Όλα σε ένα νοικοκυρεμένα;

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους,  το κουαρτέτο ή οι θεσμοί ή όπως αλλιώς λέγεται στις ημέρες μας η τρόικα, έχει δίκιο.

Το πάγωμα «παλαιών» ασφαλιστικών οφειλών ελεύθερων επαγγελματιών, ο ακατάσχετος λογαριασμός των επιχειρήσεων και η αναδιάρθρωση ή διευθέτηση των επιχειρηματικών χρεών είναι ζητήματα αλληλένδετα και πρέπει να εξεταστούν από κοινού και κατά τρόπο εμπεριστατωμένο, ώστε να επιλυθούν και άρα ίσως καλώς έβαλαν στον «πάγο» τη σχετική πρόταση Κατρούγκαλου.

Τώρα εάν όντως οι φίλτατοι των θεσμών ζητούν περισσότερα στοιχεία, τα οποία όπως λέγει το ρεπορτάζ, θα τους δοθούν αφού αναχωρήσουν από την Ελλάδα και θα συζητηθούν στη συνέχεια μέσω τηλεδιάσκεψης, τούτο μπορεί να μαρτυρά δύο τινά.

Πρώτον, το ενδεχόμενο οι «δικοί μας» να πήγαν απροετοίμαστοι ή εντέλει ελλιπώς προετοιμασμένοι στις συναντήσεις τους με τους θεσμούς, γεγονός απαράδεκτο υπό το φως και της πρόσφατης πρωθυπουργικής εξαγγελίας περί θεσμοθέτησης του «παγώματος» ασφαλιστικών οφειλών.

Δεύτερον, οι φίλτατοι των δανειστών να επιδεικνύουν για ακόμη μια φορά, όπως τόσες κατά το παρελθόν, τη συνήθη τους αδιαλλαξία, εστιάζοντας -δικαίως έως έναν βαθμό- στο γεγονός ότι η προωθούμενη ρύθμιση εμπεριέχει στοιχεία διακριτικής μεταχείρισης έναντι άλλων οφειλετών αλλά και ότι -καλώς ή κακώς- ανοίγει ένα «παράθυρο» ελπίδας στους οφειλέτες για τη διαγραφή των οφειλών τους αυτών.

Εάν ισχύει το πρώτο, το ζήτημα είναι μεταξύ του κ. Τσίπρα και του υπουργού του.

Εάν, όμως, ισχύει το δεύτερο, οι φίλτατοι των δανειστών οφείλουν επιτέλους να αντιληφθούν το ζήτημα στις πραγματικές του διαστάσεις, με τη δέουσα δόση ρεαλισμού.

Η Ελλάδα είναι μια χώρα η οποία έχει υποστεί μια πρωτοφανή στη σύγχρονη οικονομική ιστορία εσωτερική υποτίμηση στη διάρκεια των τελευταίων -μνημονιακών- ετών.

Η ελληνική επιχειρηματική κοινότητα και βεβαίως οι εκατοντάδες χιλιάδες ελεύθεροι επαγγελματίες βρίσκονται αντιμέτωποι όχι μόνον με την καθίζηση των εσόδων τους αλλά και με την τρομακτική υπερφορολόγηση που συνοδεύει συνολικά τη χώρα μας στη διάρκεια των ετών αυτών.

Πλέον, δεν μπορούν. Είναι κυριολεκτικά στα πατώματα.

Έτσι, το μέτρο για το –προσωρινό- «πάγωμα» των ασφαλιστικών τους εισφορών θα έδινε μια μεγάλη «ανάσα» τόσο στους ίδιους όσο και στα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων, στα οποία προφανώς αντικατοπτρίζεται το πρόβλημα ρευστότητας.

Υπό το πρίσμα αυτό, το συγκεκριμένο ζήτημα, παρά τις εύλογες ατέλειές του, οφείλει να αντιμετωπιστεί υπό το πρίσμα των επιπτώσεων της κρίσης στη χώρα μας αλλά και υπό το φως της «ευελιξίας» για την οποία τόσο πρόσφατα μιλούσε ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ στο ευρωκοινοβούλιο…

Πώς είναι δυνατόν να ζητείται η ρύθμιση τεράστιων οφειλών από ανθρώπους που πλέον -κυριολεκτικά- είναι αντιμέτωποι με μηδενικά ή πενιχρά έσοδα και αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στις ανάγκες της καθημερινής διαβίωσης των ιδίων και των οικογενειών τους;

Πώς είναι δυνατόν να μην υπάρχει ούτε ρανίδα σοφίας μεταξύ  των φίλτατων της τρόικας επί των ιδιαιτεροτήτων που χαρακτηρίζουν την Ελλάδα της –ακόμη βαθιάς- κρίσης;

Αποτελεί, δε, η υπόθεση αυτή χαρακτηριστικό παράδειγμα της περίφημης «ευελιξίας» έναντι των κανόνων, για την οποία έκανε λόγο ο πρόεδρος της Κομισιόν και θα μπορούσε κάλλιστα να βρει πεδίο εφαρμογής ως προς την αυστηρή τους τήρηση.

Τώρα, εάν το πνεύμα «ευελιξίας» όντως υπήρχε και η όλη υπόθεση αφορά σε μια ελλιπή ή μη επαρκώς στοιχειοθετημένη παρουσίαση των επιπτώσεων του μέτρου προς τους ιθύνοντες της τρόικας, τότε ο πρωθυπουργός μάλλον πρέπει να δει το ζήτημα με τον αρμόδιο υπουργό του…