Η δύσκολη στροφή Τσίπρα στον ρεαλισμό

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η στροφή προς ανθρώπους της οικονομίας, που αποδίδεται στον πρωθυπουργό Α. Τσίπρα ενόψει του -εν πολλοίς εξαγγελθέντος- ανασχηματισμού της κυβέρνησής του, -εάν συνέβαινε- θα συνιστούσε μια στροφή προς τον ρεαλισμό.

Εάν ο κ. Τσίπρας είναι όντως αποφασισμένος να συμπεριλάβει μη κοινοβουλευτικά στελέχη από τον χώρο της οικονομίας και ευρύτερα της αγοράς σε έναν ενδεχόμενο ανασχηματισμό -και αυτό δεν είναι ακόμη βέβαιο-, τότε θα σηματοδοτούσε μια σαφή αλλαγή προσανατολισμού και ανάληψης σε μεγαλύτερο βαθμό της λεγόμενης «ιδιοκτησίας» του προγράμματος προσαρμογής που ακολουθεί η χώρα.

Επί σειρά ετών το πολιτικό προσωπικό της χώρας αντιπαλεύει τον εαυτόν του, ενώ στην πραγματικότητα θα όφειλε να ομονοεί και να συνεργάζεται με στόχο την έξοδό της από την κρίση.

Το γεγονός αυτό οδήγησε σε σειρά οπισθοχωρήσεων και στην απώλεια βημάτων προόδου, όποτε αυτά είχαν γίνει, καθώς ο λαϊκισμός -ανεξαρτήτως χρωματισμού- επικράτησε.

Η κυβέρνηση Σαμαρά, με ορόσημο τις Ευρωεκλογές του 2014, επέλεξε το ολισθηρό μονοπάτι της λαϊκής δεξιάς, ενώ η μεταρρυθμιστική της κόπωση είχε ήδη γίνει εμφανής από την Άνοιξη του ιδίου έτους.

Η «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση του κ. Τσίπρα, που τη διαδέχθηκε μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015, οδήγησε σε ένα καταστροφικό επτάμηνο διαπραγμάτευσης με τους θεσμούς, στην επιβολή κεφαλαιακών περιορισμών και στην εκ νέου βύθιση της χώρας στην ύφεση.

Ένα χρόνο και ένα μήνα από την ανάληψη των καθηκόντων της, η δεύτερη κυβέρνηση Τσίπρα ακόμη αγκομαχά να ολοκληρώσει την πρώτη αξιολόγηση του παρόντος προγράμματος προσαρμογής ενώ η χώρα εξακολουθεί να βρίσκεται σε οικονομική ανεπάρκεια.

Όλα αυτά μπορούν να τερματιστούν, στον βαθμό που υπάρξει ένα τέλος στη διγλωσσία και στην πρακτική των «κλαυθμών και των οδυρμών» οσάκις ψηφίζονται κρίσιμα μνημονιακά νομοσχέδια και αντ’ αυτού αναπτυχθεί κλίμα πραγματισμού και συναίνεσης, πρώτον, για την ομαλή εκπλήρωση των μνημονιακών δεσμεύσεων της χώρας και δεύτερον, την επιστροφή σε ανάπτυξη, βάσει ενός ολοκληρωμένου και αποτελεσματικού σχεδίου απελευθέρωσης της οικονομίας από τα σημερινά δεσμά της.

Ούτως ή άλλως, η κρίση είναι εθνική και ως τέτοια οφείλει να αντιμετωπίζεται.

Υπό το πρίσμα αυτό, η στροφή που αποδίδεται εσχάτως στον κ. Τσίπρα αναφορικά με το ενδεχόμενο συμμετοχής προσώπων από τον χώρο της οικονομίας σε περίπτωση ανασχηματισμού της κυβέρνησης, θα μπορούσε να ερμηνευτεί και ως ρήξη με τον λαϊκισμό.

Μια διαδικασία, η οποία δίχως άλλο θα οδηγούσε και σε περαιτέρω αναταράξεις τον βασικό κυβερνητικό εταίρο ΣΥΡΙΖΑ και βεβαίως για ακριβώς αυτόν τον λόγο η -όποια- αναδόμηση της κυβέρνησης  τοποθετείται χρονικά μετά το επικείμενο συνέδριο αυτού του κόμματος.

Στον βαθμό, λοιπόν, που το κυβερνών κόμμα μπορέσει να υπερβεί εαυτόν και κάνει ένα ουσιαστικό άνοιγμα προς ανθρώπους από τον χώρο της οικονομίας της αγοράς, οι οποίοι ενστερνίζονται την ανάγκη μετάλλαξης του οικονομικού μοντέλου που ακολουθεί η χώρα, θα έχουν τεθεί οι βάσεις αναδόμησης της εμπιστοσύνης προς την οικονομία της χώρας.

Δίχως έναν ορυμαγδό επενδύσεων, η χώρα δεν μπορεί να εξέλθει της παρούσας κρίσης της, όπως  επανειλημμένως έχουν καταστήσει σαφές οι παραγωγικοί και εργοδοτικοί φορείς του τόπου.

Υπό το παρόν κλίμα, δε, αντί ορυμαγδού, επικρατεί άκρα του τάφου σιωπή…

Αντιστροφή αυτού του αρνητικού κλίματος μπορεί να επέλθει μόνον μέσω της επανεδραίωσης των σχέσεων εμπιστοσύνης μεταξύ του επενδυτικού κοινού, εγχώριου ή αλλοδαπού, και της χώρας.

Είναι σε θέση να την προσφέρει ο κ. Τσίπρας;