Καλύτερα να σου βγει το μάτι, παρά το… όνομα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η απόφαση του Eurogroup χθες, να «σπάσει» στα δύο την υποδόση των 2,8 δισ. ευρώ, εγκρίνοντας την εκταμίευση μόνον του 1,1 δισ. ευρώ, αντικατοπτρίζει το βαθύ έλλειμμα αξιοπιστίας που εξακολουθεί να έχει η χώρα μας, τουλάχιστον έναντι ορισμένων εκ των εταίρων της στην ευρωζώνη.

Ταυτόχρονα, όμως, αντικατοπτρίζει και τη μυωπική προσέγγιση την οποία αυτοί υιοθετούν αναφορικά με το ελληνικό ζήτημα, παρά το κόστος που αυτή έχει προκαλέσει -και- κατά το παρελθόν για τη χώρα μας.

Μολονότι στο Eurogroup ήταν ευρεία η παραδοχή πως η Ελλάδα έχει εκπληρώσει το σύνολο των 15 προαπαιτούμενων ενεργειών για την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης, συμπεριλαμβανομένης της αποπληρωμής των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς τους ιδιώτες, πλην μηνός Σεπτεμβρίου για τον οποίο δεν έχουν ακόμη εκδοθεί τα οριστικά στοιχεία, τελικά επελέγη η οδός της... αναμονής, έως ότου και το στοιχείο αυτό είναι διαθέσιμο.

Δίχως αμφιβολία, πρόκειται για μια απόφαση η οποία ελήφθη υπό το βάρος πιέσεων της Γερμανίας και του μηνύματος αυστηρότητας που αυτή επιθυμεί να αποστείλει, τόσο προς τη χώρα μας, όσο και προς τη δική της εσωτερική πολιτική σκηνή.

Μετά από μια τόσο μακρά καθυστέρηση, δε, στην ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης, η οποία όφειλε να έχει λήξει… προ έτους, ελάχιστα μπορεί κανείς να την ψέξει για τη στάση της αυτή.

Η Ελλάδα, σε αντίθεση με το σύνολο των υπόλοιπων χωρών της ευρωζώνης που βρέθηκαν σε καθεστώς μνημονίου, παραμένει σε αυτό εξαιτίας της απροθυμίας της να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις τις οποίες σε τρεις διαφορετικές περιστάσεις ανέλαβε, προωθώντας ένα ευρύ φάσμα μεταρρυθμίσεων στη λειτουργία της οικονομίας και της δημόσιας διοίκησης.

Πλέον, αν και η απροθυμία αυτή εμφανίζεται να έχει ατονήσει, τουλάχιστον έως έναν βαθμό, είναι σαφές ότι η χώρα μας υφίσταται τα επίχειρα των έως τώρα επιλογών της.

Όπως επίσης σαφής είναι και η απροθυμία με την οποία αντιμετωπίζει το πρόγραμμα προσαρμογής, τις μεταρρυθμίσεις και τις ιδιωτικοποιήσεις που αυτό προβλέπει ένας σημαντικός αριθμός των μελών της παρούσας κυβέρνησης, ανατροφοδοτώντας έτσι έναν  φαύλο κύκλο αμφισβήτησης της αξιοπιστίας της χώρας μας.

Έτσι, όμως, μετά από έξι και πλέον χρόνια σε καθεστώς μνημονίου, η Ελλάδα παραμένει αντιμέτωπη με ακριβώς τους ίδιους λόγους για τους οποίους οδηγήθηκε σε αυτό. Την απουσία αξιοπιστίας.

Εάν οι πόρτες των διεθνών αγορών έκλεισαν για τη χώρα μας και αναγκαστήκαμε να προστρέξουμε στη βοήθεια των εταίρων μας, τούτο συνέβη διότι δεν μας… πίστευαν.

Όπως αποδείχθηκε, δε, με την υπόθεση των “Greek statistics”, είχαν δίκιο.

Πλέον, πολύ νερό έχει κυλήσει στο αυλάκι των προσπαθειών αποκατάστασης αυτής της εμπιστοσύνης και έως έναν βαθμό -όπως φάνηκε από τις δύο προσπάθειες έκδοσης ομολόγων το 2014-, ο σκοπός είχε επιτευχθεί.

Τα όσα ακολούθησαν έως πέρυσι το καλοκαίρι είναι γνωστά.  Όπως επίσης είναι γνωστή και η συνέχεια που μας έφερε έως το χθεσινό Eurogroup.

Μέτρα –-κυρίως φορολογικού χαρακτήρα- με στόχο την εξασφάλιση πρωτογενών πλεονασμάτων και μεταρρυθμίσεις με το σταγονόμετρο και μετά… κλαυθμών και πάντως παντελής απουσία της λεγόμενης «ιδιοκτησίας» του προγράμματος.

Ως αποτέλεσμα όλων τούτων και η εξάντληση της αυστηρότητας των εταίρων μας, ανεξαρτήτως του κόστους που αυτή θα έχει επί της ελληνικής οικονομίας, η αξιοπιστία της οποίας ετέθη για ακόμη μια φορά εν αμφιβόλω, γκρεμίζοντας έτσι -τουλάχιστον έως έναν βαθμό- την όλη προσπάθεια να γίνουμε επιτέλους… πιστευτοί.