«Μπλοκαρισμένη» κοινωνία

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ας μη σταθούμε στις εντυπώσεις, οι οποίες ήταν, κατά γενική ομολογία, καλές, αλλά στην ουσία.

Το αφήγημα που παρέθεσε, κατά τη διάρκεια του προηγούμενου διημέρου από τη Θεσσαλονίκη, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκος Μητσοτάκης υπήρξε, αν μη τι άλλο, εμπεριστατωμένο και -έως έναν βαθμό- πλήρες.

Αυτά είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο τόπος, αυτά πρέπει να αλλάξουν και θα τα αλλάξω, αλλά μη ζητάτε κάτι διαφορετικό, διότι, ούτε παροχές μπορώ να κάνω, ούτε υποσχέσεις να δώσω, μας είπε -εν πολλοίς- ο φίλτατος κ. Μητσοτάκης, από το ίδιο βήμα που διαχρονικά «αξιοποιεί» το πολιτικό προσωπικό της χώρας για την άσκηση «παροχολογίας».

Μίας πρακτικής, η οποία «χέρι χέρι» με τον λαϊκισμό χαρακτήρισε το μεγαλύτερο τμήμα των μεταπολιτευτικών χρόνων στην Ελλάδα και εγκλώβισε την ελληνική κοινωνία στην αναζήτηση του πλέον βατού δρόμου, αυτού των υποσχέσεων και -όταν ήταν δυνατόν- των αλόγιστων παροχών και προσλήψεων.

Υπό το πρίσμα αυτό, ο κ. Μητσοτάκης ορθώς εντοπίζει ότι «ο λαϊκισμός μετέτρεψε την Ελλάδα σε ''μπλοκαρισμένη'' κοινωνία, όπου τα κατεστημένα συμφέροντα παρεμποδίζουν τις αναγκαίες αλλαγές».

Αν, όμως, έχουν έτσι όντως τα πράγματα, τότε ποια θα είναι η τύχη του κυρίαρχου στοιχείου του αφηγήματός του, που ήταν η επανάληψη του αιτήματος για εκλογές, υπό το φως του κόστους που συνεπάγεται για τη χώρα η παραμονή της κυβέρνησης Τσίπρα στα ηνία της;

Ακόμη κι αν πράγματι «ήρθε η ώρα ο λαός να πάρει τη δημοκρατία στα χέρια του», όπως μας είπε, κι αν όντως δεν βιάζεται ο ίδιος «...για εκλογές, η κοινωνία βιάζεται», τότε πώς ακριβώς θα ξεπεραστεί αυτό το «μπλοκάρισμα» της ελληνικής κοινωνίας, ώστε να υπάρξει πολιτική αλλαγή στην ηγεσία της;

Η ομιλία του κ. Κυρ. Μητσοτάκη από το βήμα της 81ης ΔΕΘ, το βράδυ του Σαββάτου, αλλά και η συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε την Κυριακή υπήρξαν αποκαλυπτικές, όχι μόνον των προθέσεών του στον δρόμο καθ' οδόν προς την εξουσία ή του έργου που ελπίζει να επιτελέσει όσο βρίσκεται εκεί, εάν όντως την κατακτήσει.

Κυριότερα, αυτές οι δημόσιες τοποθετήσεις του υπήρξαν δηλωτικές των εμποδίων με τα οποία θα βρεθεί αντιμέτωπος σε αυτά τα δύο μονοπάτια.

«Οι δυνατότητες της χώρας μας είναι τεράστιες. Εμείς οι ίδιοι τις έχουμε μπλοκάρει. Εμείς οι ίδιοι τις έχουμε απαξιώσει συστηματικά», δήλωσε με μία αποστροφή, η οποία, δίχως άλλο, αφορά τόσο το εκλογικό σώμα της ελληνικής κοινωνίας, όσο και το πολιτικό προσωπικό που αυτό αναδεικνύει διά της ψήφου του, σε θέσεις ευθύνης.

Κατά πόσον μπορεί να διαρραγεί αυτή η διαδικασία αντικατοπτρισμού του ποιοτικού επιπέδου μίας κοινωνίας στην ηγεσία που κατά καιρούς επιλέγει, είναι μάλλον ένα φιλοσοφικό ζήτημα.

Αυτό, όμως, είναι συνάμα και το πραγματικό στοίχημα, με το οποίο βρίσκεται αντιμέτωπος σήμερα ο κ. Μητσοτάκης.

Εάν, όντως, τίθεται με το πλευρό των «υγιών δυνάμεων» και είναι υπέρμαχος ενός κράτους δικαίου, των θεμελιωδών αρχών και αξιών της αστικής κοινωνίας, της αξιοκρατίας, της αποτελεσματικότητας, του ελεύθερου -πλην εποπτευόμενου- ανταγωνισμού, του σεβασμού των χρημάτων του φορολογούμενου πολίτη και τόσων άλλων «θεάρεστων», που μας παρέθεσε από τη Θεσσαλονίκη, τότε πώς ελπίζει ότι θα μπορέσει να υπερβεί το «μπλοκάρισμα» της ελληνικής κοινωνίας;

Το στοίχημά του, βεβαίως -εάν πράγματι έχουν έτσι τα πράγματα- είναι ένα στοίχημα και για την ίδια τη χώρα.

Είναι σε θέση να το κερδίσει;