Στροφή στον ρεαλισμό ή λουκέτο

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Για να αποκτήσει νόημα και υπόσταση το περίφημο τέλος της «αυταπάτης», οφείλει να μετουσιωθεί σε ρεαλισμό.

Στην αντίληψη της πραγματικότητας ως έχει, μακριά από ιδεοληψίες και δογματισμούς, από τη μια ή την άλλη πλευρά, και στην καταβολή προσπαθειών ώστε να αλλάξουν τα κακώς κείμενα αυτού του τόπου.

Κυριότερα, όμως, απαιτείται κλίμα σταθερότητας και αποκατάσταση της εμπιστοσύνης προς την ίδια τη χώρα.

Ποιο το νόημα ανάπτυξης μιας ενδεχόμενης φιλολογίας περί ενός νέου «success story», με αφορμή την εκταμίευση των κονδυλίων στήριξης, όταν η οικονομία εξακολουθεί να βυθίζεται;

Αντίστοιχα, ποιο το νόημα διεκδίκησης πολιτικής αλλαγής, εάν έτσι οδεύσει η χώρα σε μια νέα περίοδο καθυστέρησης της διαδικασίας μεταρρύθμισής της και άρα οδηγηθεί σε περαιτέρω οικονομική οπισθοδρόμηση;

Εάν το κράτος δεν πάψει να μάχεται την υγιή επιχειρηματικότητα και δεν καταστεί «έμπρακτος σύμμαχος της παραγωγής», όπως επεσήμανε χθες από το βήμα εκδήλωσης του ΣΕΒ ο κ.Μ. Στασινόπουλος, του φερώνυμου βιομηχανικού ομίλου, γιατί θα έπρεπε να αναμένουμε αναζωπύρωση της οικονομικής ή της επενδυτικής δραστηριότητας;

Καλώς ή κακώς, η περίφημη ομολογία του πρωθυπουργού Α. Τσίπρα περί «αυταπάτης» θα καταστεί κενή περιεχομένου στον βαθμό που δεν συνοδευτεί τόσο από μια αναβάπτιση πολιτικού χαρακτήρα, διαμέσου ενός ανασχηματισμού της κυβέρνησής του με ανθρώπους οι οποίοι αφουγκράζονται και συντάσσονται με τις δυνάμεις της αγοράς και της παραγωγής, αλλά και από την επίδειξη ισχυρότερης μεταρρυθμιστικής βούλησης.

Η μομφή που απηύθυνε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, μόλις τη Δευτέρα, περί «συνεχούς απουσίας πολιτικής υποστήριξης για μια ισχυρή και ευρεία επιτάχυνση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» εκ μέρους των κυβερνήσεων της λεγομένης μνημονιακής περιόδου, αντικατοπτρίζει όχι μόνον την απουσία εμπιστοσύνης προς τη χώρα, το πολιτικό της προσωπικό και την κοινωνική του βάση, αλλά κυριότερα, τα αίτια για τα οποία παραμένουμε στη σημερινή μας κατάντια.

Οφείλουμε να έρθουμε, έστω μετά από έξι χρόνια μνημονίου, αντιμέτωποι με τους λόγους για τους οποίους οδηγηθήκαμε σε αυτό.

Τα καταχρηστικά πλεονεκτήματα, οι ρυθμιστικές αγκυλώσεις, η αναποτελεσματικότητα του Δημοσίου και η υπερφορολόγηση που μαστίζουν την ελληνική αγορά, θα καταστήσουν δίχως νόημα ακόμη και το πλέον φιλόδοξο σχέδιο ιδιωτικοποιήσεων, εάν δεν υπάρξει σαφής βούληση αλλαγής και μεταρρύθμισης της οικονομίας.

Ακόμη, σημαντικότερα, όμως, όπως επεσήμανε χθες από το βήμα της ίδιας εκδήλωσης ο κ. Ευάγγελος Mυτιληναίος, για να υπάρξουν μακροπρόθεσμες επενδύσεις θα πρέπει να διασφαλιστεί η πολιτική σταθερότητα.

Το στοίχημα των επενδύσεων χάνεται και θα συνεχίσει να χάνεται όσο η χώρα μας παραμένει δίχως διάθεση απαλλαγής της από τα αντικίνητρα στην επιχειρηματικότητα που τη χαρακτηρίζουν σήμερα αλλά και από την απουσία πολιτικής σταθερότητας. 

Κάτι το οποίο δεν είναι μόνο δουλειά της κυβέρνησης ή της αντιπολίτευσης -και δη της Αξιωματικής-, αλλά και όσων αναδεικνύουν τους εκπροσώπους του πολιτικού συστήματος σε αυτές τις θέσεις ευθύνης.

Στη διάρκεια των ετών της κρίσης, οι -εκάστοτε- δυνάμεις του λαϊκισμού κυριάρχησαν και η πολιτική βούληση για την προώθηση των μεταρρυθμίσεων αποδυναμώθηκε.

Ως αποτέλεσμα, σχεδόν μια οκταετία μετά το πέρασμα της χώρας σε ύφεση, η Ελλάδα παραμένει δέσμια των αιτίων της κρίσης που ακόμη υφίσταται.

Οι επιχειρήσεις της κλείνουν, η ανεργία παραμένει σε ανεπίτρεπτα υψηλά επίπεδα και η απουσία προοπτικής διώχνει τους καλύτερους -ή εντέλει όσους μπορούν- μακριά από τη χώρα.

Εάν δεν υπάρξουμε ρεαλιστές, έστω και σήμερα, σύντομα ίσως αναγκαστούμε εκ των πραγμάτων να γίνουμε.