Όταν το προφανές παραμένει... ζητούμενο!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Σε μια χώρα η οποία έδινε για χρόνια συντάξεις σε... νεκρούς και επιδόματα αναπηρίας... σε απόλυτα υγιείς ανθρώπους, η είδηση ότι συγκροτείται «ειδική συντονιστική επιτροπή» στο υπουργείο Οικονομικών, με αντικείμενο τη μελέτη τρόπων διασύνδεσης του μητρώου φορολογουμένων με το Εθνικό Δημοτολόγιο, όφειλε να ηχεί -αν μη τι άλλο- χαρμόσυνα.

Αν αναλογιστεί κανείς, όμως, ότι έπρεπε να κυλήσουν έξι χρόνια μνημονίου έως ότου το ελληνικό Δημόσιο καταλήξει στην απόφαση αυτή, τα κυρίαρχα συναισθήματα δεν μπορεί να είναι άλλα, παρά αυτά της οργής και της πλήρους απογοήτευσης.

Η Ελληνική Πολιτεία, προς την οποία εμπιστεύεται τα χρήματά του ο κάθε συνεπής φορολογούμενος αυτής της χώρας, παρά τις αποκαλύψεις -περίπου προ εξαετίας- των παραπάνω φαινομένων διαφθοράς -που συνέβαιναν είτε... «κατά μόνας», είτε από οργανωμένα κυκλώματα, όπως στην περίπτωση των επιδομάτων αναπηρίας-, μόνο σήμερα προχωρά σε στοιχειώδεις κινήσεις θωράκισής της.

Σε μια εποχή κατά την οποία στις χώρες του λεγόμενου Δυτικού Κόσμου, οι ηλεκτρονικές διασταυρώσεις κάθε λογής βρίσκονται στην «πρώτη γραμμή», όχι μόνον της μάχης κατά της διαφθοράς αλλά της αποτελεσματικής λειτουργίας της κρατικής μηχανής και της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών προς τον πολίτη, στην Ελλάδα εμφανιζόμαστε ακόμη να ανακαλύπτουμε τον τροχό, συγκροτώντας επιτροπές που «θα» μελετήσουν το ζήτημα!

Αν μη τι άλλο, στη διάρκεια των τελευταίων ετών εκτιμάται ότι τα φαινόμενα διαφθοράς του είδους αυτού έχουν λιγοστέψει, χάρη στις απανωτές απογραφές δικαιούχων στις οποίες προχώρησαν τα ασφαλιστικά ταμεία.

Όμως, το γεγονός και μόνον ότι χρειάστηκαν τόσα χρόνια και δύο χρεοκοπίες του κράτους, έως ότου αποφασιστεί η λειτουργία ενός ολοκληρωμένου συστήματος διασύνδεσης του φορολογικού μητρώου με το Εθνικό Δημοτολόγιο, δίκην προστασίας από την τυχόν επανάληψη των φαινομένων αυτών, συνιστά μια σύγχρονη τραγωδία, υπό το φως της συνεχιζόμενης «αφαίμαξης» του κάθε συνεπούς φορολογούμενου.

Ενός ανθρώπου, ο οποίος αν και επωμίζεται το πλήρες βάρος της υπερφορολόγησης των εισοδημάτων και της περιουσίας του, εξακολουθεί να λαμβάνει υπηρεσίες χαμηλού επιπέδου από την κρατική μηχανή, σε όποια έκφανσή της.

Πέρα και πάνω από εκτιμήσεις ή και θεωρίες συνωμοσίας σχετικά με τα αίτια της συνεχιζόμενης αναποτελεσματικότητας της κρατικής μηχανής στην Ελλάδα, οι οποίες συμπεριλαμβάνουν και τη δημιουργία «αιτίων» για την αιτιολόγηση της ύπαρξής της στο σημερινό της εύρος, είναι απολύτως σαφές ότι το βασικό της ζητούμενο παραμένει ο εκσυγχρονισμός.

Όταν στις λεγόμενες «προηγμένες χώρες» ο πολίτης θεωρεί αυτονόητη τη δυνατότητα εξασφάλισης των κάθε λογής δημόσιων εγγράφων που τον αφορούν, από την άνεση της οικίας του ή του τόπου εργασίας του ή ακόμη και μέσω του κινητού του τηλεφώνου, γιατί στην Ελλάδα πρέπει ακόμη να συγκροτούμε... «επιτροπές» που θα μελετήσουν το θέμα;

Ίσως διότι παραμένει κυρίαρχη ακόμη η εκτίμηση, τόσο μεταξύ του πολιτικού προσωπικού της χώρας όσο και των δημόσιων λειτουργών της, ότι τα κονδύλια που διαχειρίζεται το κράτος αφορούν το λεγόμενο «δημόσιο χρήμα» και όχι το χρήμα που ο κάθε πολίτης καταβάλλει από την τσέπη του και εις βάρος της αγοραστικής δύναμης του ιδίου και της οικογενείας του.

Εάν η εκτίμηση αυτή δεν μεταβληθεί και μάλιστα κατά τρόπο ριζικό, θα παραμείνουμε μια χώρα όπου, μεταξύ πολλών άλλων, ο πολίτης δεν μπορεί να βρει το δίκιο του -αφού οι καθυστερήσεις στο σύστημα απονομής Δικαιοσύνης φθάνουν έως και τον βαθμό της αρνησιδικίας, οι συντάξεις απονέμονται με τερατώδη καθυστέρηση και η γραφειοκρατία –από κοινού με τη διαφθορά- συνεχίζουν να «βασιλεύουν»!

Αυτό θέλουμε;