Η «μεγάλη» εικόνα!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η συνολική εικόνα δεν μπορεί παρά να αποτελείται από το άθροισμα των επιμέρους μερών της.

Έτσι, όταν τμήματα αυτής της εικόνας κυριαρχούν έναντι του συνόλου, δεν μπορεί παρά να υπάρχει αλλοίωση και απώλεια του οφέλους που θα μας προσέφερε ολόκληρη η εικόνα, ή άλλως πώς, η περίφημη «big picture», όπως λένε οι φίλοι μας οι Αμερικανοί.

Με ιδιαίτερη διαύγεια και σαφήνεια, ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, Jack Lew, ο οποίος θα βρεθεί σήμερα στην Αθήνα για συναντήσεις με τον πρωθυπουργό και το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, μας υπενθύμισε χθες την ύπαρξη αυτής της «μεγάλης εικόνας».

Μας είπε, δηλαδή -σε ελεύθερη μετάφραση- ότι σε αυτή τη γωνιά της υφηλίου, η Ελλάδα πρέπει να είναι άγκυρα σταθερότητας και η σημερινή της δεινή οικονομική θέση τής στερεί -και κατ' επέκταση και από τους συμμάχους της- αυτόν τον ρόλο.

Για την ακρίβεια, ο κ. Lew εξειδίκευσε το ζήτημα πέραν πάσης προσδοκίας, όχι μόνον συνδέοντας άμεσα τις πρόσφατες εξελίξεις στην Τουρκία με την ανάγκη να αποτελέσει η Ελλάδα παράγοντα σταθερότητας στην περιοχή, αλλά κάνοντας ένα βήμα παραπέρα, τονίζοντας τη σημασία ελάφρυνσης του δημόσιου χρέους, ως προϋπόθεση οικονομικής ανάκαμψης και ανάκτησης της γεωπολιτικής ισχύος της χώρας μας στη Ν.Α. Ευρώπη.

«Θα ήλπιζα [η πρόσφατη τοπική αναστάτωση] να αλλάξει το κλίμα στο οποίο διεξάγονται οι συζητήσεις για την ελάφρυνση χρέους, γιατί από μόνο του αυτό είναι σωστό να γίνει και γιατί η Ελλάδα βρίσκεται σε μια γεωπολιτικά σημαντική θέση και είναι καλή στιγμή να ενισχυθεί το οικονομικό της μέλλον», δήλωσε ο φίλτατος Lew.

Με ελάχιστες κουβέντες, δηλαδή, έφερε στο φως, πέραν πάσης αμφιβολίας, την πολιτική «μυωπία» και απουσία διορατικότητας που χαρακτηρίζει τους Ευρωπαίους εταίρους και δανειστές μας στο ζήτημα αυτό, καθ' όλη τη διάρκεια της ελληνικής κρίσης και ιδίως τα τελευταία έτη.

Εάν παραμερίσουμε -έστω προς στιγμήν- την τερατώδη ανάγκη μεταρρυθμίσεων που χαρακτηρίζει σήμερα την Ελλάδα, η δυνατότητά της να ανακάμψει άπτεται κυρίως της αποκατάστασης των όρων ρευστότητας στην οικονομία.

Μίας διαδικασίας η οποία αφορά -ευλόγως- το ύψος των πρωτογενών πλεονασμάτων που εμφανίζει ετησίως ο προϋπολογισμός και άρα των κεφαλαίων που στερεί έτσι από την οικονομία.

Επαναπροσδιορισμός του «προφίλ» του ελληνικού δημόσιου χρέους, ήτοι της διάρκειας και του επιτοκιακού του κόστους, θα σήμαινε μείωση του κόστους εξυπηρέτησής του και άρα μικρότερα πρωτογενή πλεονάσματα, καθιστώντας έτσι τη συνολική εξίσωση της ελληνικής κρίσης ευχερέστερα επιλύσιμη.

Κάτι το οποίο, όπως ακούσαμε πρόσφατα και από τα χείλη του φίλτατου Μοσκοβισί, ούτε που θέλουν να ακούσουν οι Ευρωπαίοι εταίροι και δανειστές μας.

Οι δύο κυριότεροι λόγοι για τη στάση τους αυτή αφορούν πρώτον το έλλειμμα αξιοπιστίας που εξακολουθεί να φέρει η Ελλάδα και οι κρατούντες τα ηνία της, καθώς και οι εσωτερικές πολιτικές σκοπιμότητες των εταίρων μας, υπό το φως και της πρόσφατης απόφασης περί Brexit.

Έτσι, όμως, το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η περαιτέρω καθήλωση της Ελλάδας σε κατάσταση οικονομικής δυσπραγίας και η περαιτέρω αποδυνάμωση του γεωστρατηγικού της ρόλου.

Αυτό το τόσο απλό και σαφές θύμισε χθες ο φίλτατος Lew, τόσο σε εμάς -αν και μάλλον δεν χρειαζόταν- όσο και προς τους εταίρους και δανειστές μας, όπου μάλλον εξακολουθεί να... χρειάζεται.

Όσο «θεάρεστες» και σοφές, όμως, κι αν ήσαν οι επισημάνσεις του, ούτε το χέρι στην τσέπη καλείται να βάλει η χώρα του -σε αντίθεση με τους εταίρους μας-, ούτε και να δείξει εμπιστοσύνη προς όσους κρατούν τα ηνία στην Ελλάδα, πως θα υλοποιήσουν τις δεσμεύσεις τους.

Αν κριτήριο, δε, είναι η ταχύτητα υλοποίησης των συμφωνηθέντων, τότε μάλλον θα αργήσουν πολύ να πειστούν...