Ακούστε τον τραπεζίτη…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

“Money makes the world go round”, λένε οι φίλοι μας οι Αμερικανοί και εδώ στη χώρα μας δεν πάμε πουθενά, ακριβώς επειδή δεν υπάρχει… μία.

Με το τραπεζικό σύστημα δέσμιο των «κόκκινων δανείων» και ανήμπορο να επιτελέσει τον «φυσικό του ρόλο», παρέχοντας ρευστότητα σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις, το σύνολο της οικονομίας υποφέρει.

Το τελευταίο πράγμα που επιθυμεί το τραπεζικό σύστημα σήμερα, δε, είναι η περαιτέρω απαξίωση του υγιούς -και εξυπηρετούμενου- χαρτοφυλακίου του, κάτι που θα ήταν αναπόφευκτο εάν άρχιζε ο «χορός» των μαζικών εκπλειστηριασμών ακινήτων, σε συνθήκες «distress», και κατέρρεαν σε μεγαλύτερο βαθμό οι τιμές των ακινήτων.

Αντίστοιχα, ο «χορός» αυτός είναι βέβαιο ότι θα αποτελούσε πηγή κοινωνικής αναταραχής καθώς θα οδηγούσε μια σημαντική μερίδα του πληθυσμού στην ένδεια και την απόγνωση.

Υπό το πρίσμα αυτό, η πρόταση για την αντιμετώπιση του ζητήματος των «κόκκινων δανείων», που έβαλε χθες στο τραπέζι του διαλόγου ο βετεράνος τραπεζίτης και επίτιμος πρόεδρος της Τραπέζης Πειραιώς, Μ. Σάλλας, όπως και αυτή που είχε πρόσφατα καταθέσει ο πρόεδρος της Eurobank, Ν. Καραμούζης, οφείλουν να εισακουστούν ή, αν μη τι άλλο, να αποτελέσουν τη βάση αυτού του διαλόγου.

Σε μια χώρα στην οποία η εσωτερική υποτίμηση έχει λάβει τόσο ευρεία έκταση, εξαϋλώνοντας σχεδόν την αξία κάθε στοιχείου ενεργητικού, είναι ανώφελο να προωθούνται μέθοδοι μη συμβιβαστικού και συναινετικού χαρακτήρα για την αντιμετώπιση τόσο καίριων ζητημάτων, όπως είναι τα «κόκκινα» στεγαστικά δάνεια.

Ο ηθικός κίνδυνος οφείλει να μην αγνοηθεί και οι στρατηγικοί κακοπληρωτές να εντοπιστούν, αλλά συνάμα πρέπει να επικρατήσει αν όχι τραπεζική σοφία, τουλάχιστον η κοινή λογική.

Αυτή, λοιπόν, καλεί για την επιστράτευση του μόνου στοιχείου που είναι σε θέση να φέρει αποτελέσματα: του κινήτρου.

Η προοπτική διαγραφής σημαντικού μέρους της οφειλής, έως και 50%, σε εύρος φερειπείν δεκαετίας και πάντως στη βάση της πορείας αποκατάστασης της αγοράς ακινήτων, εφόσον στο μεταξύ διάστημα το λοιπό τμήμα του δανείου εξυπηρετείται κατά τρόπο ομαλό, αποτελεί ένα σαφέστατο κίνητρο και μια βιώσιμη λύση προς όσους αντιμετωπίζουν σήμερα δυσχέρεια εξυπηρέτησης των δανειακών τους υποχρεώσεων, στεγαστικού χαρακτήρα.

Οι δανειολήπτες θα είναι αντιμέτωποι με ένα βιώσιμο σχήμα και οι τράπεζες θα μπορούν να εμφανίσουν βελτιωμένους ισολογισμούς, αλλά και υγιέστερα χαρτοφυλάκια.

Τώρα, κατά πόσον η λύση του sale and leaseback είναι η πλέον δόκιμη για την προώθηση ενός τέτοιου σχήματος, δεν είναι απολύτως σαφές.

Αυτό που είναι απολύτως σαφές, όμως, είναι ότι χρειάζεται να «επανεφευρεθεί» η παράμετρος του «κινήτρου».

Όχι μόνον διότι θα προσφέρει έναν σαφή και βιώσιμο στόχο προς δανειολήπτες «άλλων εποχών», που σήμερα εισπράττουν μόνο ένα ποσοστό των «παλαιών» τους εσόδων -αν ακόμη εισπράττουν-, αλλά κυριότερα, διότι μέσω του διαχωρισμού του δανείου σε δύο τμήματα, κατά την πρόταση Σάλλα, η δόση με την οποία θα είναι αντιμέτωποι, θα είναι ακόλουθη με την υφιστάμενη οικονομική τους κατάσταση.

 Η παροχή πλήρους προστασίας από κατασχέσεις και πλειστηριασμούς που κυριάρχησε κατά το μεγαλύτερο μέρος της μνημονιακής περιόδου -και πλέον έχει τελειώσει- υπήρξε ίσως φαινομενικά σωτήρια για χιλιάδες νοικοκυριά, στην ουσία όμως βάθυνε το πρόβλημα των κόκκινων δανείων.

Ο «ανάποδος» δρόμος, δε, αυτός των πλειστηριασμών, μόνο χειρότερο θα κάνει αυτό το πρόβλημα.

Ακούστε, λοιπόν, τους τραπεζίτες, φίλτατοι του οικονομικού επιτελείου αλλά και της τρόικας.

Ούτως ή άλλως, μέρος της εξίσωσης είναι και οι ίδιοι και προς το συμφέρον τους είναι να λυθεί το θέμα για… όλους.