Η αρχή του... τέλους

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Εάν το συνολικό αφήγημα των «πέντε βημάτων» για την έξοδο από την ύφεση, που μας παρέθεσε από τη Θεσσαλονίκη ο φίλτατος κ. Αλ. Τσίπρας, επαληθευτεί, τότε θα μπορούμε όντως να μιλάμε για το τέλος μίας πολύχρονης κρίσης.

Για το σημειολογικόν του πράγματος, η αρχή αυτού του τέλους, εφόσον υπάρξει, σηματοδοτήθηκε από τις εφετινές αναφορές του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ και του σχεδίου που παρουσίασε κατά τη διάρκεια του προηγούμενου διημέρου.

Τα πέντε βήματα ή μάλλον τα πέντε προαπαιτούμενα που θα επιτρέψουν την υλοποίηση αυτής της εξέλιξης, υπενθυμίζουμε, είναι: πρώτον, να κλείσει σύντομα και κατά τρόπο θετικό η 2η αξιολόγηση.

Σήμερα, όπως ενημερωθήκαμε χθες από το υπουργείο Οικονομικών, ξεκινούν οι συζητήσεις με τους θεσμούς ώστε να κλείσει η... πρώτη αξιολόγηση, η ολοκλήρωση της οποίας εκκρεμεί από πέρυσι τον Οκτώβριο, γεγονός που δεν παρέλειψε να καυτηριάσει πρόσφατα και ο κ. Ντάισελμπλουμ.

Προϋπόθεση δεύτερη, όπως την περιέγραψε ο πρωθυπουργός, είναι να οριστικοποιηθούν οι τρόποι ελάφρυνσης του χρέους, όπως μας έχουν «τάξει» οι Ευρωπαίοι, σε διάφορα Eurogroup.

Κάτι το οποίο δεν καθορίζεται μόνο από την ελληνική πλευρά αλλά κυρίως από τους εταίρους μας, οι οποίοι αρνούνται να δεσμευτούν χρονικά ως προς την οριστικοποίησή του, όπως κατέστησε σαφές, εν μέσω θέρους, ο επίσης φίλτατος κ. Μοσκοβισί, λέγοντας ότι θα είναι μία σταδιακή διαδικασία σε αντιστοιχία της προόδου υλοποίησης του μνημονίου.

Προϋπόθεση τρίτη είναι η ένταξη των ελληνικών ομολόγων στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ. Κάτι το οποίο -υπενθυμίζει η ΕΚΤ- απαιτεί την προηγούμενη ολοκλήρωση τουλάχιστον και της δεύτερης αξιολόγησης, αλλά και ζητημάτων που άπτονται της βιωσιμότητας του χρέους, ήτοι των σημείων «ένα» και «δύο».

Προϋπόθεση τέταρτη, «είναι να καταφέρει η ελληνική οικονομία να καταγράψει τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης που όλοι προβλέπουν για το 2017», όπως επεσήμανε ο κ. Τσίπρας.

Τώρα -αν και όλοι το ευχόμαστε εγκαρδίως- πώς ακριβώς θα εξασφαλίσει η ελληνική οικονομία ρυθμούς ανάπτυξης 12μήνου (Ιούνιος 2016-Ιούνιος 2017) της τάξης του 2,7%, που υπόσχεται ο αρμόδιος περί αυτήν υπουργός κ. Γ. Σταθάκης, τη στιγμή κατά την οποία η χώρα παραμένει σε καθεστώς υπερφορολόγησης και κεφαλαιακών περιορισμών, δεν είναι ακριβώς σαφές, αλλά εν πάση περιπτώσει αφού το είπε ο άνθρωπος κάτι θα ξέρει...

Πέμπτη και τελευταία προϋπόθεση, που έθεσε ο πρωθυπουργός, είναι αυτή η ανάπτυξη να κάνει «ταυτόχρονα και το άλμα σε μία βιώσιμη και διαρκή ανάπτυξη» και επιπροσθέτως να είναι και δίκαιη, όπως είπε.

Δεν θα διαφωνήσουμε. Αν όντως συμβούν όλα αυτά, η κρίση θα έχει τελειώσει.

Αν, όμως, δεν συμβούν, τότε οι προοπτικές που διανοίγονται είναι κατά πολύ δυσμενέστερες της υφιστάμενης κατάστασης και ενδέχεται να οδηγήσουν ακόμη και σε απρόβλεπτες καταστάσεις, που θα μπορούσαν να ισοδυναμούν με το τέλος πολλών πραγμάτων στη χώρα μας, σε οικονομικό αλλά και πολιτικό επίπεδο.

Βεβαίως, υπάρχει και η γκρίζα ζώνη.

Μία ζώνη, η οποία αφορά ενδιάμεσες καταστάσεις, όπως η μερική βελτίωση των όρων εξυπηρέτησης του χρέους -πάντα σε συνάρτηση με την πιστή εφαρμογή του μνημονίου και υπό την αίρεση σταδιακότητας-, όπως υπαινίχθη πρόσφατα κορυφαίο στέλεχος της ΕΚΤ.

Εξέλιξη η οποία θα επέτρεπε τον περιορισμό των ετήσιων στόχων περί πρωτογενών πλεονασμάτων σε επίπεδα κάτω του 3,5% του ΑΕΠ μετά το 2018 -αν και το μνημόνιο προβλέπει τη διατήρησή τους μεσοπρόθεσμα- και πάντως πλησιέστερα του 2,5% που επιθυμεί ο κ. Τσίπρας για το 2019 και του 2% που επίσης προσδοκά για το 2020.

Κατά πόσον αυτή η εξέλιξη θα επιτρέψει την αλληλουχία των βημάτων που περιέγραψε ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ είναι άγνωστο και μόνον η ιστορία θα δείξει.

Αυτό που είναι βέβαιον, ωστόσο, είναι ότι εάν δεν υπάρξει ούτε αυτή η εξέλιξη, τότε θα μπορούμε να μιλάμε για τέλος...

Διότι, τουλάχιστον στη ΔΕΘ, «εναλλακτικό σχέδιο» εξόδου από την κρίση, ή «δικό μας» σχέδιο... δεν ακούσαμε.