαν, όμως, μόλις πέρυσι το καλοκαίρι, οφείλουμε να τους τιμήσουμε, όπως και οι εταίροι να κάνουν αυτό που πρέπει για το θέμα του χρέους.

Εάν ο πολιτικός κόσμος της χώρας, συμπεριλαμβανομένης της κυβέρνησης, η οποία ζητά την αναθεώρηση των στόχων για την περίοδο μετά το 2018, αλλά και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία ζητά εκ νέου διαπραγματεύσεις με τους εταίρους για την εξασφάλιση χαμηλότερων στόχων άμεσα, επιθυμεί την απάλυνση του βάρους που φέρει σήμερα η οικονομία, δεν έχει παρά να προσανατολίσει τις δυνάμεις του στην ανάταξη της χώρας μέσω της πραγματικής μεταρρύθμισής της.

Από το πρώτο έως και το σημερινό μνημόνιο, το βασικό αντιστάθμισμα στις επιπτώσεις της δημοσιονομικής προσαρμογής, οι μεταρρυθμίσεις για την απελευθέρωση της οικονομίας από τις διαχρονικές παθογένειές της, αγνοήθηκε παντελώς, χάριν του «εύκολου» δρόμου της υπερφορολόγησης και των «οριζόντιων μαχαιριών».

Έτσι, όμως, οδηγηθήκαμε από το κακό στο χειρότερο.

Η υπερφορολόγηση γνωρίζει νέες δόξες, οι υψηλές ασφαλιστικές εισφορές εξακολουθούν να αποτελούν εμπόδιο στην επιχειρηματικότητα, ενώ οι συνθήκες ανταγωνισμού παραμένουν από τις χαμηλότερες παγκοσμίως.

Ανάκτηση της αξιοπιστίας σημαίνει να σε εμπιστεύονται εμπράκτως, οι όποιοι τρίτοι, τοποθετώντας τα κεφάλαιά τους σε σένα. Είτε στην οικονομία σου, είτε στις «υποσχετικές» που εκδίδεις, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

Τι από όλα αυτά συμβαίνει σήμερα;

Μπορεί το ελληνικό δημόσιο να βγει στις αγορές και να διεκδικήσει χρήμα έναντι «λογικών» επιτοκίων; Μπορεί μια επιχείρηση να εξασφαλίσει πρόσβαση σε φθηνό δανεισμό, απαλλαγμένο από τον διαβόητο «κίνδυνο χώρας» που φέρει σήμερα η πατρίδα μας;

Η προφανής αρνητική απάντηση έχει ένα και μόνον αίτιο: το έλλειμμα αξιοπιστίας που εμφανίζει η Ελλάδα έναντι της διεθνούς επενδυτικής κοινότητας.

Όχι μόνον επειδή κάποια στιγμή στην ιστορία μας υπήρξαν τα «Greek statistics», αλλά κυριότερα επειδή δεν πιστεύουν ότι θα τα καταφέρουμε να δημιουργήσουμε το πλαίσιο εκείνο -συνθηκών ελεύθερης και ανταγωνιστικής οικονομίας- το οποίο θα μας επιστρέψει στην ανάπτυξη αλλά και στην ομαλή εξυπηρέτηση του χρέους μας.

Υπό το φως, λοιπόν, όλων αυτών, εμείς τι κάνουμε; Ζητάμε νέες υπαναχωρήσεις από τις δεσμεύσεις μας…

Δηλαδή, τον μόνο ασφαλή δρόμο είτε σε ένα τέταρτο μνημόνιο, είτε στην έξοδο…