Πάρτε το απόφαση!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η αξία των αποκαλύψεων Γκάλμπρεϊθ σχετικά με την ύπαρξη «plan B» ή «plan X», όπως φέρονται να το ονόμαζαν τότε, δεν έγκειται μόνο στο περιεχόμενό τους, ήτοι τους σχεδιασμούς περί «νέας δραχμής», κήρυξης κατάστασης έκτακτης ανάγκης, εθνικοποίησης της ΤτΕ, πολιτικής επιστράτευσης δημοσίων υπαλλήλων κ.α.

Κυριότερα, η αξία τους έγκειται στο γεγονός ότι τελικά αυτοί οι σχεδιασμοί απορρίφθηκαν, πέρυσι τον Μάιο, όπως λέει ο Γκάλμπρεϊθ (ή και αργότερα) από την κυβέρνηση του τόπου.

Παρέμειναν όλα αυτά τα πράγματα, δηλαδή, απλώς σχεδιασμοί επί χάρτου και καταχωνιάστηκαν σε κάποιο συρτάρι του πρωθυπουργικού γραφείου.

Μπορεί το άκουσμα και μόνον των σχεδιασμών αυτών να ηχεί κατά τρόπο αποτρόπαιο και καταστροφικό για την πορεία του τόπου, μπορεί εάν εφαρμόζονταν να οδηγούσαν σε ευρεία κοινωνική αναταραχή και κατά προέκταση στην ανάγκη καταστολής της, όμως όλα αυτά δεν έγιναν, παρά το αποτέλεσμα του περυσινού δημοψηφίσματος…

Αντίθετα, όπως όλοι γνωρίζουμε, η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα προχώρησε εν μέσω θέρους στην υπογραφή του τρίτου κατά σειρά μνημονίου, αναγνωρίζοντας -και έχοντας απορρίψει εκ των προτέρων- τις τραγικές συνέπειες των σχεδιασμών των φίλτατων Γκάλμπρεϊθ και Βαρουφάκη.

Έτσι, η διαβόητη, σύμφωνα με ορισμένους, περίφημη, κατά άλλους, «κωλοτούμπα», έγινε γεγονός και χάρη σε αυτήν μπορεί σήμερα η χώρα, ένα χρόνο μετά την περυσινή της περιπέτεια, να στέκει στα πόδια της.

Μπορεί, δηλαδή, να πληρώνει τις υποχρεώσεις της προς τους διεθνείς δανειστές της, να (μισο)πληρώνει τους εγχώριους προμηθευτές της, να έχει ακόμη ως νόμισμα το ευρώ και να διατηρεί τις όποιες ελπίδες για το μέλλον της.

Απότοκο, βεβαίως, όλης αυτής της ιστορίας παραμένουν οι κεφαλαιακοί περιορισμοί, τα χιλιάδες επιχειρηματικά λουκέτα, όπως και ο υψηλότερος «λογαριασμός» που έχει να αντιμετωπίσει ο συνεπής φορολογούμενος.

Όμως, τι να κάνουμε; Αυτά είναι τα επίχειρα των… επιλογών του.

Έτσι, λοιπόν, ποιο είναι το μήνυμα που απευθύνει ο Έλληνας πρωθυπουργός Α. Τσίπρας προς τους εταίρους και δανειστές μας, όταν ένα χρόνο μετά το δημοψήφισμα χαρακτηρίζει «το ΟΧΙ του λαού μας, κορυφαία πράξη αντίστασης στο ευρωιερατείο της λιτότητας, αλλά και στο κατεστημένο που σχεδίαζε τον πνιγμό της χώρας προκειμένου να επιστρέψει»;

Τι ακριβώς καλείται να συνάγει οποιοσδήποτε νοήμων από την τοποθέτηση αυτή;

Ότι δεν εφαρμόζει η κυβέρνηση το μνημόνιο το οποίο υπέγραψε, ή ότι δεν ασκούνται, μέσω αυτού, πολιτικές λιτότητας και μάλιστα ακραίες, μέσω της υπερφορολόγησης;

Το μόνο, ενδεχομένως, λογικό συμπέρασμα το οποίο  μπορεί να συναχθεί, τόσο από τα λεγόμενα του πρωθυπουργού, όσο και από τη στάση που κατά διαστήματα υιοθετεί σειρά υπουργών του αναφορικά με ζητήματα ιδιωτικοποιήσεων και μεταρρυθμίσεων, είναι ότι ακόμη επικρατεί η λογική της «βαριάς καρδιάς» και του «ψηφίζουμε, αλλά δεν το θέλουμε»!

Με άλλα λόγια, του γεγονότος ότι ακόμη μια κυβέρνηση αυτού του τόπου, όπως τόσες πριν από αυτήν, δεν έχει αναλάβει τη λεγόμενη «ιδιοκτησία» του προγράμματος προσαρμογής και των μεταρρυθμίσεων που αυτό προβλέπει.

Από το 2010, που μπήκε η χώρα στη διαδικασία των μνημονίων, έως σήμερα, ουδεμία ελληνική κυβέρνηση έχει τολμήσει να αναλάβει αυτή την «ιδιοκτησία».

Μπορεί τα μέτρα που εφαρμόζονταν, συμπεριλαμβανομένης βεβαίως της υπερφορολόγησης (από εποχής Ευάγγελου Βενιζέλου, έως σήμερα), να ήταν -κυρίως- ελληνικής εμπνεύσεως, όμως η λογική της επιβολής τους αφορούσε το περίφημο «μας ανάγκασαν».

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, όμως, η Ελλάδα αποτελεί σήμερα τη μόνη χώρα της ευρωζώνης, εξ όσων αναγκάστηκαν  να καταφύγουν σε μνημόνιο (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Κύπρος), που ακόμη παραμένει σε αυτό.

Ουδέποτε θέλησε να το εφαρμόσει και ως αποτέλεσμα ουδέποτε κατόρθωσε να το ολοκληρώσει και να ξεφύγει από αυτό.

Μήπως είναι καιρός να το ξανασκεφτούμε;