Η Κριστίν πήρε (ξανά) το όπλο της

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, έδειξε χθες για ακόμη μια φορά ότι δεν είναι διατεθειμένη ούτε το… τενεκεδάκι να κλωτσήσει παρακάτω στην υπόθεση του ελληνικού δημόσιου χρέους, αλλά ούτε και να υποκύψει στις πολιτικές πιέσεις των Ευρωπαίων εταίρων και δανειστών μας.

Με την αποστομωτική και πλήρη υποβόσκουσας ειρωνείας απάντησή της «για ποια συμφωνία ελάφρυνσης χρέους μιλάτε;», η «σιδηρά κυρία» του ΔΝΤ επέδειξε αμετακίνητη αποφασιστικότητα στην πάγια θέση του Ταμείου ότι το ελληνικό πρόγραμμα, ως έχει, δεν βγαίνει και ότι οι υφιστάμενοι στόχοι περί πρωτογενών πλεονασμάτων (3,5% μετά το 2018) είναι υπερβολικοί.

Πρόκειται για μια θέση την οποία το ΔΝΤ έχει επανειλημμένως διατυπώσει, τόσο μέσω του φίλτατου κ. Π. Τόμσεν, όσο και με τον πλέον επίσημο τρόπο, με επιστολή της Κριστίν Λαγκάρντ προς τους υπουργούς Οικονομικών της ευρωζώνης, την παραμονή του τελευταίου Eurogroup, με αντικείμενο την Ελλάδα.

Ακόμη και στην -αμφίβολη- περίπτωση που το 2018 η Ελλάδα κατορθώσει να παρουσιάσει πρωτογενές πλεόνασμα 3,5%, βάσει του υφιστάμενου πακέτου μέτρων ύψους 5,4 δισ. ευρώ, τούτο θα είναι οικονομικά και κοινωνικά επιζήμιο για τη χώρα, επισήμαινε η φίλτατη Λαγκάρντ στην επιστολή της, τονίζοντας ότι ο στόχος αυτός δεν είναι διατηρήσιμος επί χρόνια, όπως απαιτεί το πρόγραμμα προσαρμογής.

Ταυτόσημη θέση πήρε πρόσφατα και ο Γιάννης Στουρνάρας, επισημαίνοντας -τόσο με άρθρο του στους Financial Times, όσο και με την Έκθεση Νομισματικής Πολιτικής της Τραπέζης της Ελλάδος- ότι είναι αδιανόητο να ζητείται από μια χώρα όπως η Ελλάδα, που έχει γνωρίσει ύφεση άνω του 25% και έχει ολοκληρώσει μια γιγάντια δημοσιονομική προσαρμογή από το 2010 έως σήμερα, να εξασφαλίζει πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 3,5% ετησίως, από το 2018 και μετά.

Όπως τόνιζε ο κ. Στουρνάρας, είναι «μη ρεαλιστικό και κοινωνικά ανέφικτο» αυτό το ζητούμενο από την Ελλάδα.

Ακόμη και ο ίδιος ο Γ. Ντάισελμπλουμ -με τον οποίο βρέθηκε σε ευθεία αντιπαράθεση χθες η Λαγκάρντ- αναγκάστηκε να δηλώσει ότι και… «οι υπουργοί αποδέχτηκαν ότι ο στόχος για πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ για πολλά χρόνια μετά το 2018 μάλλον δεν είναι ρεαλιστικός», εμμένοντας ωστόσο ότι το ζήτημα της ελάφρυνσης του χρέους θα εξεταστεί… μετά το 2018.

Πρόκειται για μια επιμονή η οποία εδράζεται αμιγώς σε πολιτικούς λόγους και όχι σε οικονομικούς.

Εδράζεται, πρώτον, στην απροθυμία σειράς κρατών-μελών της ευρωζώνης, με προεξάρχουσα τη Γερμανία, να μην ανοίξουν οι διαπραγματεύσεις για την ελάφρυνση του χρέους ενώ εκκρεμεί το βρετανικό δημοψήφισμα, δεύτερον. πριν τις προσεχείς εθνικές εκλογές  Γερμανία και τρίτον, πριν αποδείξει η παρούσα ελληνική κυβέρνηση ότι είναι αποφασισμένη να εκπληρώσει πλήρως τις δεσμεύσεις της αναφορικά με την υλοποίηση του τρίτου μνημονίου.

Πρόκειται για μια θέση, ωστόσο, η οποία καταδικάζει την Ελλάδα σε διαρκή και ασφυκτική λιτότητα και υπερφορολόγηση, παρεμποδίζοντας ευθέως τη δυνατότητά της να ανακάμψει και -κατά προέκταση- να εξυπηρετήσει ευχερέστερα τις δανειακές της υποχρεώσεις.

Η άρνηση Λαγκάρντ να συναινέσει στην περαιτέρω εμπλοκή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα -στερώντας από τους Ευρωπαίους πολιτικούς το πολιτικό επιχείρημα της παρουσίας αυτού του έγκυρου διεθνούς οικονομικού οργανισμού-, ενόσω δεν λαμβάνονται αποφάσεις για την ελάφρυνση του χρέους και άρα την αναθεώρηση των στόχων περί πρωτογενών πλεονασμάτων, συνιστά αυτή τη στιγμή -πιθανότατα- το ισχυρότερο διαπραγματευτικό «χαρτί» της χώρας μας στην υπόθεση αυτή.

Ό,τι αρνούνται να παραχωρήσουν στον φίλτατο Ευκλείδη Τσακαλώτο οι Ευρωπαίοι εταίροι και δανειστές μας, πιθανότατα θα αναγκαστούν να δώσουν στη Λαγκάρντ.

Αυτά, για να θυμόμαστε ποιοι είναι οι πραγματικοί σύμμαχοί μας στην υπόθεση αυτή.