Προστασία αλλά και επιβράβευση

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Το «πάγωμα» των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας για χρέη προς το Δημόσιο έως το τέλος του 2017, που φέρεται να προωθεί η κυβέρνηση, συνιστά -καταρχήν- μια «θεάρεστη» εξέλιξη, αν και τούτο μέλλει να επιβεβαιωθεί μέσω της σχετικής διάταξης ή άλλης ρύθμισης που θα κατατεθεί στη Βουλή.

Πρώτον, διότι με τη ρύθμιση αυτή αναστέλλεται, τουλάχιστον προσωρινά, ο ρόλος του «προνομιακού εκπλειστηριαστή» που κατέχει σήμερα το ελληνικό Δημόσιο έναντι αντίστοιχων διεκδικήσεων της λοιπής κοινωνίας, η οποία έρχεται προφανώς σε «δεύτερη μοίρα».

Και δεύτερον, διότι ακόμη και με αυτήν την άκρως εμβαλωματική -αλλά και με πολιτικά ελατήρια- ρύθμιση, αίρεται μια αιτία δυσπραγίας των πολιτών, οι περιουσίες των οποίων «βγαίνουν στο σφυρί» ακόμη και για ιδιαίτερα χαμηλά ποσά.

Εξ ορισμού, ωστόσο, το «πάγωμα» δεν συνιστά λύση, ούτε για το ζήτημα των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το Δημόσιο, ούτε βεβαίως για τα «κόκκινα δάνεια», η οποία οφείλει να αναζητηθεί άμεσα και -εν πολλοίς- κατά τα πρότυπα που παρέθεσαν πρόσφατα κορυφαίοι εκπρόσωποι του τραπεζικού συστήματος, όπως ο κ. Μ. Σάλλας και ο κ. Ν. Καραμούζης.

Στον απόηχο μίας τόσο παρατεταμένης οικονομικής κρίσης είναι σαφές ότι η παράμετρος της «προστασίας» των πλέον οικονομικά αδυνάμων οφείλει να συμπεριλαμβάνεται σε αυτή την «τελική λύση», ακριβώς κατά τον ίδιο τρόπο που πρέπει να συμπεριλαμβάνεται και η παράμετρος του «ηθικού κινδύνου» (moral hazard), στην οποία αναφέρθηκε ο φίλτατος κ. Γ. Στουρνάρας, κατά την πρόσφατη ακρόασή του στη Βουλή.

Εάν όντως ευσταθούν οι υπολογισμοί του διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος, και ο ένας στους έξι κακοπληρωτές δεν εξυπηρετεί τις υποχρεώσεις του μολονότι είναι ικανός να το πράξει, ο νομοθέτης ή εντέλει το τραπεζικό σύστημα οφείλουν να είναι σε θέση να τον εντοπίσουν και να του συμπεριφερθούν αναλόγως.

Όλα αυτά, όμως, όσο «θεάρεστα» κι αν είναι, αφήνουν εκτός της όλης εξίσωσης ενδεχομένως τον πλέον αδικημένο της κρίσης, προς τον οποίο επίσης πρέπει να υπάρξει η προσήκουσα συμπεριφορά.

Τον άνθρωπο εκείνον ο οποίος παρά τις οικονομικές αντιξοότητες και τις όποιες άλλες υποχρεώσεις «κουβαλά», μεριμνά ώστε να είναι συνεπής.

Συνεπής προς το δάνειο που έλαβε από την τράπεζα, συνεπής στις υποχρεώσεις που το καθεστώς της υπερφορολόγησης εναπόθεσε στους ώμους του, συνεπής προς το ενοίκιο που ενδεχομένως δίνει, απεμπολώντας έτσι τη δυνατότητά του να εξασφαλίσει αυτή την περίφημη «πρώτη κατοικία», για την προστασία της οποίας τόσος λόγος γίνεται.

Αυτόν τον άνθρωπο, η «τελική λύση» οφείλει να μην τον αφήσει «απέξω».

Είναι απολύτως σαφές ότι η κοινωνία μας -και ιδίως τα πλέον αδύναμα στρώματά της- πρέπει να μην οδηγηθούν στην άβυσσο έντασης και ένδειας που υπόσχονται οι μαζικοί πλειστηριασμοί.

Όμως, άλλο τόσο σαφές είναι ότι πρέπει να υπάρξει και η παράμετρος της αναγνώρισης της προσπάθειας στο πρόσωπο όσων την κατέβαλαν, εμφανιζόμενοι συνεπείς έναντι των υποχρεώσεών τους.

Υπό το πρίσμα αυτό, η παράμετρος του «κινήτρου» (επιτόκια, επιμερισμός δανείου, ή και διαγραφή μέρους της οφειλής κ.λπ.) που έβαλαν στο τραπέζι της συζήτησης για την «τελική λύση» στο ζήτημα των οφειλών οι φίλτατοι Σάλλας και Καραμούζης, είναι καταλυτικής σημασίας.

Ο κόμπος έχει ήδη φτάσει στο χτένι και μέτρα όπως το «πάγωμα» -κάθε είδους- δεν λύνουν το πρόβλημα αλλά ενδεχομένως, όπως είδαμε και στην υπόθεση των «μπαταχτσήδων» που επικαλέστηκε ο φίλτατος Στουρνάρας, το επιτείνουν.

Κάποια στιγμή, ο τόπος μας πρέπει να ξαναγίνει… «κανονικός».