Μη ρωτάς τους Κινέζους, ρώτα τους... Έλληνες

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Οι έξι προτάσεις που αποτέλεσαν τη βάση των, όντως επιτυχημένων, οικονομικών συζητήσεων του πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα στην Κίνα, συμπεριελάμβαναν -πέραν σειράς άλλων- και τη «διερεύνηση της δυνατότητας ναυπηγοεπισκευαστικής δραστηριότητας στην Ελλάδα».

Με λίγα λόγια, την πιθανότητα είτε μίας ελληνο-κινεζικής συνεργασίας, σε επίπεδο τεχνογνωσίας ή άλλο, είτε ακόμη και μίας απευθείας επένδυσης σε αυτόν τον τομέα, εκ μέρους μίας εκ των σημαντικότερων χωρών στη ναυπηγική παγκοσμίως.

Μία πρόταση, ενδεχομένως, με πολύ «ψωμί» για τη μαραζωμένη και παραπαίουσα ελληνική ναυπηγική ή ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία, η οποία επανέφερε στην επιφάνεια ένα ερώτημα σχεδόν τόσο παλιό, όσο και τα δεινά που υφίσταται την τελευταία τριακονταετία αυτός ο τομέας στην Ελλάδα: Γιατί δεν επενδύουν οι Έλληνες εφοπλιστές στη χώρα τους;

Μιλώντας πρόσφατα στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, μία κορυφαία προσωπικότητα της ελληνικής ναυτιλίας, ο καπετάν Παναγιώτης Τσάκος, έκανε λόγο για «την ισορροπία των δισεκατομμυρίων».

Αναφερόμενος στην πρωθυπουργική επίσκεψη και στα αποτελέσματά της, μίλησε για σύσφιξη των σχέσεων των δύο πλευρών, γεγονός το οποίο θεώρησε ως καλό σημάδι. «... για να έρθει επιτέλους μία ισορροπία μεταξύ των δισεκατομμυρίων. Η Ελλάς επενδύει διά της ελληνικής ναυτιλίας πέντε δισεκατομμύρια τον χρόνο, τουλάχιστον. Όταν η Κίνα επενδύει πέντε δισεκατομμύρια δολάρια στην Ελλάδα, τότε θα είμαστε στα ίσια μας και τότε θα συντελέσει όσο τίποτε άλλο στην πολυπόθητη ανάπτυξη της χώρας μας», είπε ο καπετάν Τσάκος.

Αυτό που δεν ανέφερε, ωστόσο, έχει να κάνει με τους λόγους για τους οποίους οι Έλληνες εφοπλιστές επιλέγουν -μεταξύ σειράς άλλων χωρών- και την Κίνα για την κατασκευή των πλοίων τους.

Όπως έχει επισημάνει το Euro2day σε δημοσίευμά του υπό τον τίτλο «Η ''κατάρα'' των ελληνικών ναυπηγείων», οι λόγοι που άπτονται αυτού του φαινομένου δεν αφορούν μόνο στη μισθολογική ψαλίδα μεταξύ Κίνας και Ελλάδας ή ακόμη και μεταξύ Ελλάδας - Ρουμανίας, όπου πρόσφατα ο φίλτατος Τσάκος έκτισε τρία πλοία.

Κυριότερα, αφορούν στη δυνατότητα εξεύρεσης ευνοϊκής χρηματοδότησης -την οποία η Κίνα προσφέρει περίπου αφειδώς-, αλλά και στη βεβαιότητα ότι το πλοίο θα παραδοθεί εγκαίρως και στη βάση της συμφωνίας που έχει συναφθεί.

Αμφότεροι αυτοί οι λόγοι αποτρέπουν τους Έλληνες εφοπλιστές, όχι μόνο σήμερα αλλά επί δεκαετίες τώρα, να παραγγέλνουν πλοία σε ελληνικά ναυπηγεία.

Ο φόβος των απεργιών, η ανησυχία του «εγκλωβισμού» μίας επένδυσης σε κάποια απεργιακή αναταραχή και η συνεπακόλουθη απώλεια ναύλων ή της δυνατότητας μεταπώλησης του πλοίου, οδηγούν τους Έλληνες εφοπλιστές μακριά από την Ελλάδα και σε χώρες, όχι μόνο όπως η Κίνα, αλλά και η Κορέα, η Ιαπωνία ή η Γερμανία, όπου πέραν του όρου «απεργία» είναι κατανοητή και η σημασία του όρου «εργασιακή ειρήνη».

Υπό αυτό το πρίσμα και δεδομένου ότι οι Έλληνες εφοπλιστές εξακολουθούν να επενδύουν στο αντικείμενό τους, ο φίλτατος κ. Τσίπρας ίσως θα ήταν σκόπιμο να επαναπροσανατολίσει τις προτάσεις και τα ερωτήματά του σχετικά με το ενδεχόμενο αναβίωσης της ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας στην Ελλάδα, από την Κίνα, προς την ίδια τη χώρα του.

Πάντα υπάρχουν κάποια πλεονεκτήματα που μπορεί κάποιος να εκμεταλλευτεί...

Εάν δεν είναι τα χαμηλά μεροκάματα, όπως στην Κίνα, ή η υψηλή εξειδίκευση, όπως στην Ιαπωνία, ίσως είναι η ποιότητα και ο τρόπος κατασκευής ορισμένων πλοίων...

Για να λάβεις τις σωστές απαντήσεις, όμως, πρέπει να απευθύνεις τις ερωτήσεις σου εκεί όπου πρέπει και κυριότερα να ακούσεις τι έχουν να σου πουν... Και είναι πολλά!