Το δις εξαμαρτείν…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η κυβερνητική θερινή αδράνεια στην εκπλήρωση των 15 προαπαιτούμενων ενεργειών για την ολοκλήρωση της Α’ αξιολόγησης, που φέρονται να διαπίστωσαν οι δανειστές κατά τη διάρκεια του πρόσφατου EwG, ουδέν καλό προμηνύει για την πορεία της οικονομίας και της χώρας.

Όταν, δε, η Β’ αξιολόγηση, που είναι προγραμματισμένη να ακολουθήσει αμέσως μετά την ολοκλήρωση της τρέχουσας, «θα είναι δέκα φορές πιο δύσκολη από μια κλασική αξιολόγηση των χωρών που βρέθηκαν σε πρόγραμμα διάσωσης», όπως φέρεται να πρεσβεύει κοινοτικός αξιωματούχος, τα «σύννεφα» γίνονται ακόμη πυκνότερα.

Όλα αυτά, μάλιστα, ενώ οι προβλέψεις για την πορεία της οικονομίας αναθεωρούνται συνεχώς επί τα χείρω και καθιστούν ιδιαίτερα δυσδιάκριτη την ανάκαμψή της και την τελική έξοδό της από την ύφεση.

Το γεγονός και μόνον ότι η έναρξη της όλης διαδικασίας της αξιολόγησης σημαδεύτηκε από συζητήσεις περί περαιτέρω καθυστερήσεων στην εκταμίευση της υποδόσης των 2,8 δισ. ευρώ, δίνει τον τόνο των εξελίξεων, ακόμη κι αν αυτές επιχειρήθηκε να «διασκεδαστούν» στη συνέχεια εκ μέρους του υπουργείου Οικονομικών.

Υπό το φως όλων αυτών, είναι προφανές ότι η Αθήνα παίζει για ακόμη μία φορά το «παιχνίδι των καθυστερήσεων», ώστε να οδηγηθεί η υπόθεση της αξιολόγησης σε κάποιου είδους συμβιβασμό πολιτικού χαρακτήρα, δεδομένου του κλίματος που επικρατεί στην ΕΕ μετά το βρετανικό δημοψήφισμα και την απόφαση περί Brexit, αλλά και της διαφαινόμενης συγκρότησης μίας «συμμαχίας» των χωρών του Νότου της Ευρωζώνης.

Πρόκειται -εξίσου προφανώς- για μία λάθος τακτική.

Πρώτον, τα αποτελέσματα της τελευταίας φοράς που επιχειρήθηκε μία τακτική αυτού του είδους φέρουν ακόμη βαρύ το αποτύπωμά τους στην ελληνική οικονομία, η οποία επί ένα έτος και πλέον βρίσκεται σε καθεστώς κεφαλαιακών περιορισμών και σταδιακής διολίσθησης σε ακόμη βαθύτερη ύφεση.

Δεύτερον, με μόνη την εξαίρεση των χαμηλότερων πρωτογενών πλεονασμάτων που είναι υποχρεωμένος να εμφανίζει έως και το επόμενο έτος ο κρατικός προϋπολογισμός, το πλέγμα των μέτρων περιοριστικής πολιτικής που έπρεπε να εφαρμόσει η ελληνική κυβέρνηση ήταν σαφώς βαρύτερο εκείνου που θα συνεπαγόταν η ολοκλήρωση του προηγούμενου μνημονίου.

Κατά πόσον χώρα θα ανακτούσε πρόσβαση στις διεθνείς αγορές και δεν θα ήταν αναγκασμένη να οδηγηθεί σε ακόμη ένα μνημόνιο είναι, βεβαίως, κάτι που δεν θα μάθουμε πότε…

Όμως, το παιχνίδι της καθυστέρησης είναι γνωστόν ότι… στοίχισε.

Τρίτον και τελευταίο, η εξασφάλιση ακόμη και μίας ισχυρής συμμαχίας των χωρών του Νότου, μεταξύ των οποίων και η Ισπανία που ήδη εμφανίζεται να οδεύει προς εκλογές και άρα δυνητικά αδυνατεί να ταχθεί σε ένα τέτοιο σχήμα, θεωρείται ιδιαίτερα αμφίβολο ότι θα προσέδιδε στην κυβέρνηση της Αθήνας την ικανή και αναγκαία διαπραγματευτική ισχύ ώστε να ικανοποιήσει τον διακαή της πόθο περί χαμηλότερων πρωτογενών πλεονασμάτων μετά το 2018.

Το τρίτο πρόγραμμα ή μνημόνιο με τους δανειστές συνήφθη μόλις προ έτους, εγκρίθηκε από σειρά κοινοβουλίων και ελάχιστη είναι η διάθεση της συντριπτικής πλειονότητας των εταίρων να επανέλθουν στην επανεξέταση των στόχων του.

Αντιστοίχως, όμως, η καθυστέρηση στην ολοκλήρωση της τρέχουσας αξιολόγησης καθυστερεί και την εναγωνίως αναμενόμενη από την Αθήνα έναρξη της συζήτησης για το χρέος, από την οποία εκτιμάται ότι θα κριθεί και η συμμετοχή ή μη του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα και βεβαίως οι όποιοι στόχοι του.

Υπό το πρίσμα όλων αυτών και κυριότερα των συνεπειών που συνεπάγεται για την ελληνική οικονομία η παράταση της παρούσης αβεβαιότητας, το μόνο χρήσιμο για τον τόπο θα ήταν να μην επαναληφθούν τα περσινά ατοπήματα και η αξιολόγηση να κλείσει, όντως, με «μια ανάσα»!