Πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι;

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Υπό το βάρος της γενικευμένης κατακραυγής και ακόμη μιας ήττας στη μάχη των εντυπώσεων, η κυβέρνηση επέλεξε χθες την κάθετη λύση στην υπόθεση της συμμετοχής πολιτικών προσώπων σε εξωχώριες εταιρίες, υιοθετώντας την πλήρη και καθολική απαγόρευση συμμετοχής τους σε κάθε είδους εταιρία στο εξωτερικό.

Το έπραξε, δε, καθ’ υπέρβαση όσων η ίδια υποστήριζε σχετικά με την ανάγκη θέσπισης ενός νομοθετήματος, το οποίο θα διαχώριζε τις εξωχώριες εταιρίες ανάλογα με τις επιδόσεις της χώρας προέλευσής τους, σε ζητήματα φορολογικής συνεργασίας.

Έτσι, λοιπόν, μετά από ημέρες φιλολογίας περί του αντιθέτου, χθες, η φιλτάτη κα Όλγα Γεροβασίλη μάς πληροφόρησε ότι η απόφαση περί καθολικής απαγόρευσης πολιτικών προσώπων σε εταιρίες του εξωτερικού (εξωχώριες ή μη) προκρίθηκε καθώς, μεταξύ άλλων, «ήταν και εξακολουθεί να είναι αδύνατον να οριστούν νομικά»… οι εξωχώριες.

Άρα, προς τι η σπουδή νομοθέτησης της συγκεκριμένης διάταξης, η οποία πλέον καταργείται και μπορεί να προσφέρει ενδεχόμενα δυνητικά οφέλη μόνον σε όσους έχουν ήδη… εκκρεμότητες στη Δικαιοσύνη, δεδομένης της νομολογίας περί προγενέστερου ηπιότερου νομοθετήματος;

Για ακόμη μια φορά, σε αυτόν τον τόπο η ποιότητα του νομοθετείν βρίσκεται υπό αμφισβήτηση.

Όχι μόνον η συγκεκριμένη διάταξη αλλάζει εντός εικοσιτετραώρων από την ψήφισή της, αλλά και σειρά βουλευτών ή και κομμάτων δηλώνουν… κατόπιν εορτής είτε ότι δεν αντιλήφθηκαν, είτε ότι παρανόησαν, είτε οτιδήποτε άλλο, αποποιούμενοι των ευθυνών τους στην όλη υπόθεση.

Πέραν όμως αυτού, η συγκεκριμένη υπόθεση αναδεικνύει σειρά ερωτημάτων τα οποία οφείλουν να απαντηθούν νηφάλια και μακριά από τις κραυγές των τελευταίων ημερών.

Εάν η συμμετοχή πολιτικών προσώπων σε κάθε είδους εταιρίες του εξωτερικού απαγορεύεται, το νήμα αυτής της απαγόρευσης έως πού φθάνει;

Πρέπει να αγγίζει και τις τραπεζικές καταθέσεις, ακόμη κι αν αυτές αφορούν κράτη-μέλη της ΕΕ; Και εάν ναι, τότε κατά πόσον τούτο συνάδει με το κοινοτικό κεκτημένο; 

Αντίστοιχα, σε μια εποχή κατά την οποία υπάρχει η γενικευμένη πεποίθηση ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας χρήζει ανανέωσης και ότι ενδεχομένως θα ήταν χρήσιμο όσοι το απαρτίζουν να έχουν αποδεδειγμένη -π.χ. με ένσημα- πρότερη εμπειρία σε κάποιον επαγγελματικό στίβο, πώς είναι δυνατόν να αποκλείονται από τη διαδικασία αυτήν π.χ. επιχειρηματίες οι οποίοι έχουν ενδεχομένως συμμετοχές στο εξωτερικό;

Αντίστοιχα, εάν υπάρχουν Έλληνες πολίτες οι οποίοι έχουν αριστεύσει στο εξωτερικό, ακολουθώντας μια επιτυχημένη σταδιοδρομία, πιθανώς και με συμμετοχή τους στην εκεί επιχειρηματική ζωή και σε κάποια στιγμή της ζωής τους αποφασίσουν να μεταφέρουν στην πατρίδα τους τις γνώσεις και τις εμπειρίες τους, ο νομοθέτης θα τους το απαγορεύσει;

Υπάρχουν καλύτερα ένσημα από μια επιτυχημένη καριέρα ή επιχειρηματική δράση στο εξωτερικό;

Ας μη γελιόμαστε, φίλτατοι. Όλη αυτή η υπόθεση των εξωχώριων εταιριών και της καθολικής απαγόρευσης σε εταιρίες του εξωτερικού που την ακολούθησε, πέραν του ενδεχομένου να υποκρύπτει άλλες πτυχές, οι οποίες επί του παρόντος δεν είναι γνωστές, παίχτηκε σε λάθος γήπεδο.

Παίχτηκε στο γήπεδο της μάχης των πολιτικών εντυπώσεων και της περαιτέρω διάβρωσης ή μη του λεγόμενου «ηθικού πλεονεκτήματος» και όχι στην επί της ουσίας μάχη, η οποία αφορά στην εξασφάλιση όρων διαφάνειας στα πολιτικά πράγματα.

Διότι είναι πολύ πιθανόν -τουλάχιστον η κα Γεροβασίλη μάς προϊδέασε ως προς αυτό- ότι μετά την ψήφιση της νέας διάταξης, να δει το φως της δημοσιότητας η πληροφορία ότι ο τάδε ή ο δείνα πολιτικός διαθέτουν ένα συγγενικό πρόσωπο με συμμετοχή σε κάποια εταιρία του… εξωτερικού και ότι το γεγονός αυτό πλέον είναι… καταδικαστέο.

Αυτή, όμως, είναι η πολιτική ζωή στον τόπο μας…