Πολλές οι φωνές, ένα το μήνυμα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Εάν υπάρχει μια παράμετρος στην οποία συμφωνούν άπαντες, συμπεριλαμβανομένου του φίλτατου Τσακαλώτου, του «κομισάριου» Μοσκοβισί, των εκπροσώπων των κυριότερων παραγωγικών τάξεων, αλλά και σειράς διεθνών και εγχώριων οίκων, αυτή είναι ότι η ταχεία και πιστή ολοκλήρωση του προγράμματος προσαρμογής θα οδηγήσει τη χώρα μια ώρα αρχύτερα εκτός κρίσης.

Ακόμη και ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος, Γ. Στουρνάρας, ο οποίος έχει καταστήσει σαφή την εκτίμησή του πως απαιτούνται χαμηλότεροι στόχοι πρωτογενών πλεονασμάτων, περιέγραψε χθες, απευθυνόμενος προς τα μέλη του ΣΕΒ, τις «πέντε προϋποθέσεις για την ανάκαμψη», οι οποίες, εν πολλοίς, αφορούν όσα ήδη προβλέπονται στο γ' μνημόνιο, καλώντας για την ταχεία υλοποίησή του.

Έτσι, λοιπόν, ηχεί περίπου ωσάν η ελληνική κυβέρνηση να θέλει την «πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο», όταν -και πάλι διά στόματος Τσακαλώτου- ζητά αναθεώρηση αυτών των στόχων και μάλιστα μόλις ένα χρόνο μετά τη δέσμευσή της ότι θα τους υλοποιήσει.

Προμηνύει, δε, παντός είδους δεινά η έμμεση πλην σαφής τοποθέτησή της, ότι θα καθυστερήσει την κατάθεση του Μεσοπρόθεσμου προγράμματος, επιδιώκοντας την προηγούμενη χαλάρωση των δημοσιονομικών στόχων.

Μετά το περυσινό πρώτο εξάμηνο της «αυταπάτης» και εν μέσω ενός ιδιαίτερα ρευστού και ασταθούς διεθνούς περίγυρου, αλλά και συνεχιζόμενης εγχώριας ύφεσης, η Αθήνα εμφανίζεται για ακόμη μία φορά να δοκιμάζει τις αντοχές των εταίρων και δανειστών της, επισπεύδοντας τη συζήτηση ενός ζητήματος το οποίο, ούτως ή άλλως, όλοι συμφωνούν ότι οφείλει να συζητηθεί, αλλά όχι κατά την παρούσα χρονική συγκυρία, για λόγους που αφορούν και την αξιοπιστία της ελληνικής πλευράς.

Η μεταρρυθμιστική κόπωση, για την οποία έκρουσαν τον κώδωνα του κινδύνου πρόσφατα οι Βρυξέλλες και υπαινίχθηκε χθες εκ νέου ο Μοσκοβισί, καθώς και το ενδεχόμενο μονομερών ενεργειών εκ μέρους της Ελλάδας σε ό,τι αφορά στους στόχους των πρωτογενών πλεονασμάτων, κυριολεκτικά, ναρκοθετούν την εμπιστοσύνη προς την ελληνική οικονομία και την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να υλοποιήσει το μνημόνιο.

Δίχως αμφιβολία, η σχέση με το ΔΝΤ, το χρέος και τα πρωτογενή πλεονάσματα αποτελούν, όντως, ένα «κουβάρι», το ξετύλιγμα του οποίου, ωστόσο, προϋποθέτει ότι η Αθήνα θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της, συμβάλλοντας έτσι στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης εταίρων και δανειστών ως προς τις προθέσεις της.

Μόλις ένα χρόνο μετά την υπογραφή του τρίτου κατά σειρά μνημονίου και δίχως την προηγούμενη εκπλήρωση του ευρύτατου προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων και μεταρρυθμίσεων, το αίτημα της Αθήνας για χαλάρωση των στόχων των πρωτογενών πλεονασμάτων είναι βέβαιο ότι προσκρούει σε «τοίχο» αμφιβολιών ως προς την αποφασιστικότητά της να τηρήσει τα ήδη «συμπεφωνημένα».

Όταν, δε, όλα αυτά συμβαίνουν στον απόηχο της απόφασης για Brexit, η οποία θα μονοπωλεί τις διεργασίες της ΕΕ για το επόμενο διάστημα, της ευρύτερης γεωπολιτικής αστάθειας, της τρομοκρατίας, αλλά και της προσφυγικής κρίσης, είναι βέβαιον ότι το τελευταίο ζήτημα που επιθυμεί η Ευρώπη είναι η αναβίωση της ελληνικής κρίσης.

«Είναι καιρός για κανονικότητα, σταθερότητα και εφαρμογή», ήταν το χθεσινό μήνυμα Μοσκοβισί προς την Ελλάδα και είναι ένα απολύτως σωστό μήνυμα.

Εντέλει, ως θα όφειλε να γνωρίζει η ελληνική κυβέρνηση, η επίτευξη των στόχων πρωτογενών πλεονασμάτων, στους οποίους συμφώνησε πέρυσι, δεν εξασφαλίζεται μόνον μέσω της υπερφορολόγησης -και των υφεσιακών επιπτώσεών της- αλλά και μέσω της περικοπής των δαπανών...

Κάτι που εμφανίζεται να «ξεχνά»...