Οι ευθύνες της επιχειρηματικής «ελίτ»

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

«Put your money where your mouth is», λένε οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι και, καλώς ή κακώς, έχουν δίκιο.

Η νέα παρέμβαση στην οποία προχώρησε χθες ο πρόεδρος της Eurobank και παλαίμαχο στέλεχος της ελληνικής κεφαλαιαγοράς Ν. Καραμούζης, σχετικά με τον ρόλο και τις ευθύνες της επιχειρηματικής ελίτ στη διαδικασία διάσωσης των ιδίων των επιχειρήσεών τους, αφορά ένα εκ των κυριοτέρων προβλημάτων με τα οποία βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπη η ελληνική οικονομία.

Ένα πρόβλημα το οποίο -ελέω κόκκινων επιχειρηματικών δανείων- δεν στερεί μόνον τη δυνατότητα του τραπεζικού συστήματος να επιτελέσει τον φυσικό του ρόλο, εκείνον του δανειστή, αλλά κρατά υπό ομηρία ολόκληρη την οικονομία, στερώντας νοικοκυριά και υγιείς επιχειρήσεις από πολύτιμη ρευστότητα.

Όπως επεσήμανε ο πρόεδρος της Eurobank, μέσω Twitter, συνιστούν «πρόκληση οι εύποροι μέτοχοι που επιρρίπτουν σε τρίτους τα βάρη εξυγίανσης των εταιριών τους/υπονομεύουν την αναδιάρθρωση/απαιτούν να διοικούν».

Όπως σημειώνει, «αν στο κόστος διάσωσης των επιχειρήσεών τους δεν συμμετέχουν/συνεργάζονται οι μέτοχοί τους, οι πιστωτές πρέπει να αποκτούν τον έλεγχο/διοίκηση».

Αυτή η ιδιαίτερα σαφής τοποθέτηση σημειώνεται, αφενός, στον απόηχο της πρόσφατης συμφωνίας για τη διάσωση της Μαρινόπουλος από τη Σκλαβενίτης, η οποία χαρακτηρίστηκε από αλλαγή «σκυτάλης» και αφετέρου -ενδεχομένως- του μόνου σημείου επί του οποίου εμφάνισαν ταύτιση απόψεων οι φίλτατοι Α. Τσίπρας και Κυρ. Μητσοτάκης, μέσω των πρόσφατων τοποθετήσεών τους στη ΔΕΘ.

Δηλαδή, αφενός, την ανάγκη να αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο της χώρας -έτσι όπως καθείς εξ αυτών το οραματίζεται- και αφετέρου, να εξαλειφθεί η λεγόμενη κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα.

Όπως σημείωσε ο κ. Τσίπρας κατά την ομιλία του στα εγκαίνια της ΔΕΘ, «η Ελλάδα θα αλλάξει μόνο αν εμείς αλλάξουμε τρόπο σκέψης και στρατηγική, αν σταματήσουμε να έχουμε το μυαλό μας μόνο στα δημόσια οικονομικά και στραφούμε στην αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της χώρας».

Σύμφωνα με τον ίδιο, στρατηγικός στόχος είναι να μάθει η Ελλάδα να λειτουργεί πέρα από πρακτικές που μας έφεραν ως εδώ: τη διαφθορά, τη γενικευμένη φοροδιαφυγή, τη μαύρη εργασία, τη διαπλοκή, το πελατειακό κράτος και την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα.

Αντίστοιχες ήσαν και οι επισημάνσεις του κ. Μητσοτάκη: «Απευθύνομαι ειδικά στην επιχειρηματική ελίτ….». «Όλοι έχουμε ένα μερίδιο ευθύνης, μικρότερο ή μεγαλύτερο, για την κρίση της Ελλάδας. Και όλοι πρέπει να βάλουμε πλάτη στη συλλογική προσπάθεια.

Ειδικά η επιχειρηματική κοινότητα, που στο παρελθόν είχε ενδώσει στις σειρήνες του κρατικοδίαιτου καπιταλισμού, πρέπει να επαναπροσδιορίσει τις προτεραιότητές της», σημείωνε ο πρόεδρος της ΝΔ.

Αυτή η σύμπτωση απόψεων επί του θέματος, μεταξύ  κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης αλλά και κορυφαίων προσωπικοτήτων της οικονομικής ζωής του τόπου, όπως ο επικεφαλής μιας εκ των τεσσάρων συστημικών τραπεζών, κ. Ν. Καραμούζης και βεβαίως ο κ. Δ. Δασκαλόπουλος κατά το παρελθόν, αφορά επί της ουσίας την «άλλη όψη του νομίσματος».

Διότι εάν στην Ελλάδα εξετράφη μια τάξη κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, είναι βέβαιον ότι από κάπου έβρισκε… «τροφή».

Έτσι, λοιπόν, όταν αναζητούμε τις -προφανείς- ευθύνες των επιχειρηματικών ελίτ, που αν και επιζητούν τη διατήρηση των επιχειρήσεών τους δεν είναι διατεθειμένες να βάλουν το χέρι στην τσέπη, οφείλουμε να θυμόμαστε ότι κάποιοι τις… κακόμαθαν.

Υπό το πρίσμα αυτό, οι ρόλοι αλλά και οι ευθύνες, τόσο του τραπεζικού συστήματος, όσο και του πολιτικού προσωπικού της χώρας, είναι προφανείς.

Τις νοοτροπίες αυτές μεταξύ των προσώπων που απαρτίζουν την επιχειρηματική «ελίτ», κάποιοι τις καλλιέργησαν, τις υποβοήθησαν και τις ανέπτυξαν, στο πλαίσιο του διαβόητου πελατειακού κράτους, την κληρονομιά του οποίου όλοι υφιστάμεθα…

Έτσι, λοιπόν, εφόσον το πρόβλημα -πλέον- αναγνωρίζεται από όλους, ίσως το καλύτερο που θα είχαν να κάνουν, θα ήταν να ενστερνιστούν την (αμερικανική) λαϊκή θυμοσοφία που επικαλούμεθα παραπάνω και να κάνουν τα λόγια τους… πράξη.

Μπορούν;