Ώρα να κλείνουν τα μέτωπα!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Πέρυσι τέτοιο καιρό, ακόμη κι αν η πολυτέλεια του χρόνου φαινομενικά είχε χαθεί, ήμασταν «πρώτο τραπέζι» στην ευρωπαϊκή «πίστα» και μπορούσαμε να μονοπωλούμε το ενδιαφέρον.

Κάτι που πράξαμε αφειδώς, ελέω «Γιάνη» και «αυταπάτης».

Πλέον, είμαστε -αν όχι στη «γαλαρία» - τουλάχιστον σε κάποιο από τα τραπέζια του «βάθους», γεγονός όχι απαραίτητα αρνητικό.

Το κράμα έντασης και αστάθειας που χαρακτηρίζει την ευρύτερη «γειτονιά» μας, μετά την απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία, το μπαράζ τρομοκρατικών επιθέσεων στην καρδιά της Ευρώπης και την απόφαση περί Brexit, καλεί όχι μόνο για αυξημένη εγρήγορση και υπευθυνότητα σε όλα τα «μέτωπα», αλλά και για το «κλείσιμο» των σημαντικών εκκρεμοτήτων περί το ελληνικό ζήτημα.

Ασφαλώς, δε, καλεί για την αποφυγή τυχόν νέων ατοπημάτων, βάσει του όποιου υπολείμματος «αυταπάτης» ενδεχομένως ακόμη υπάρχει...

Όσο στωική κι εάν είναι η προσέγγιση ή η ανάλυση των όσων συμβαίνουν στην Τουρκία, προσμετρώντας τη σύγκρουση του καθεστώτος Ερντογάν με τους κεμαλιστές, τους ισλαμιστές του Γκιουλέν, τους Κούρδους, αλλά βεβαίως και τις ιδιότυπες σχέσεις του με τον ακραίο ισλαμισμό, μόνο ασφαλές συμπέρασμα παραμένει η επί μακρόν διατήρηση της ρευστότητας και της αναταραχής στη γείτονα.

Μιας κατάστασης η οποία -υπό μάλλον ακραίες, πλην ορατές, προϋποθέσεις- θα μπορούσε να βρει «αντίβαρο» στην ύπαρξη έντασης π.χ. στο Αιγαίο ή αλλού στα σύνορά της, αναπροσανατολίζοντας έτσι την εκεί εσωτερική ατζέντα.

Στην Ευρώπη, το «μενού», ούτως ή άλλως, φέρει την ονομασία «η ΕΕ μετά το Brexit» και θα μονοπωλούσε την προσοχή όλων, εάν εξέλειπε η παράμετρος της ισλαμικής τρομοκρατίας, η οποία ρίχνει βαριά τη σκιά της, μεταφέροντας τη συζήτηση από το «περισσότερη ή λιγότερη Ευρώπη», στο σαφώς δυσχερέστερο ζήτημα «τι είδους Ευρώπη;» και στις όποιες προεκτάσεις του, συμπεριλαμβανομένης βεβαίως της προσφυγικής κρίσης.

Υπό το πρίσμα αυτό, τόσο ο χρόνος όσο και η υπομονή αναφορικά με το ελληνικό ζήτημα εκλείπουν.

Κυριότερα, όμως, εκλείπουν δεδομένης της μακράς ύφεσης που μαστίζει τον τόπο και της νέας αρνητικής τροπής που λαμβάνει η οικονομική δραστηριότητα, οι κυριότερες προβλέψεις για την πορεία της οποίας αναθεωρούνται επί τα χείρω, παρά τη -μερική- ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης του προγράμματος προσαρμογής εκ μέρους των εταίρων και δανειστών.

Η επικείμενη έναρξη του δεύτερου «γύρου» αυτής της αξιολόγησης αλλά και η συνολικότερη συζήτηση περί των στόχων πρωτογενούς πλεονάσματος και βεβαίως της βιωσιμότητας του ελληνικού δημόσιου χρέους οφείλουν, έτσι, να διεξαχθούν κατά τρόπο ιδιαίτερα αποτελεσματικό και «αναίμακτο».

Παρά την καταλυτική σημασία καθενός από τα ζητήματα αυτά για τη ζωή όλων μας, η αντιμετώπισή τους οφείλει να μην οδηγήσει σε νέες εντάσεις και αντιπαραθέσεις με τους Ευρωπαίους εταίρους και δανειστές μας.

Αντίθετα, η ταχεία ολοκλήρωσή τους, με την υλοποίηση των προαπαιτούμενων ενεργειών στις οποίες έχει δεσμευτεί η χώρα μας μόλις προ έτους -προφανώς συμπεριλαμβανομένων και των στόχων περί πρωτογενών πλεονασμάτων του προϋπολογισμού- θα ενδυνάμωνε την εμπιστοσύνη προς την ελληνική οικονομία, εκ μέρους τόσο των εταίρων και δανειστών μας όσο και της διεθνούς επενδυτικής κοινότητας.

Με λίγα λόγια, θα οδηγούσε τη χώρα μας εκτός κρίσης –και μάλιστα μια ώρα αρχύτερα-, εν μέσω ενός ιδιαίτερα ασταθούς γεωπολιτικού περιβάλλοντος, οιαδήποτε πτυχή του οποίου, δυνητικά, θα μπορούσε να επηρεάσει κατά τρόπο αρνητικό και την Ελλάδα.

Τελειώνετε, φίλτατοι, λοιπόν...