Δώστε και τα... υπουργεία!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Το ζήτημα στην υπόθεση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ δεν αφορά ούτε στα 45 εκατ. ευρώ που προσφέρουν οι ιταλικοί σιδηρόδρομοι -υπό ιδιωτικοποίηση και οι ίδιοι, το 2017-, ούτε καν στην «ανάσα» που παίρνει ο κρατικός προϋπολογισμός, ο οποίος πλέον ξεχνά το θέμα των κρατικών ενισχύσεων άνω των 700 εκατ. ευρώ, που όφειλε να επιστρέψει σε περίπτωση που δεν προχωρούσε η πώληση.

Κυριότερα, η υπόθεση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ αφορά, πρώτον, στο ότι το ελληνικό Δημόσιο απαλλάσσεται από μια τερατώδη πηγή ελλειμμάτων (συσσωρευμένες ζημίες 870 εκατ. ευρώ), δεύτερον, ότι πλέον υπάρχει ελπίδα αύξησης της αποτελεσματικότητας του μεταφορικού έργου που εκτελεί αυτή η εταιρία, γεγονός με ευρύτερες αναπτυξιακές συνέργειες, και τρίτον, ότι -έστω και έτσι- υπάρχει μια σοβαρή ψήφος εμπιστοσύνης στην πορεία της ελληνικής οικονομίας.

Σαφέστατα, δε, η υπόθεση δεν προσφέρεται για την άσκηση ανέξοδης αντιπολίτευσης εκ μέρους όσων υπενθυμίζουν την αντίστοιχα λαϊκιστική κριτική που είχε ασκήσει προ ετών ο φίλτατος κ. Σταθάκης, κρίνοντας ως «ξεπούλημα» το ενδεχόμενο πώλησης της εταιρείας έναντι 300 εκατ. ευρώ από την τότε κυβέρνηση της ΝΔ.

Εάν υπάρχει ένα ζήτημα το οποίο αναδεικνύεται από την υπόθεση της πώλησης της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, αυτό αφορά στην αποτελεσματικότητα που μπορεί να έχει αυτή η εταιρεία και στη σχέση κόστους-οφέλους που συνεπάγεται η διατήρηση ή η εκποίησή της -όπως και οποιασδήποτε άλλης κρατικής επιχείρησης- για την τσέπη του φορολογούμενου πολίτη.

Εάν υπάρχει ένα πρόβλημα -σήμερα αλλά και επί δεκαετίες τώρα- με τον ελληνικό δημόσιο τομέα, αυτό -δίχως άλλο- αφορά στην αποτελεσματικότητά του και στο τελικό προϊόν που αυτός παράγει, σε σχέση με όσα πληρώνει για την εξασφάλισή του ο κάθε φορολογούμενος.

Σε μια χώρα στην οποία το Υπουργείο Εξωτερικών δαπανά πάνω από ένα έτος για την ολοκλήρωση της μετάφρασης του βουλεύματος που ήταν απαραίτητο για μία εκ των διασημότερων δικαστικών υποθέσεων στη χώρα, αυτή της Siemens, με απότοκο το δικαστικό φιάσκο που ακολούθησε, ας μην αναζητούμε «δάφνες» αποτελεσματικότητας.

O τίτλος του παρόντος πονήματος, όσο προκλητικός κι αν εμφανίζεται, δεν αποτελεί προτροπή εκποίησης δημόσιων υπηρεσιών, κάτι που δεν έχει συμβεί ούτε στις πλέον φιλελεύθερες οικονομίες της υφηλίου.

Σαφέστατα, όμως, αφορά την ανάγκη βελτίωσης της σχέσης κόστους-οφέλους για τον κάθε φορολογούμενο, τον κάθε πολίτη αυτής της χώρας.

Δουλειά κάθε συντεταγμένης πολιτείας -και των τριών σαφώς διακριτών εξουσιών που οφείλει να διαθέτει- είναι η διαμόρφωση του πλαισίου των κανόνων και η επίβλεψη της εφαρμογής τους από όλους. Από αυτό το πλαίσιο απορρέουν οι συνθήκες ασφάλειας και ευημερίας.

Αυτή τη θεμελιώδη συνταγματική υποχρέωση την έχουμε ξεχάσει προ πολλού στην Ελλάδα, ελέω του διαβόητου πελατειακού κράτους, ανεξαρτήτως του χρώματος της εκάστοτε κυβέρνησης.

Ως αποτέλεσμα, ο συνεπής φορολογούμενος πολίτης βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπος πρώτον, με το φαινόμενο της υπερφορολόγησης -το οποίο έχει τις ρίζες του τόσο στη συντήρηση της κρατικής μηχανής, όσο και των χρεών που αυτή δημιούργησε στη διάρκεια του παρελθόντος-, και δεύτερον, με προσφερόμενες υπηρεσίες -και αποτελεσματικότητα- ιδιαίτερα χαμηλού επιπέδου.

Η έννοια του κινήτρου -πέραν του φιλότιμου ενός τμήματος του δημοσιοϋπαλληλικού προσωπικού- είναι απούσα, τα μέσα συχνά είναι πενιχρά και ο συντονισμός, κατά κανόνα, ελλιπής.

Προς επίρρωση του γεγονότος αυτού, μη σταθείτε στα ιδιαίτερα απογοητευτικά αποτελέσματα σχετικά με τη λειτουργία του δημόσιου τομέα, όπως αυτά που δημοσίευσε χθες το ΚΕΠΕ, αλλά αναζητήστε τις προσωπικές σας εμπειρίες από την όποια επαφή σας με το «κράτος» και τις υπηρεσίες του.

Έτσι, λοιπόν, κάθε κίνηση η οποία στοχεύει στη βελτίωση αυτής της σχέσης κόστους-οφέλους για τα χρήματα που καταβάλλει ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας, δεν μπορεί παρά να είναι «θεάρεστη».

Ας κάνει το κράτος κανονικά την δουλειά του -όπως θα όφειλε να την κάνει- και θα έχει ικανοποιήσει τους λόγους ύπαρξής του.

Τα υπόλοιπα μπορούν να τα κάνουν και άλλοι...