Η στείρα άρνηση δεν χτίζει... προφίλ

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η δημοσκοπική κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και το γεγονός ότι η ΝΔ ελάχιστα ωφελείται από αυτήν, ούτε αντιφατική είναι, αλλά ούτε θα έπρεπε να εκπλήσσει.

Οι μεν βρίσκονται αντιμέτωποι με τα επίχειρα των επιλογών τους και οι δε δεν διαθέτουν πειστικό αφήγημα ως «εναλλακτική λύση».

Για την ακρίβεια, υπό το βάρος της υπερφορολόγησης, των λουκέτων, της διαρκώς επιδεινούμενης καθημερινότητας των πολιτών αλλά και του τέλους των ψευδαισθήσεων και της «ομολογημένης αυταπάτης», το μόνο που θα όφειλε να εκπλήσσει σε ό,τι αφορά στον ΣΥΡΙΖΑ είναι η διατήρηση των ποσοστών που ακόμη εμφανίζει στις δημοσκοπήσεις.

Αντίστοιχα, η έως τώρα στρατηγική της ΝΔ έχει βασιστεί στην περίφημη πρόταση Μητσοτάκη για «2% πρωτογενές πλεόνασμα, 4% ανάπτυξη», η οποία ηχεί στην καλύτερη των περιπτώσεων ως «ευχολόγιο» και στη χειρότερη, ως ουτοπία, -καθώς προϋποθέτει μια νέα επαναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές- και αδυνατεί να στρέψει ένα μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας προς τη ΝΔ.

Αν συνδυάσουμε, δε, τη ρητορική αυτή με την κοινοβουλευτική στάση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, η οποία συνοψίζεται περίπου στο «όχι σε όλα» -θυμίζοντας την αντίστοιχη στάση ΣΥΡΙΖΑ επί διακυβέρνησης Σαμαρά-, τότε είναι εύλογο γιατί ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας ακόμη αρνείται να στραφεί προς αυτήν.

Για παράδειγμα, η στάση της ΝΔ στο νομοσχέδιο για τον νέο «Αναπτυξιακό Νόμο».

Ουδείς αρνείται ότι η οικονομική κατάσταση είναι κάτι περισσότερο από άθλια.

Βαθιά και παρατεταμένη ύφεση, υψηλή ανεργία, παντελής απουσία ρευστότητας, μεταρρυθμιστική κόπωση, φορολογική εξόντωση πολιτών και επιχειρήσεων καθώς και ότι υπό το φως όλων αυτών, ελάχιστα θα συνεισφέρει στην εξομάλυνση της οικονομίας ο νέος Αναπτυξιακός Νόμος, με τη μορφή που έχει αυτός που συζητείται στη Βουλή.

Ακόμη, όμως, και σε αυτό το «ελάχιστο», πρέπει να πει κάποιος «όχι»; Τη θεωρία περί «Παναγιώταινας» την έχουν ακούσει στη ΝΔ; Επιμένουν να αρκούνται στο «ολότελα»;

Εάν η «προίκα» των 3,6 δισ. ευρώ που έχει ο Αναπτυξιακός μέχρι το 2022, δηλαδή περίπου 600 εκατ. ευρώ τον χρόνο είναι λίγα, τα «καθόλου» δεν είναι ακόμη... λιγότερα;

Εντέλει, όταν υπάρχει νομοθετικό κενό από το 2013, οπότε έληξε ο προηγούμενος αναπτυξιακός νόμος, δεν πρέπει αυτό να καλυφθεί ώστε να αρχίσει -κάπως- να ρέει το νερό στο αυλάκι για την επιχειρηματική κοινότητα;

Ας μην έχουμε αυταπάτες. Περισσότερο κοστίζει να τις συντηρούμε, όπως είδαμε, παρά ωφελεί.

Μέσω των Αναπτυξιακών Νόμων ουδέποτε είδε πραγματική ανάπτυξη αυτός ο τόπος. Κατά το παρελθόν, τα λεφτά μπορεί να δόθηκαν και εργοστάσια να άνοιξαν σε ορισμένες περιπτώσεις, όμως και οι «αμαρτίες» ήσαν πολλές.

Ο δε τελευταίος νόμος του είδους αυτού, από τα 1.276 έργα που συμπεριέλαβε, τελικά είδε να υλοποιούνται μόνον 50 και ακόμη οφείλει περί τα 6,6 δισ. ευρώ στους δικαιούχους...

Η ανάπτυξη, όπως είπε μια ψυχή, ούτε διατάσσεται, ούτε έρχεται μέσω «Αναπτυξιακών Νόμων».

Απαιτεί την ύπαρξη ενός ολοκληρωμένου πλαισίου που θα υποβοηθά την επιχειρηματικότητα και θα καθιστά τον τόπο μας φιλόξενο στις επενδύσεις -και τα στοιχεία αυτά ακόμη απουσιάζουν από την υπερφορολογημένη πατρίδα μας.

Έτσι, λοιπόν, εάν ο φίλτατος κ. Μητσοτάκης επιθυμεί όντως να αναβαπτίσει το «προφίλ» της ΝΔ σε ένα σύγχρονο μεταρρυθμιστικό κόμμα, το οποίο είναι διατεθειμένο να απομακρυνθεί από τα αμαρτήματα του πελατειακού του παρελθόντος, οφείλει να βρει ένα εμπεριστατωμένο και πειστικό αφήγημα ως προς αυτό.

Ακόμη περισσότερο, στα «οφθαλμοφανή» οφείλει να λέει και κανένα «ναι».

Τα «όχι» μπορεί να έφεραν ψήφους κατά το παρελθόν, αλλά δεν είναι βέβαιον ότι ακόμη... πείθουν.